( ੯੧ )
ਸਿੱਖ--ਪ੍ਯਾਰੇ ਸੱਜਨ ਜੀ ! ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਤੋਂ ਜਨੇਊ
ਸਿੱਧ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ, ਸਗੋਂ ਜਨੇਊ ਦੀ ਮਹਿਮਾਂ
ਘਟਦੀ ਹੈ, ਆਪ ਸਾਰਾ ਸ਼ਬਦ ਧ੍ਯਾਨ ਦੇਕੇ ਸੁਣੋ:-
ਦੇਵਤਿਆਂ ਦਰਸਨ ਕੈ ਤਾਂਈ ਦੂਖ ਭੂਖ ਤੀਰਥ ਕੀਏ,
ਜੋਗੀ ਜਤੀ ਜੁਗਤ ਮਹਿ ਰਹਿਤੇ ਕਰ ਕਰ ਭਗਵੇ ਭੇਖ ਭਏ.
ਤਉ ਕਾਰਣ, ਸਾਹਿਬਾ! ਰੰਗਰਤੇ,
ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਅਨੇਕਾ ਰੂਪ ਅਨੰਤਾ ਕਹਣ ਨ ਜਾਹੀ ਤੇਰੇ ਗੁਣ ਕੇਤੇ .
ਦਰ ਘਰ ਮਹਿਲਾ ਹਸਤੀ ਘੋੜੇ ਛੋਡ ਵਲਾਇਤ ਦੇਸ਼ ਗਏ,
ਪੀਰ ਪੈਕਾਂਬਰ ਸਾਲਿਕ ਸਾਦਿਕ ਛੋਡੀ ਦੁਨੀਆਂ ਥਾਂਇਪਏ.
ਸਾਦ ਸਹਿਜ ਸੁਖ ਰਸਕਸ ਤਜੀਅਲੇ ਕਾਪੜ ਛੋਡੇ ਚਮੜ ਲੀਏ,
ਦੁਖੀਏ ਦਰਦਵੰਦ ਦਰ ਤੇਰੇ ਨਾਮ ਰਤੇ ਦਰਵੇਸ ਭਏ.
ਖਲੜੀ ਖਪਰੀ ਲਕੜੀ ਚਮੜੀ ਸਿਖਾ ਸੂਤ ਧੋਤੀ ਕੀਨੀ,
ਤੂ ਸਾਹਿਬ ਹਉਂ ਸਾਂਗੀ ਤੇਰਾ, ਪ੍ਰਣਵੈ ਨਾਨਕ ਜਾਤਿ ਕੈਸੀ?
(ਆਸਾ ਮਹਲਾ ੧)
ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਵਿਚ ਭਗਵਾਂ ਪਹਿਰਣਾ, ਦਿਗੰਬਰ
ਹੋਣਾ, ਮ੍ਰਿਗਛਾਲਾ ਪਰ ਬੈਠਕੇ ਜਾਪ ਕਰਣਾ, ਖੱਪਰ
ਲੈਕੇ ਮੰਗਦੇਫਿਰਣਾ,ਦੰਡੀ ਸਨ੍ਯਾਸੀ ਬਣਨਾ,ਚਰਮ
ਪੋਸ਼ ਹੋਣਾ, ਬੋਦੀ, ਜਨੇਊ ਔਰ ਧੋਤੀ ਦਾ ਰੱਖਣਾ.
ਇਤ੍ਯਾਦਿਕ ਸਭ ਭੇਖਾਂ ਨੂੰ ਸ੍ਵਾਂਗ ਕਥਨ ਕੀਤਾ ਹੈ,
ਔਰ ਅੰਤ ਨੂੰ ਆਪਣਾਂ ਏਹ ਸਿੱਧਾਂਤ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਿਆ
ਹੈ ਕਿ ਆਦਮੀ ਦੀ ਕੋਈ ਜਾਤੀ ਨਹੀਂ, ਕੇਵਲ ਅਗ੍ਯਾਨ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਹੈ.
