ਸਮੱਗਰੀ 'ਤੇ ਜਾਓ

ਪੰਨਾ:ਸ੍ਰੀ ਗੁਰੂ ਗ੍ਰੰਥ ਸਾਹਿਬ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਬੀੜਾਂ.pdf/383

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

________________

ਸੋ ਅਬਿਨਾ ਆਪੇ ਆਪਿ । ਕਾਲ ਬਿਕਾਲ ਦਾਉ ਮਾਰੈ ਚਾਪਿ। ਪਰ ਘਰ ਜਾਇ ਨ ਸੁਨੋ ਅਕਥ ! ਯਹ ਆਦਿ ਪੁਰਖ ਸਲਿਗੁਰ ਕੀ ਨਥ । ਸਤਿਗੁਰ ਕੀ ਸਿਖਿਆ ਸੁਣ ਕੇ ਪੂਤੁ ॥ ਨਾਨਕ ਜੁਗ ਜੁਗ ਸਤਿਗੁਰ ਅਓਹੁਤ ॥੨੨ ॥ (੨੨) ਅੰਤਰਜਾਮੀ ਮਿਲੇ ਸੁਹੇਲਾ । ਜਾਗਤ ਅਵਸ ਮਨ ਮਾਰ ਕੇ। ਰੋਗੁ ਬਿਰੋਗੁ ਸੋਗੁ ਜਾਲੈ। ਆਪ ਪਛਾਤਾ ਤੇ ਮਿਤਿ ਨਲੈ । ਐਸਾ ਅਲਖ ਅਪਾਰ ਨਿਰਾਲਾ। ਨਾਨਕ ਦੀਨ ਤਿਪਾਲ ਸਮਾਲਾ ॥ ੨੩ ॥:੨ ੩) . ਅਰਚੇ ਕੇ ਘਰਿ ਰਹੈ ਉਦਾਸੁ । ਪਰਚੈ ਕੇ 'ਚ ਕਰੈ ਨਿਵਾਸ ॥ fਪਰਚਾ ਛੋਡਿ ਅਰਚੇ ਦਰਿ ਖੋਲੈਨ ਚਾਰ ਦੁ ਸਮ ਕਰਿ ਟੋਲੈ। ਦਰਿ ਮੂੰਦ ਇਕਤੁ ਘਰਿ ਜਾਯ ॥ ਨੂੰ ਗੁਵਾਂ ਕੀ ਸੋਝੀ ਪਾਇ ॥ ਸ਼ਾ । ਤਾਂ ਸ: ਦੇਖੇ ਅਨਹਦਿ ਬਾਤ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਸਰ ਭਰ ਅੰਮਤ ਸਿਓਂ ਭਰਿਆ । ਕ ਬੂੰਦ ਰਸੁ ਕਾਰਜ ਰਿਆi] *ਤੋਂ* : ਸ਼ਬਦ ਬਿਲਾਈ ਭਾਗੀ। ਨਾਨਕ ਕਹੈ ਕੋਈ ਬੈਰਾਗੀ ॥ 13॥ ਸੀਸ ਮੰਡਾਵੈ ਟੋਪੀ ਪਾਵੈ । ਖਿਬਾ 'ਪਹਰੈ ਬਨ ਖੰਡ ਜਾਵੈ ॥ ਨੀ ਤੁਲਸੀ ਕੰਠ ਮ। ਹਾਲ ਹੌੜੀ ਕਾਂ ਮੁਗ ਛਾਲਾ॥ ਪਰ ਪਖੰਡ ਲੋਕਾਂ ਪੜਨਾ । ਅੰਤ: ਕੀ ਦੁਬਿ ਕਬਹੁ ਨ ਜਾਵੈ ॥ ਪਰਿ ਭੇਖ ]ਹ ਤਿਆ ਤੜਾਗਾਂ । ਸੋ ਨਾ ਪੁਰਖਾ ਬੈਰਾਗੀ ਮਿ ਸਤਿਗੁਰ ਹਉਮੇਂ ਬਦ ਤੜ ਗੀ । ਨਾਨਕ ਸੋ ਨਾਹੀ ਬੈਰਾ : (੨) . * : ਰ- ਹਾ॥

.

  • *

"


*

Malw - Digitized by Panjab Digital Library / www.panjabdigilib.org