ਪੰਨਾ:ਸਿੱਖ ਤੇ ਸਿੱਖੀ.pdf/34

ਅਨੁਸਾਰ ਲੋਕ ਸੇਵਾ ਦੀ ਸੋਹਣੀ ਸਨ, ਪਿਰਤ ਪਾਈ । ਲੰਗਰ ਲਾਉ ਦੇ,
ਦੀਵਾਨ ਸਜਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਏਹ ਸਭ ਗੱਲਾਂ, ਸਰਬੱਤ ਦੇ ਭਲੇ ਲਈ,
ਹੀਲੇ ਸਨ । ਅਖੀਰ ਏਸ ਟੀਚੇ ਤੇ ਅਪੜਨ ਲਈ, ਆਪਣੀਆਂ ਜਾਨਾਂ
ਵੀ ਕੁਰਬਾਨ ਕੀਤੀਆਂ । ਗੁਰੁ ਸਾਹਿਬਾਨ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਸਿੱਖ ਤੇ
ਮਿਸਲਾਂ ਵਾਲੇ ਬੀਰ ਵੀ ਕਮਜ਼ੋਰਾਂ ਲਈ ਲੜੇ । ਮਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ
ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਵੀ ਬਹੁਤ ਹੱਦ ਤਕ, ਲੋਕ ਭਲਾਈ ਦਾ ਸਰਬੱਤ ਦਾ ਭਲਾ
ਕਰਨਾ ਹੀ ਸੀ । ਏਸ ਵੇਲੇ ਸਾਡੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਲੋਭ ਤੇ ਫਝ ਈਰਖਾ ਨੇ
ਆ ਪਬਾੜਾ ਪਾਇਆ। ਮਤਲਬ ਕੀ ਕਿ ਸਾਡੇ ਸਭਾ ਵਿਚ ਗਿਰਾਵਟ
ਆਉਣ ਲੱਗੀ, ਜਾਂ ਇਉਂ ਸਮਝ ਪਈ ਅਸੀਂ ਕਰਮ ਯੋਗ ਤੋਂ ਹਟਣ
ਲੱਗੇ। ਸਿੱਟਾ ਨਿਕਲਿਆ, ਰਾਜ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ।
⁠ਸਾਡਾ ਕਰਮ ਯੋਗੀ ਇਤਿਹਾਸ, ਓਸ ਦਰਿਆ ਵਾਂਗ ਹੈ, ਜੋ
ਪਹਿਲਾਂ ਕਿਰਨਾਂ ਦੇ ਨਿਘ ਨਾਲ ਵਹਿੰਦਾ । ਥੋੜ੍ਹਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਚਲਦਿਆਂ
ਸੋਹਣਾ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤਿਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਨਹੀਂ ਪਤਾ ਲਗਦਾ ਪਈ
ਏਹਨੇ ਵੱਡੇ ਵੀ ਹੋਣਾ ਹੈ, ਪਰ ਨਾਲਾ ਕਰਮ ਯੋਗੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਓਹਨੇ
ਟੀਚਾ ਮਿੱਥ ਲਿਆ ਹੋਂਦਾ ਹੈ । ਜਿਹੜਾ ਆਪਣੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਉੱਤੇ ਜਾਣ
ਵਿਚ,ਕਾਮਯਾਬ ਹੋਈ ਜਾਵੇ,ਓਹਨੂੰ ਮਿਤ੍ਰ ਵੀ ਦੇਖ ਕੇ ਈਰਖਾ ਕਰਦੇ ਤੇ
ਢੰਗ ਨਾਲ ਹਟਕਣਾ-ਹੋੜਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ । ਨਾਲਾ, ਲੋਕ-ਹਿਤ ਦਾ
ਨਾਅਰਾ ਲਾਂਦਾ, ਪੱਥਰ ਚੀਰਦਾ ਤੇ ਸਿਲਾਂ ਪਟਕਾਂਦਾ ਹੋਇਆ, ਮੁੜ
ਮੁੜਾਕੇ ਅਗਾਂਹ ਵਧਦਾ ਹੈ । ਅਖੀਰ ਦਰਿਆ ਬਣ ਕੇ, ਉਜੜੇ ਥੇਹ
ਵਸਾਉਂਦਾ ਹੈ ।
⁠ਹੁਣ, ਤੁਸੀਂ ਸਾਹਿਬ ਗੁਰੁ ਨਾਨਕ ਵਲ ਧਿਆਨ ਧਰੋ । ਲੋਕ
ਹਿਤ ਦੀ ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਹਿਰਦਾ ਪੰਘਰਿਆ, ਖੁਦਾਈ-ਖਿਦਮਤ ਦੇ ਟੀਚੇ
ਵਲ ਵਹਿਣ ਲੱਗ ।ਪੰਜਾਂ ਗੁਰੂਆ ਤਕ,ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਨਾਲਾ
ਸੋਹਣਾ ਲੱਗਾ । ਹੁਣ ਇਹ ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਚਲਣ ਲੱਗ ਪਿਆ । ਸਰਬੱਤ
ਦਾ ਭਲਾ ਉੱਚੀ ਉੱਚੀ ਕੂਕਣ ਲੱਗ ਪਿਆ । ਰਾਹ ਵਿਚ ਅਟਕਾ ਆਏ,
ਪਰ ਦੁਖ , ਸਹਿ-ਸਹਿ ਵਹਿੰਦਾ ਗਿਆ । ਬਿਖੜੇ ਪੈਂਡੇ ਪਹਾੜੀ ਰਾਜੇ,
੩੬