ਪੰਨਾ:ਸਿੱਖ ਤੇ ਸਿੱਖੀ.pdf/26

ਹੋਏ ਹਨ। ਅਖੀਰਲੀ ਗੱਲ ਉਤੇ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਜੀ ਬੋਲੇ 'ਪਾਰਟੀ-ਬਾਜ਼ੀ
ਆਪਣੇ ਅਪਣੇ f੫ਆਲ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕਰ ਵਾਸਤੇ ਹੈ । ਆਪਣੇ ਖਿਆਲ
ਮੁਤਾਬਿਕ ਹਰ ਇਕ ਧਿਰ ਸਿਖਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ
ਅਸੂਲ ਜਾਂ ਖਿਆਲ ਦੀ ਪਾਬੰਦੀ, ਮਨੁਖ, ਘਰ ਤੇ ਕੌਮ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਨੂੰ
ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ ਹੈ । ਸਾਨੂੰ ਹਰ ਇਕ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਖੁਲ੍ਹ ਦੇਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ
ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੀ ਰਾਇ ਡੰਕੇ ਦੀ ਚੋਟ ਨਾਲ ਦਵੇ । ਮੋਨ ਜਾਚੇ ਇਹ
ਪਾਰਟੀਆਂ ਈਰਖਾ ਦੀ ਕਾਰ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀਆਂ।'
⁠ਮੈ -'ਏਥੇ ਨਾਹੀ ਸਹੀ' ਕਹਿ ਕੇ ਕਿਹਾ, 'ਪਰ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸਿਖ
ਲਿਖਾਰੀ, ਜਿਹਨਾਂ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਇਕੋ ਹੈ, ਉਹ ਚੰਗੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ
ਮੰਨਦੇ ਹੋਏ ਵੀ, ਚੰਗੀਆਂ ਪੁਸਤਕਾਂ ਇਮਤਿਹਾਨਾਂ ਵਿਚ ਨਹੀਂ ਲਾਉਦੇ ।
ਸਾਡੇ ਇਕ ਵਡੇ ਲਿਖਾਰੀ ਨੇ ਇਕ ਮਹਾਨ ਸ਼ਖਸੀਅਤ ਦਾ ਹਾਲ
ਲਿਖਦਿਆਂਦਸਿਆਸੀ ਕਿ ਫਲਾਨੇ ਦੀ ਔਲਾਦ ਅੱਜ ਕੱਲ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰ ਵਿਚ
ਹੈ । ਜਿਸ ਸ਼ਖਸ ਵਲ ਇਸ਼ਾਰਾ ਸੀ, ਓਸ ਸ਼ਖਸ ਨਾਲ ਲਿਖਾਰ ਦੀ
ਚੰਗੀ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਸੀ । ਉਹ ਪੁਰਸ਼ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਪਤਿਵੰਤਾ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ
ਦਾ ਨਾਟਕਕਾਰ ਸੀ। ਏਸ ਬਜ਼ੁਰਗ ਦਾ ਮਹਾਂ ਲਿਖਾਰੀ ਨੇ ਨਾਂ ਇਸ
ਲਈ ਨਹੀਂ ਦਿਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮਹਾਂ ਵਿਦਵਾਨ ਦੀ ਔਲਾਦ ਕਹਿਣ ਨਾਲ
ਆਪਣੇ ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰਏ ਵਾਕਿਫ ਦੀ ਗੱਡੀ ਨ ਚੜ੍ਹ ਜਾਏ । ਖੈਰ,
ਇਹੋ ਜਿਹੀਆਂ ਕੁਝ ਸਹੀ ਮਿਸਾਲਾਂ ਮੈਂ ਦਿਤੀਆਂ, ਏਹਨਾਂ ਨੂੰ ਓਹਨਾਂ ਨੇ
ਈਰਖਾ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿਚ ਮੰਨਿਆ । ਹੋਰ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ
ਨਚੋੜ ਮੈਂ ਆਪਣਿਆਂ ਲਫਜ਼ਾਂ ਵਿਚ ਦੇਦਾ ਹਾਂ ।
⁠ਸਿੱਖ ਅਗਾਂਹ ਵਧੂ ਹਨ, ਈਰਖਾ ਖਾਸ ਨਹੀਂ । ਮੁਲਕ ਉੱਤੇ
ਏਹਨਾਂ ਬੇਕਾਰੀ ਨਹੀਂ ਵਧਾਈ; ਕਿਉਂਕਿ ਹੱਥੀ ਕਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਭਾਵੇਂ
ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਟੈਕਸੀ ਘੁਕਾਈ ਜਾਣ, ਹੌਸਲਾ ਹੈ, ਜਿਗਰਾ ਹੈ । ਦੁਸ਼ਮਨ
ਜਾਂ ਗਵਾਂਢੀ ਦਾ ਦੁੱਖ ਨਹੀਂ ਦੇਖ ਸਕਦੇ । ਆਪਣੀ ਆਬਾਦੀ ਮੂਜਬ,
ਏਹਨਾਂ ਦੇ ਲੀਡਰ ਹਨ । ਜੇ ਤੀਹ ਕ੍ਰੋੜ ਵਿਚੋਂ ਇਕ ਪੰਡਤ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ
ਜੀ ਹਨ ਤਾਂ ਸਿੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਓਨੇ ਸਮੇਂ ਤੇ ਓਸੇ ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਾਲ
੨੮