(੮੦)
ਜਾਉਂਗਾ ਰਹੀਸ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਮੈਂ ਇਸ ਸੁਬੂੰ ਕੋ ਸੁਨਤਾ ਹੂੰ ਪਰ ਨਾ ਜਾਨਾ ਕਿ ਕਿਸਕਾ ਸ਼ਬਦ ਹੈ ਔਰ ਕਹਾਂ ਸੇ ਆਤਾ ਹੈ ਹਾਤਮ ਦਿਨ ਭਰ ਭੀ ਵਹਾ ਰਹਾ ਜਬ ਰਾਤ ਹੁਈ ਤਬ ਫਿਰ ਵਹੀ ਸੁਬੂੰ ਆਯਾ ਵਹ ਉਸਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਉਸਕੀ ਓਰ ਚਲਾ ਏਕ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲਾ ਟੀਲਾ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਪੜਾ ਔਰ ਉਸਕੇ ਨੀਚੇ ਪਾਂਚ ਛੇ ਸੌ ਸਵਾਰ ਪਿਆਦੋਂ ਕੇ ਅਨੁਮਾਨ ਦਿਖਾਈ ਦੀਏ ਕਿ ਚਲੇ ਆਤੇ ਹੈਂ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਜੋ ਸੋਚ ਕਰ ਦੇਖਾ ਤੋ ਨਵੇਂ ਸਵਾਰ ਹਨ ਨਵੇਂ ਪਿਆਦੇ ਹਨ ਕਬਰਿਸਤਾਨ ਹੈ ਤਬ ਹਾਤਮ ਨੇ ਜਾਨਾ ਕਿ ਯਿਹ ਸਾਹਿਬ ਕਮਾਲੋਂ ਕੀ ਕਬਰੇਂ ਹੈਂ ਔਰ ਵੁਹ ਸੁਬੂੰ ਭੀ ਵਹਾਂ ਸੇ ਆਤਾ ਹੋਗਾ ਯਹਾਂ ਬੈਠਨਾ ਚਾਹੀਏ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਰਾਤ ਹੋ ਗਈ ਵਹ ਸੁਬੂੰ ਫਿਰ ਸੁਨ ਪੜਾ ਹਾਤਮ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਸਿਮਰਨ ਮੇਂ ਮਨ ਲਗਾਇ ਬੈਠਾ ਥਾ ਜਬ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਗਈ ਤਾਂ ਏਕ ਏਕ ਕਬਰ ਸੇ ਏਕ ਏਕ ਮਾਨੁਖਯ ਮਹਾਤਮਾ ਨਿਕਲੇ ਔਰ ਬਹੁਤ ਸੇ ਚੰਗੇ ਬਿਛੌਨੇ ਬਿਛਾਇ ਔਰ ਦਿੱਬਯ ਬਸਤ੍ਰ ਪਹਿਨ ਕਰਕੇ ਅਪਨੀ ਅਪਨੀ ਗੱਦੀਓਂ ਪਰ ਬੈਠੇ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਮਹਾਂ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਸੇ ਧੂੜ ਭਰੇ ਮੈਲੇ ਕਪੜੇ ਪਹਿਨੇ ਨੰਗੇ ਪੈਰੋਂ ਸੇ ਕਿਸੀ ਟੂਟੀ ਫੂਟੀ ਕਬਰ ਸੇ ਨਿਕਲਾ ਔਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਬੈਠ ਗਿਆ ਵੇ ਸਭ ਗੱਦੀਓਂ ਪਰ ਬੈਠੇ ਕਹਵੇ ਪੀਆ ਕਰਨ ਉਸਕੀ ਓਰ ਕਿਸੀ ਨੇ ਭੀ ਆਖ ਉਠਾ ਕਰ ਨਾ ਦੇਖਾ ਨਾ ਕਿਸੀ ਨੇ ਏਕ ਪਿਆਲਾ ਕਹਵੇ ਕਾ ਦੀਆ ਤਬ ਉਸ ਨੇ ਉਸਾਂਸ ਲੇਕਰਪੁਕਾਰ ਕਰਕੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਨੇ ਵੁਹ ਕਾਮ ਨਾ
