ਪੰਨਾ:ਸਵਯੇ ਸ੍ਰੀ ਮੁਖ ਵਾਕ ਮਹਲਾ ੫ (ਭਾਗ ੧).pdf/47

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਨੈਵੀਗੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਜਾਓ ਸਰਚ ਤੇ ਜਾਓ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ

(੪੫)

ਬੁਰੇ ਆਪਨੇ ਹਿਤ ਅਨਹਿਤ ਦੀ ਪਛਾਣ
ਵੱਲੋਂ ਮੂਰਖ ਹੈ, ਤਥਾ ਕਠੋਰ ਹੈ, ਸਦਾ
ਅਪਵਿਤ੍ਰ ਤੇ ਮਲੀਨ ਹੈ , ਮਾੜੀ ਬੂਝ ਵਾਲੀ
ਹੈ । ਏਹ ਦੇਹ ਦੇ ਧਰਮ ਕੁਸੰਗ ਦੇ ਪ੍ਰਤਾਪ
ਕਰਕੇ ਆਤਮਾਂ ਦੇ ਸੁਭਾਵ ਬਨ ਰਹੇ ਹਨ ।
ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਹੀ ਅਗਿਆਨ ਦੇ ਵੱਸ ਹੋਇਆ
ਨਾ ਟਿਕਨ ਵਾਲੇ ਪਦਾਰਥਾਂ ਵੱਲ ਹੀ ਦੌੜਦਾ
ਹੈ ਤੇ ਅਪਨੇ ਕਰਤਾਰ ਵੱਲੋਂ ਅਚੇਤ ਹੋ ਰਿਹਾ
ਹੈ । ਅਪਨੇ ਮੂਲ ਟਿਕਾਣੇ ਤੋਂ ਘੁਥਾ ਹੋਇਆ
ਬਾਹਰ ਸਰੀਰ ਦੀ ਜਵਾਨ ਅਵਸਥਾ, ਖੂਬ-
ਸੂਰਤੀ, ਆਕੜਕੇ ਤੁਰਨਾਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਨਜ਼ਰ
ਤਲੇ ਨਾ ਲਿਆਉਨਾ, ਪਰਾਈ ਦੌਲਤ,ਝਗੜੇ,
ਤੇ ਪਰਾਈ ਨਿੰਦਯਾ ਤੇ ਪਰਾਈ ਇਸਤ੍ਰੀ ਏਹ
ਨਖਿੱਧ ਦੇਹ ਦੇ ਰਸ ਮਨ ਨੂੰ ਮਿੱਠੇ ਲਗ
ਰਹੇ ਹਨ । ਅਨਜਾਣੇ ਮੋਹ ਦੇ ਵੱਸ ਦੇਹਦੇ ਅਪਨੇ
ਔਗੁਣ ਤੇ ਅਵਿਹਤ ਰਸ ਕਸ ਚੰਗੇ ਲੱਗ
ਰਹੇ ਹਨ । ਇਹਨਾਂ ਰਸਾਂ ਕਸਾਂ ਲਈ ਠੱਗੀ ਤੇ
ਜ਼ੋਰ ਪੜਦੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਕੇ ਕਰ ਦੇ ਹਨ, ਪਰ
ਕਰਤਾਰ ਸਭ ਕੁਝ ਵੇਖ ਰਿਹਾ ਹੈ ।

(੨) ਉਤਮ ਗੁਣ ਦਾ ਨਾ ਹੋਣਾ ਸੀਲ,
ਓਹ ਸੁਭਾਵ ਜੋ ਮਿੱਠਾ ਤੇ ਸੀਤਲ ਹੋਵੇ । ਧਰਮ
ਉਹ ਕੰਮ ਜੋ ਮਾਨੁਖ ਨੂੰ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਹੈ,