(੧੨੧)
ਪੁਲਸ ਅਫਸਰਾਂ ਨੇ ਗ੍ਰਿਫ਼ਤਾਰ ਕੀਤਾ, ਉਹ ਤਲਾਸ਼ੀ ਲੈਂਦੇ ਰਹੇ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬੀ. ਕੇ. ਦੱਤ ਮੁਸਕਰਾਉਂਦੇ ਰਹੇ। ਦੋਹਾਂ ਦੇਸ਼ ਭਗਤਾਂ ਦੇ ਚੇਹਰਿਆਂ ਉਤੇ ਰਤਾ-ਮਾਸਾ ਵੀ ਘਬਰਾਹਟ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਪ੍ਰਗਟ ਨਹੀਂ ਹੋਏ। ਮੱਥਿਆਂ ਉਤੇ ਤ੍ਰੇਲੀਆਂ ਨਹੀਂ ਆਈਆਂ। ਸਰੀਰ ਨਹੀਂ ਕੰਬੇ। ਅੱਖਾਂ ਹੱਸਦੀਆਂ ਰਹੀਆਂ, ਮੱਥਾ ਖਿੜਿਆ ਰਿਹਾ, ਮਨ ਸ਼ਾਂਤ ਤੇ ਸਰੀਰ ਅਡੋਲ ਸੀ। ਜ਼ਬਾਨੋਂ ਆਪ ਮੁਹਾਰਾਂ ਨਿਕਲਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, 'ਇਨਕਲਾਬ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ।' "ਨਾਹਰੇ ਨਾ ਲਾਓ!"
ਇਕ ਅਫਸਰ ਨੇ ਘੂਰਿਆ ਸੀ।
'ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਇਸ ਤਨ ਵਿਚ ਜਾਨ ਹੈ। ਅੱਖਾਂ ਦੇਖ ਸਕਦੀਆਂ, ਬੁੱਲ ਫਰਕਦੇ ਨੇ, ਜੀਭ ਚਲਦੀ ਹੈ। ਓਨਾ ਚਿਰ ਇਨਕਲਾਬ ਜ਼ਿੰਦਾਬਾਦ ਦਾ ਨਾਹਰਾ ਲੱਗਦਾ ਰਹੇਗਾ। ਅੰਗ੍ਰੇਜ਼ੀ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀ ਕੋਈ ਤਾਕਤ ਇਸ ਨਾਹਰੇ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਰੋਕ ਸਕਦੀ। ਰੋਕਣ ਦਾ ਇਕੋ ਸੌਖਾ ਢੰਗ ਹੈ ਕਿ ਅਸਾਂ ਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰ ਦਿਓ, ਅਸੀਂ ਮਰਨ ਵਾਸਤੇ ਤਿਆਰ ਹਾਂ।'
ਸਰਦਾਰ ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਨੇ ਉੱਤਰ ਦਿੱਤਾ।
ਹੱਥ-ਕੜੀਆਂ ਲਾਕੇ ਦੋਹਾਂ ਨੂੰ ਗੈਲਰੀ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿਆ, ਕੌਂਸਲ ਦਾ ਇਜਲਾਸ ਮੁਲਤਵੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬੀ. ਕੇ. ਦੱਤ ਨੇ ਸ਼ਾਹੀ ਕੌਂਸਲ ਵਿਚ ਬੰਬ ਮਾਰਿਆ।'
'ਭਗਤ ਸਿੰਘ ਤੇ ਬੀ. ਕੇ. ਦੱਤ ਫੜੇ ਗਏ।' ਇਹ ਦੋਵੇਂ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸਾਰੇ ਹਿੰਦ ਦੇ ਵਸਨੀਕਾਂ ਕੋਲ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਇੰਝ ਪੁੱਜ ਗਈਆਂ, ਜਿਵੇਂ ਰੋਜ਼ ਹਵਾ ਪੁੱਜਦੀ ਹੈ।
