ਆਵਾਜ਼ ਗੂੰਜੀ: "ਭੈਅ ਦੇ ਕੋਲ ਮਰਦਾਨਿਆ! ਡਰ ਕੋਲ..., ਬੈਠ
ਇਸਦੇ ਕੋਲ। ਨੇੜੇ ਹੋ ਕੇ ਵੇਖ ਇਸ ਨੂੰ!"
ਮਰਦਾਨਾ: ਪਰ ਨੇੜਿਓਂ ਤਾਂ... ਹੋਰ ਭੈਅ ਆਉਂਦਾ!
ਕੋਰਸ: ਬਾਬਾ ਹੱਸਿਆ: "ਐਵੇਂ ਦੂਰੋਂ ਲੱਗਦੈ; ਉਹ ਤੇਰਾ ਆਪਣੈ, ਤੇਰੇ ਈ
ਅੰਦਰ ਦਾ ਭੈਅ!"
ਮਰਦਾਨਾ: (ਥੁੱਕ ਨਿਗਲਦਾ ਹੋਇਆ) ਪਰ ਇਸਤੋਂ ਭੈਅ ਕਿਉਂ ਆਉਂਦੈ?
ਕੋਰਸ: ਬਾਬਾ ਚੁੱਪ ਸੀ। ਰਬਾਬ ਗਾਉਣ ਲੱਗੀ ਸੀ: "ਫੇਰ ਮੇਰੇ ਤੋਂ ਮੈਥੋਂ
ਪੁਛਦੈ!"
(ਰਬਾਬ ਵੱਜਦੀ ਹੈ। ਮਰਦਾਨਾ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।)
(ਕਬਾਈਲੀ ਉਸਦਾ ਗਲ ਵੱਡਣ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਕਰਦੇ ਹਨ।)
ਮਰਦਾਨਾ: (ਖੁਦ ਨਾਲ) ਏਥੇ ਦੂਜਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦਾ ਮਰਦਾਨਿਆ! ਤੂੰ
ਦੁਆਰ ਖੋਲ.. ਮਨ ਦੇ! ਆਪੇ...ਬਾਹਰ ਸੁੱਟਣਾ ਪੈਂਦਾ...ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ!(ਡੋਲਦਾ
ਹੋਇਆ ਸਿਰ ਫੜਦਾ ਹੈ। ਇਥੇ ਤਾਂ ਕੰਧਾਂ ਈ ਕੰਧਾਂ ਨੇ! ਬਾਬਾ...!
ਦਰਵਾਜ਼ਾ...
ਕੋਰਸ: (ਗਾਇਣ) ਹਉਮੈ ਦੀਰਘ ਰੋਗ ਹੈ, ਦਾਰੂ ਭੀ ਇਸ ਮਾਹਿ॥
(ਮਰਦਾਨਾ ਚੱਕਰ ਖਾਂਦਾ ਹੋਇਆ ਟਟੋਲਦਾ ਹੈ।)
(ਕਬਾਈਲੀ ਮੂਵਮੈਂਟਜ਼ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ।)
ਮਰਦਾਨਾ: (ਖੁਦ ਨਾਲ ...ਸਾਜ਼ ਜਗਾ ਮਰਦਾਨਿਆ...ਸਾਜ਼। ਡਰ ਤੋਂ ਕਾਹਦਾ
ਡਰ! ਖੁਰਨ ਦੇ ਇਸ ਨੂੰ! (ਹਫ਼ਦਾ ਹੈ) ਪਰ ਇਹ ਤਾਂ ਮੈਂ ਹਾਂ! ... ਤੂੰ
ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹ! ਦੇਖ! ਧੁਨ ਦੀ ਲੋਂ 'ਚ ...ਦੇਖਣ ਚ ਜਾਗ!
(ਮਰਦਾਨਾ ਰਬਾਬ ਟੋਲਦਾ ਹੈ। ਰਬਾਬ ਮਿਲਦੇ ਹੀ ਉਹ ਸ਼ਾਂਤ ਹੋਣ
ਲਗਦਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਆਕਾਰ ਥਾਏਂ ਰੁੱਕ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਵਜਾਉਣ
ਲਗਦਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਆਕਾਰ ਪਿਛੇ ਹੱਟਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।)
ਮਰਦਾਨਾ: (ਰਬਾਬ ਵਜਾਉਂਦਾ ਹੋਇਆ ਬੋਲਦਾ ਹੈ।) ਆਪੇ...ਬਾਹਰ ਸੁੱਟਣਾ
ਪੈਂਦਾ ਇਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ! ... ਦੂਜਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਦਾ।
(ਸਭ ਮਰਦਾਨੇ ਮੂਹਰੇ ਝੁਕਦੇ ਹੋਏ ਬਾਹਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਰਦਾਨਾ ਸ਼ਾਂਤ
ਸਾਜ਼ ਵਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।)
61