(੮੬)
ਤੇਰੇ ਹਾਥ ਲਗੇ ਉਸਕੋ ਦੇਖ ਕਰ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਕਰ ਡਾਲ ਤੋ ਇਸ ਧੋਖੇ ਸੇ ਨਿਕਲੇਗਾ ਨਹੀਂ ਤੋ ਪ੍ਰਲੈ ਤਕ ਯਹੀ ਤੇਰਾ ਘਰ ਹੈ ਇਸਕੇ ਸੁਨਤੇ ਹੀ ਵੁਹ ਏਕ ਔਰ ਹਾਥ ਬਢਾ ਕੇ ਟਟੋਲਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਏਕ ਵਸਤੁ ਗਾਇਕੇ ਸਮਾਨ ਉਸਕੇ ਹਾਥ ਲਗੀ ਵੁਹ ਉਸਨੇ ਪੈਨੀ ਛੁਰੀ ਸੇ ਚੀਰ ਡਾਲਾ ਉਸੀ ਖਿਣ ਏਕ ਤਲਾਵ ਸਮੁੰਦ੍ਰ ਸੇ ਭੀ ਬੜਾ ਲਹਿਰੇਂ ਖਾਤਾ ਉਪਜਾ ਔਰ ਹਾਤਮ ਉਸਮੇਂ ਗ਼ੋਤੇ ਖਾਨੇ ਲਗਾ ਜਬ ਦੋ ਤੀਨ ਗ਼ੋਤੇ ਖਾਕੇ ਉਸਕਾ ਪੈਰ ਧਰਤੀ ਪਰ ਲਗਾ ਤੋ ਆਂਖ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਜੋ ਦੇਖਾ ਤੋ ਨਾ ਵੁਹ ਮਕਾਨ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਸਾਂਪ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਪਾਣੀ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਤਲਾਵ ਹੈ ਨਾ ਵੁਹ ਬਾਗ਼ ਹੈ ਏਕ ਬੜਾ ਜੰਗਲ ਸਾ ਦੇਖ ਪੜਤਾ ਹੈ ਔਰ ਉਸਮੇਂ ਹਜ਼ਾਰੋਂ ਮਨੁੱਖ ਕੋਈ ਮਰਨਹਾਰ ਕੋਈ ਸੁਕ ਕੇ ਕਾਂਟਾ ਹੋ ਗਏ ਹੈਂ ਉਨਮੇਂ ਵੁਹ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਭੀ ਖੜਾ ਥਾ ਹਾਤਮ ਉਸਕੇ ਪਾਸ ਜਾਕਰ ਪੂਛਨੇ ਲਗਾ ਕਿ ਹੇ ਭਾਈ ਤੁਝੇ ਯਹਾਂ ਕੌਨ ਲਾਯਾ ਹੈ ਉਸਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੁਝੇ ਏਕ ਸਾਂਪ ਯਹਾਂ ਲਾਕੇ ਛੋੜ ਗਿਆ ਨਾ ਜਾਨੀਏ ਵੁਹ ਕਿਆ ਹੂਆ ਔਰ ਲੋਗੋਂ ਨੇ ਭੀ ਕਹਾ ਕਿ ਹਮੇਂ ਭੀ ਵਹੀ ਲਾਯਾ ਹੈ ਪਰ ਯਿਹ ਤੋ ਕਹੀਏ ਕਿ ਆਪ ਕੈਸੇ ਆਏ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਇਸਕਾ ਬ੍ਰਿਤਾਂਤ ਐਸਾ ਹੈ ਕਿ ਯਿਹ ਧੋਖਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਨੇ ਤੁਮਾਰੇ ਵੈਰੀ ਕੋ ਮਾਰਾ ਤੁਮ ਅਪਨੇ ਅਪਨੇ ਘਰ ਜਾਵਹੁ ਵੁਹ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਹੇ ਦਯਾਨਿਧਿ ਹਮ ਸੇ ਕਿਤਨੇ ਹੀ ਤੋ ਭੂਖ ਪਿਆਸ ਹੀ ਕੇ ਮਾਰੇ ਮਰ ਗਏ ਔਰ ਕਿਤਨੇ ਮਰਨਹਾਰੇ ਹੈਂ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਆਪ ਕੋ ਇਸ ਉਪਕਾਰ ਕਾ ਉੱਤਮ ਫਲ ਦੇ ਕਿ
