(੯੮)
ਪੀੜ ਜਾਤੀ ਰਹੀ ਫਿਰ ਉਸਨੇ ਅਪਨੇ ਜੀ ਮੇਂ ਕਹਾ ਕਿ ਬੜਾ ਸੋਚ ਹੈ ਕਿ ਉਨ ਕੂੜੋਂ ਨੇ ਬਿ੍ਥਾ ਛਲ ਕੀਆ ਜੋ ਮੁਝ ਸੇ ਏਕ ਬਾਰ ਹੀ ਮਾਂਗਤੇ ਤੋਂ ਸੌਗੰਦ ਹੈ ਕਿ ਸਭ ਕਾ ਸਭ ਪਰਸੰਨਤਾ ਪੂਰਬਕ ਉਨਕੋ ਦੇਤਾ ਜੋ ਅਬ ਮਿਲੇ ਤੋ ਇਤਨਾ ਕੁਛ ਦੂੰ ਕਿ ਮੈਂ ਵੁਹ ਜੀਤੇ ਜੀ ਪਰਸੰਨ ਰਹੇ ਔਰ ਜਬ ਤਕ ਜੀਏਂ ਕਿਸੀ ਬਸਤੂ ਕੀ ਚਾਹ ਨ ਰੱਖੇਂ ਇਸੀ ਸੋਚ ਮੇਂ ਥਾ ਕਿ ਆਂਖੇ ਲਗ ਗਈਂ ਸ੍ਵਪਨ ਮੇਂ ਕਿਆ ਦੇਖਤਾ ਹੈ ਕਿ ਏਕ ਮਨੁੱਖਯ ਖੜਾ ਹੋਕਰ ਯਿਹ ਪੁਕਾਰਤਾ ਹੈ ਕਿ ਹਾਤਮ ਸੋਚ ਨਾ ਕਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਪਰਮ ਕ੍ਰਿਪਾਲੂ ਦੀਨ ਦਿਆਲੂ ਹੈ ਉਸਨੇ ਮੁਝੇ ਯਹਾਂ ਪਹੁਚਾਯਾ ਹੈ ਤੂ ਯਿਹ ਯੁਕਤੀ ਸ੍ਰਵਣ ਕਰ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤਾ ਕਿ ਯਹਾਂ ਕਿਆ ਹੈ ਬਹੁਤਸਾ ਧਨ ਗਡਾ ਹੈ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਨੇ ਯਿਹ ਸੰਪਦਾ ਤੇਰੇ ਹੀ ਲੀਏ ਛਿਪਾ ਰੱਖੀ ਹੈ ਅਬ ਉਠ ਔਰ ਲੇ ਹਾਤਮ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਇਕੇਲਾ ਕਿਉਂਕਰ ਲੂੰ ਔਰ ਕਹਾਂ ਲੇ ਜਾਉਂ ਵੁਹ ਬੋਲਾ ਕਿ ਕੱਲ ਦੋ ਮਨੁੱਖ ਯਹਾਂ ਆਵੇਂਗੇ ਔਰ ਤੁਝੇ ਇਸ ਅੰਧੇਰੇ ਕੂਏਂ ਸੇ ਨਿਕਾਲੇਂਗੇ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਤੂ ਔਰ ਵੇ ਮਿਲਕਰ ਧਨ ਨਿਕਾਂਲਨਾ ਹਾਤਮ ਨੇ ਪਰਸੰਨ ਹੋਕਰ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਕਾ ਧੰਨਯਬਾਦ ਕੀਆ ਇਤਨੇ ਮੇਂ ਪ੍ਰਾਤਹਕਾਲ ਹੂਆ ਥੋੜੀ ਦੇਰ ਮੇਂ ਦੋ ਮਨੁੱਖਯ ਉਸ ਕੂਏਂ ਪਰ ਆਏ ਔਰ ਪੁਕਾਰ ਕਰ ਕਹਿਨੇ ਲਗੇ ਕਿ ਐ ਹਾਤਮ ਜੋ ਤੂ ਜੀਤਾ ਹੈ ਤੋ ਬੋਲ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਅਬ ਤਕ ਤੋ ਜੀਤਾ ਹੂੰ ਤਬ ਉਨੋ ਨੇ ਹਾਥ ਬੜ੍ਹਾ ਕਰ ਕੂਏਂ ਮੇਂ ਡਾਲੇ ਔਰ ਕਹਾ ਕਿ ਤੂੰ ਹਮਾਰੇ ਹਾਥ ਪਕੜ ਕਰ ਚੜ੍ਹ ਆਉ ਹਾਤਮ ਉਨਕੇ
