(੮੩)
ਸ੍ਵਰਗ ਕੋ ਪੜੇ ਭੋਗਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੈਂ ਐਸੀ ਦੁਰਦਸ਼ਾ ਮੇਂ ਫਸਾ ਹੂੰ ਸੱਚ ਤੋ ਯਿਹ ਹੈ ਕਿ ਅਪਨੇ ਕੀਏ ਕਾ ਫਲ ਪਾਤਾ ਹੂੰ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਕੋਈ ਬਾਤ ਤੇਰੇ ਉਧਾਰ ਕੀ ਭੀ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੋ ਬਹੁਤ ਦਿਨੋਂ ਸੇ ਰੋ ਰੋ ਕਰ ਪੁਕਾਰਤਾ ਹੂੰ ਪਰ ਮੇਰਾ ਦੁਖ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੁਨਤਾ ਤੂੰਨੇ ਆਜ ਕੀ ਰਾਤ ਆ ਕਰ ਇਤਨਾ ਪੂਛਾ ਹੈ ਜੋ ਤੁਝੇ ਈਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਸਰਧਾ ਦੀ ਹੈ ਤੋ ਮੇਰੀ ਹਵੇਲੀ ਚੀਨ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਹੈ ਸੌਦਾਗਰੋਂ ਕੇ ਮਹੱਲੇ ਮੇਂ ਯੂਸਫ਼ ਸੌਦਾਗਰ ਸੇ ਵਿਦਿਤ ਹੈ ਵਹਾਂ ਜਾਕੇ ਮਹੱਲੇ ਵਾਲੋਂ ਸੇ ਯਿਹ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਕਹਿਨਾ ਨਿਸਚਯ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਲੜਕੇ ਬਾਲੇ ਤੇਰੇ ਪਾਸ ਆਵੇਂਗੇ ਤੁਮ ਯਿਹ ਬਾਤ ਉਨਸੇ ਕਹਿਨਾ ਕਿ ਉਸ ਜਗਹ ਮੇਰਾ ਅਸੰਖ ਦਰਬ ਔਰ ਰਤਨ ਗੜ੍ਹੇ ਮੇਂ ਹੈ ਉਨਕੋ ਨਿਕਾਲ ਕਰਕੇ ਚਾਰ ਭਾਗ ਕਰੇਂ ਏਕ ਤੋ ਮੇਰੇ ਲੜਕੇ ਬਾਲਕੋਂ ਕੋ ਦੇ ਔਰ ਤੀਨ ਭਾਗ ਈਸ਼੍ਵਰ ਕੇ ਹੇਤੁ ਭੂਖੋਂ ਕੋ ਖਾਨਾ ਪਿਲਾਨਾ ਨੰਗੋਂ ਕੋ ਕੱਪੜੇ ਮੁਸਾਫ਼ਰੋਂ ਕੋ ਰਾਹ ਖਰਚ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਤੇਰੀ ਕ੍ਰਿਪਾ ਸੇ ਮੇਰਾ ਉਧਾਰ ਹੋਗਾ ਔਰ ਉਨਕੇ ਪਾਸ ਬੈਠਕੇ ਸਾਦ੍ਰਿਸ਼ਟ ਭੋਜਨ ਕਰੋ ਔਰ ਸੀਤਲ ਜਲ ਪੀਓ ਹਾਤਮ ਨੇ ਸੌਗੰਧ ਖਾਕਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੇਰਾ ਕਾਮ ਚੰਗੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਕਰਕੇ ਤੁਝੇ ਇਸ ਦੁਖ ਸੇ ਨ ਛੁਡਾਊਂ ਤੋ ਤੈਂ ਕੇ ਬੀਜ ਸੇ ਨਹੀਂ ਨਿਦਾਨ ਹਾਤਮ ਰਾਤ ਕੋ ਵਹਾਂ ਹੀ ਰਹਿਆ ਔਰ ਦੇਖਾ ਕਿਆ ਕਿ ਵੁਹ ਰਾਤ ਉਨਕੋ ਆਨੰਦ ਕਰਤੇ ਔਰ ਉਸਕੋ ਕਰਾਹਤੇ ਰੋਤੇ ਬੀਤੀ ਜਬ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਵੇ ਸਭ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਅਸਥਾਨੋਂ ਮੇਂ ਗਏ ਔਰ ਹਾਤਮ
