ਜੋਗੀ ਜੀਓ! (ਸਪਾਟ ਆਫ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮੀਰਜ਼ਾਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।)
ਮਰਦਾਨਾ: ਰਾਜਕੁਮਾਰ ਏਂ ਨਾ ਤੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਦਾ ... ਮਰਾਸਣ ਜੋਗਣ ਹੋਈ ਕਿਹੋ
ਜਿਹੀ ਲੱਗਦੀ। (ਹੱਸਦਾ ਹੋਇਆ ਪੋਟਲੀ 'ਚੋਂ ਬੀਜ ਕੱਢ ਕੇ ਬਿਜਾਈ
ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦਾ ਹੈ ਹੈ। ਤਲਵੰਡੀਓਂ ਤੁਰੇ ਤਾਂ ਬੱਚੇ ਬਹੁਤ
ਦਿੱਸੇ...ਪੀਪਣੀਆਂ 'ਤੇ ਸਾਹ ਵਜਾਉਂਦੇ...(ਨਕਲ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਬਾਬਾ
ਤਾਂ ਖੇਡੇ ਪੈ ਗਿਆ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ...ਮੈਨੂੰ ਵਜਾਣੀ ਨਾ ਆਵੇ ਪੀਪਣੀ॥
ਬੱਚੇ ਹੱਸਣ ਅਖੇ ਫਕੀਰਾਂ ਨੂੰ ਐਂਨਾ ਵੀ ਨੀ ਆਉਂਦਾ। (ਹੌਕਾ ਕਦੋਂ
ਤਲਵੰਡੀ... ਪਿੱਛੇ ਰਹਿ ਗਿਆ, ਪਤਾ ਈ ਨੀ...
ਰਾਵੀ ਦਾ ਕੰਢਾ! ਨਵੀਂ ਥਾਂ..(ਅੰਜਾਨ ਹੋਣ ਦਾ ਜੈਸਚਰ ਕਰਦਾ ਹੈ।)
ਬਾਬਾ ਇੱਥੇ ਰੁਕਿਆ... ਤੇ ਰੁਕ ਈ ਗਿਆ!
(ਦੌੜ ਦੌੜ ਕੇ ਸਮਾਨ ਕੱਠਾ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਨੰਦ ਨੂੰ ਵੀ ਨਾਲ ਲਾ
ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪਏ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮੱਟ ਕੋਲ ਰੱਖਦੇ ਹਨ।)
ਹਲ। ਪੰਜਾਲੀ, ਸੁਹਾਗਾ ਸਭ ਆ ਗਿਆ। ਹਲ ਚਲਾਉਣਾ ... ਤੇ ਫ਼ੇ
ਬਾਬੇ ਨਾਲ ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਉਣੀਆਂ..., ਮੈਂ ਜਿੱਦ ਕਰਦਾ "ਵੇਖੀਂ ਬਾਬਾ
ਪਛਾਣ ਰੱਖੀਂ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਹੱਥ ਦੀ ਖਾਣੀ ਐ ਤੇ ਤੂੰ ਖਾਈਂ ਮੇਰੇ
ਵਾਲੀਆਂ।" (ਦੋਹੇਂ ਹਸਦੇ ਹਨ)
(ਆਨੰਦ ਉਠ ਕੇ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਬਾਲਣ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਵੇਹਲਾ ਹੋ ਕੇ ਆਨੰਦ ਕੋਲ
ਆਉਂਦਾ ਹੈ।)
ਮਨ ਨੂੰ ਹੌਲ ਪੈਂਦੇ ਤੀਰਥਾਂ ਦੇ, ਜਿਵੇਂ ਕਦੇ ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਾਂ ਦੇ ਪੈਂਦੇ ਸੀ।
ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, ਪਾਣੀ ਗੰਧਲਾ ਹੋ ਗਿਆ ਬਾਬਾ, ਕੁਝ ਦਿਖਣ ਨੀ
ਦਿੰਦਾ। ਐਂ ਮੋਢੇ ਤੇ ਹੱਥ ਧਰ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, "ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ
ਮਰਦਾਨਿਆ... ਇਹ ਕਾਹਲ ਦਾ ਰੰਗ ਏ! (ਚੁੱਪ..., ਸਿਰ ਖੁਰਕਦਾ ਹੈ।
ਜਿਵੇਂ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨਾ ਆਇਆ ਹੋਵੇ। ਯਾਦਾਂ 'ਚ ਗੁਆਚਾ ਖੁਦ ਨੂੰ
ਥਾਪੜਦਾ) "ਸੋਝੀ ਤੁਰਿਆਂ ਈ ਆਉਂਦੀ ਏ ਮਰਦਾਨਿਆ। ਪਰ ਜੇ
ਤੁਰਨ 'ਤੇ ਈ ਖੜ ਜਾਈਏ ਤਾਂ ਸਮੁੰਦਰ ਨੀ ਹੋ ਹੁੰਦਾ।"
ਮੌਨ!!!
98