... ਤੇ ਮੈਂ ਬੈਠ ਗਿਆ! ਸਾਰੇ ਸਫ਼ਰ ਬੈਠ ਗਏ...ਜਿਵੇਂ ਗੁਰਦ ਬੈਠ
ਜਾਂਦੀ ਏ!
(ਆਨੰਦ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਸੁਣਦਾ ਹੈ। ਮੌਨ!!! ਗੋਡੀ ਕਰਨ
ਲਗਦਾ ਹੈ। ਰੋਸ਼ਨੀ ਮੱਧਮ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਭਾਂਤ ਭਾਂਤ ਦੀਆਂ ਪੋਸ਼ਾਕਾਂ
ਵਾਲੀ ਸੰਗਤ ਜੁੜਦੀ ਹੈ, ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ 'ਚ ਔਰਤਾਂ ਵੀ ਹਨ। ਸ਼ਕਲਾਂ ਸਾਫ਼
ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀਆਂ। ਰਬਾਬ ਵੱਜਦੀ ਹੈ। ਲੰਗਰ ਚਲਦਾ ਹੈ। ਮਰਦਾਨਾ
ਸਾਰੇ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਆਨੰਦ ਵੀ ਉਸ ਨਾਲ ਹੱਥ ਵਟਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਦੋ
ਔਰਤਾਂ ਗੌਰ ਨਾਲ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਨੂੰ ਦੇਖਦੀਆਂ ਹਨ।)
ਗਾਉਂਦਾ ਗਾਉਂਦਾ ਬਾਬਾ ਪੁੱਛਦਾ "ਜੋਤਾ ਲਾ ਆਇਆਂ ਭਾਈ
ਮਰਦਾਨਿਆ?"
(ਸਾਰੀ ਸੰਗਤ ਹੱਸ ਪੈਂਦੀ ਹੈ। ਔਰਤਾਂ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਪਿੱਠ ਹੈ, ਦਬੀ
ਜ਼ਬਾਨ 'ਚ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।)
ਔਰਤ: (ਹੈਰਾਨ) ਇਹ ਸਾਰਾ...ਇੰਨ੍ਹਾਂ ਆਪ ਬੀਜਿਆ!
1: ਚੌਹ ਖੰਡਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਲਿਆ ਕੇ ਮਿੱਟੀ ਚ ਲਿਬੇੜ 'ਤਾ! ਕਮਾਲ
ਐ!
2: ਕਮਾਲ ਤਾਂ ਹੈ ਈ...ਮਰਾਸੀ ਨੂੰ ਕੰਮ ਲਾ ਲਿਆ।
(ਹੱਸਦੀ ਹੋਈ ਸੰਗਤ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਦੋਹਾਂ ਔਰਤਾਂ ਆਪਣੇ 'ਚ ਹੀ ਗੁੰਮ
ਜਾਂਦੀਆਂ ਨੇ।)
ਮਰਦਾਨਾ: ਸਾਰੀ ਕਾਇਨਾਤ ਮਰਾਸੀ ਹੋ ਗਈ ਸੀ...ਹੱਸੀ ਜਾਵੇ! (ਹੱਸਦਾ
ਹੋਇਆ ਸੰਜੀਦਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।) ਤੇ ਬਾਬਾ ਉਨ੍ਹਾਂ ਹੱਸਦੇ ਸਾਧਾਂ ਵਾਂਗ...ਮੌਨ
ਸੀ!
ਇਕ ਦਿਨ ਮੀਰਜ਼ਾਦੀ ਤੇ ਮਾਤਾ ਤ੍ਰਿਪਤਾ ਵੀ ਆਈਆਂ...ਕਿਸੇ ਨੇ
ਸਿਆਣਿਆ ਨੀ, ਨਾ ਜਾਣ ਲੱਗੇ ਰੋਕਿਆ। ਲੰਗਰ ਖਾਧਾ ਤੇ ਤੁਰ
ਗਈਆਂ।
(ਰੋਣਹਾਕਾ।)
ਜੀ ਕੀਤਾ। ਜਾ ਕੇ ਲੜਾਂ ਬਾਬੇ ਨਾ'...ਕੋਈ ਗੱਲ ਐ ਭਲਾ...,
ਦੱਸਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਸੀ ਭੀ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਐ!
99
