(੧੮੪)
'ਜਨਤਾ ਨੇ ਤਾਂ ਹਮਦਰਦੀ ਜਤਾਉਣ ਵਲੋਂ ਕੋਈ ਕਸਰ ਬਾਕੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡੀ, ਸੈਂਕੜੇ ਨੌਜੁਆਨ ਐਜੀਟੇਸ਼ਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਜੇਹਲਾਂ ਵਿਚ ਆ ਗਏ ਹਨ। ਤੁਸਾਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਬਦਲੇ ਸਾਰੇ ਭਾਰਤ ਦੀਆਂ ਅਖਬਾਰਾਂ ਨੇ ਸਫਿਆਂ ਦੇ ਸਫੇ ਕਾਲੇ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿਚ ਚਰਚਾ ਹੋਈ ਹੈ। ਕਈ ਲਖਾਂ ਤਾਰ ਹਿੰਦੁਸਤਾਨ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵਲੋਂ ਵਾਇਸਰਾਏ ਤੇ ਬ੍ਰਤਾਨੀਆਂ ਦੇ ਵਜ਼ੀਰਾਂ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਗਏ ਹਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਭਗਤ ਸਿੰਘ, ਸੁਖਦੇਵ ਤੇ ਰਾਜਗੁਰੂ ਦੀ ਫਾਂਸੀ ਮਨਸੂਖ ਕਰੋ। ਪਰ ਜਨਤਾ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਦਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਨੇ ਕੌਡੀ ਮੁਲ ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ।'
'ਕੋਈ ਚਿੰਤਾ ਨਹੀਂ, ਜੋ ਕੁਝ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਕੁਝ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਹਕੂਮਤ ਜੋ ਜਨਤਾ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੂੰ ਅਨ ਸੁਣਿਆ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹਕੂਮਤ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਆਪ ਕੁਹਾੜਾ ਮਾਰਦੀ ਹੈ। ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਅਨ-ਗਹਿਲੀ ਲਾ-ਪ੍ਰਵਾਹੀ ਤੇ ਹੱਠ ਧਰਮੀ ਸੁਤੀ ਜਨਤਾ ਨੂੰ ਹੁਸ਼ਿਆਰ ਕਰਕੇ ਇਨਕਲਾਬ ਵਲ ਪ੍ਰੇਰਦੀ ਹੈ।
'ਸ਼ਾਇਦ ਦੂਸਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਨਾ ਕਰਨ ਦੇਣ, ਕਿਉਂਕਿ ਪੂਰੇ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰਕੇ ਸਰਕਾਰ ਤੁਹਾਨੂੰ ਫਾਂਸੀ ਲਾਏਗੀ, ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੀਰ ਵੀ ਅਸਾਨੂੰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੇ ਜਾਣਗੇ। ਹੁਕਮ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹੈ। ਅਣਦਸ ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਕੁਵੇਲੇ ਇਹ ਸਾਰਾਂ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ, ਜਨਤਾ ਦੇ ਜਜ਼ਬੇ ਕੋਲੋਂ ਹਕੂਮਤ ਬਹੁਤ ਤ੍ਰਬਕ ਰਹੀ ਹੈ।
'ਜਦੋਂ ਜਾਨ ਨਿਕਲ ਗਈ ਤਦੋਂ ਸਰੀਰ ਨੇ ਮਿਟੀ
