ਜਿਸ ਕਿੱਕਰ ਉੱਪਰ ਕਾਂ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਉਸ ਕਿੱਕਰ ਉੱਪਰ ਇਕ ਤੋਤਾ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਤੋਤਾ, ਕਾਂ ਨੂੰ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਨਾ ਜਾਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੰਦਾ।
"ਕਾਂ ਭਰਾਵਾ! ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਕਾਰਣ ਦੇ ਸਾਨੂੰ ਆਪਣਾ ਜੱਦੀ ਘਰ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਛੱਡਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਉਂਜ ਜੇ ਤੇਰਾ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਕੇ ਘੁੰਮ ਫਿਰ ਆਇਆ ਕਰ।" ਤੋਤਾ, ਕਾਂ ਨੂੰ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਆਖਦਾ। ਪਰ ਕਾਂ ਨਾ ਮੰਨਿਆ। ਫਿਰ ਇਕ ਦਿਨ ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਚਲਾ ਹੀ ਗਿਆ।
ਸ਼ਹਿਰ ਆਕੇ ਕਾਂ ਨੇ ਸੜਕ ਕੰਢੇ ਇਕ ਟਾਹਲੀ ਉੱਪਰ ਆਪਣਾ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾ ਲਿਆ। ਇਥੇ ਆ ਕੇ ਕਾਂ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਗੋਲਗੱਪੇ, ਚਾਉਮਿਨ ਤੇ ਬਰਗਰ ਖਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ਸੀ। ਉਹ ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਥੀਏਟਰ ਵਿਚ ਵੜ੍ਹ ਕੇ ਫਿਲਮ ਵੀ ਵੇਖ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਨੀਂਦ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਸੀ।
ਕਾਂ, ਕਿਸਾਨ ਦੇ ਖੇਤ ਵਿਚ ਏਕਾਂਤ ਤੇ ਸ਼ਾਂਤ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਸੌਣ ਦਾ ਆਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਇਥੇ ਸੜਕ ਉੱਪਰ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਆਵਾਜਾਈ ਰਹਿੰਦੀ ਤੇ ਮੋਟਰ-ਗੱਡੀਆਂ ਦੀ ਬੇਸੁਰੀ ਆਵਾਜ਼ ਕਾਂ ਨੂੰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਉਣ ਦਿੰਦੀ। ਮੋਟਰ-ਗੱਡੀਆਂ ਦਾ ਧੂੰਆਂ ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਕਾਂ ਦੇ ਸਿਰ ਨੂੰ ਚੜ੍ਹਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਧੂੰਏ ਨਾਲ ਕਾਂ ਦਾ ਸਿਰ ਦੁਖਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ।
ਕਾਂ ਕਈ ਦਿਨ ਵੇਖਦਾ ਰਿਹਾ। ਕਾਂ ਕਿਧਰੋਂ ਨੀਂਦ ਦੀ ਗੋਲ਼ੀ ਲੱਭ ਕੇ ਲਿਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਨੀਂਦ ਦੀ ਗੋਲ਼ੀ ਵੀ ਖਾ ਕੇ ਵੇਖੀ ਪਰ ਨੀਂਦ ਨਾ ਆਈ। ਹਾਰ ਕੇ ਕਾਂ ਨੇ ਇਥੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਥਾਂ ਜਾਣ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ।
ਕਾਂ ਉਡਦਾ ਗਿਆ, ਉਡਦਾ ਗਿਆ ਤੇ ਉਸਨੇ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਇਕ ਹੋਰ ਨਿੰਮ ਲੱਭ ਲਈ। ਇਹ ਨਿੰਮ ਇਕ ਘੱਟ ਆਵਾਜਾਈ ਵਾਲੀ ਸੜਕ ਉੱਪਰ ਸੀ। ਇਥੇ ਕਾਂ ਦੀ ਨੀਂਦ ਤੇ ਸੁਖ-ਚੈਨ ਵਿਚ ਮੋਟਰ ਗੱਡੀਆਂ ਦੀ ਬੇਸੁਰੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੇ ਵਿਘਨ ਨਹੀਂ ਪਾਉਣਾ ਸੀ। ਨਾ ਹੀ ਇਥੇ ਬਹੁਤਾ ਧੂੰਆਂ ਸੀ। ਪਰ ਕਾਂ ਇਥੇ ਵੀ ਬੇਚੈਨ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਰੋਜ਼ਾਨਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਕਾਂ ਦੀ ਮਾੜੀ ਜਿਹੀ ਅੱਖ ਲਗਦੀ ਤੇ ਉਹ ਤ੍ਰਬਕ ਕੇ ਉਠ ਜਾਂਦਾ।
ਜਿੱਥੇ ਕਾਂ ਨੇ ਹੁਣ ਆਲ੍ਹਣਾ ਬਣਾਇਆ ਸੀ, ਉਥੇ ਨਿੰਮ ਦੇ ਕੋਲ ਏਟੀਐਮ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਏਟੀਐਮ ਦੇ ਬਾਹਰ ਚੌਵੀਂ ਘੰਟੇ ਇਕ ਬੰਦੂਕ ਵਾਲਾ ਆਦਮੀ ਤਾਇਨਾਤ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ।
