(੧੦੭)
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਵਾਂਗਰ ਸਣੇ ਖ਼ਾਦਮਾਂ ਦੇ ਟੁਰੀਓਂ ਛੱਡ ਜੰਡਿਆਲਿਆਂ ਜੌੜਿਆਂ ਨੂੰ
ਕਲਾਮ ਹੀਰ
ਤੈਨੂੰ ਹਾਲ ਦੀ ਗੱਲ ਮੈਂ ਲਿੱਖ ਘਲਾਂ ਤੁਰਤ ਹੋ ਫ਼ਕੀਰ ਤੈਂ ਆਵਣਾ ਈਂ
ਕਿਸੇ ਜੋਗੀ ਦਾ ਜਾ ਕੇ ਬਣੀਂ ਚੇਲਾ ਸਵਾਹ ਲਾ ਕੇ ਕੰਨ ਪੜਵਾਵਣਾ ਈਂ
ਸਭੋ ਜ਼ਾਤ ਸਫਾਤ ਬਰਬਾਦ ਕਰ ਕੇ ਅਤੇ ਠੀਕ ਤੈਂ ਸੀਸ ਮੁਨਾਵਣਾ ਈਂ
ਤੂੰਹੀਂ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਦਈਂ ਦੀਦਾਰ ਸਾਨੂੰ ਅਸਾਂ ਵਤ ਨਾ ਜਿਉਂਦਿਆਂ ਆਵਣਾ ਈਂ
ਜਲਦੀ ਆਵਣੇ ਦੀ ਕਰਨੀ ਤੁਸਾਂ ਤਿਆਰੀ ਕੋਈ ਭੇਸ ਹੀ ਖ਼ੂਬ ਵਟਾਵਣਾ ਈਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਤੁਸਾਂ ਸਾਡੀ ਖ਼ਬਰ ਲੈਣੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਅਸਾਂ ਨੇ ਰੂਹ ਗਵਾਵਣਾ ਈਂ
ਕਲਾਮ ਸ਼ਾਇਰ
ਯਾਰੋ ਜੱਟ ਦਾ ਕੌਲ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਾਹੀਂ ਗੌਸ਼ ਸ਼ੁਤਰ ਹੈ ਕੌਲ ਰੁਸਤਾਈਆਂ ਦਾ
ਪੱਤਾਂ ਹੋਣ ਇਕੀ ਜਿੱਸ ਜੱਟ ਦੀਆਂ ਸੋਈ ਅਸਲ ਭਰਾ ਹੈ ਭਾਈਆਂ ਦਾ
ਜਦੋਂ ਬਹਿਣ ਅਰੂੜੀ ਤੇ ਅਕਲ ਆਵੇ ਜਿਵੇਂ ਕੁੱਤੜਾ ਹੋਵੇ ਕਸਾਈਆਂ ਦਾ
ਸਿਰੋਂ ਲਾਹ ਕੇ ਚਿੱਤੜਾਂ ਹੇਠ ਦੇਂਦੇ ਮਜ਼ਾ ਆਉਂਦਾ ਤਦੋਂ ਸਫਾਈਆਂ ਦਾ
ਅਕਬਰਸ਼ਾਹ ਤੋਂ ਜ਼ੋਰਾਵਰ ਜੱਟ ਆਹੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੁੱਟਿਆ ਬੀਰਬਲ ਸ਼ਾਹੀਆਂ ਦਾ
ਜੱਟ ਕਰੇ ਅਪਰਾਧ ਤੇ ਫੜੇ ਕੋਈ ਮਾਰ ਸੁਟੀਏ ਪੁੱਤ ਕਸਾਈਆਂ ਦਾ
ਕੁਟਲ ਬੰਦੀਆਂ ਖਤਕਲਾਂ ਜਟ ਜਾਣੇ ਪੇਸ਼ਵਾ ਫਸਾਦ ਬੁਰਿਆਈਆਂ ਦਾ
ਕਲਾਕਾਰ ਤੇ ਝਾਗੜੂ ਜੱਟ ਵੱਡੇ ਖੋਂਹਦੇ ਮਾਲ ਨੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਰਾਹੀਆਂ ਦਾ
ਜੱਟ ਗਰਜ਼ ਦੇ ਵਾਸਤੇ ਬਣੇ ਮਿੱਤਰ ਭਾਈ ਬਣੇ ਹਰ ਕੌਮ ਤੇਨਾਈਆਂ ਦਾ
ਜੱਟ ਜੇਡ ਨਾ ਕੋਈ ਗੌਂ ਦਾਰ ਡਿੱਠਾ ਜਿਵੇਂ ਯਾਰ ਨਾ ਕੋਈ ਸ਼ਿਪਾਹੀਆਂ ਦਾ
ਜੱਟੀ ਜੱਟ ਦੇ ਸਾਂਗ ਤੇ ਹੋਣ ਰਾਜ਼ੀ ਪਰ੍ਰੇ ਮੁਗਲ ਤੋਂ ਦੇਸ ਕੀ ਲਾਈਆਂ ਦਾ
ਧੀਆਂ ਦੇਣੀਆਂ ਕਰਨ ਮੁਸਾਫਰਾਂ ਨੂੰ ਵੇਚਣ ਹੋਰ ਦੇ ਮਾਲ ਜਵਾਈਆਂ ਦਾ
ਹਿਸੇ ਤੇਰਵੇਂ ਦੇ ਪਿੰਡੋਂ ਹੋਣ ਮਾਲਕ ਵੰਡਣ ਛਿਤਰੀਂ ਅੱਧ ਤਿਹਾਈਆਂ ਦਾ
ਜੱਟ ਚੋਹੇ ਦਾ ਚੂਹਾ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਚਲੇ ਵਸ ਨਾ ਮਾਲਕਾਂ ਸਾਈਆਂ ਦਾ
ਮੂੰਹੋ ਆਖ ਕੁੜਮਾਈਆਂ ਖੋਹ ਲੈਂਦੇ ਮੂੰਹ ਕਰਨ ਕਾਲਾ ਫਿਰ ਨਾਈਆਂ ਦਾ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਇਹ ਤ੍ਰੈ ਹੀ ਝੂਠ ਜਾਣੋ ਕੌਲ ਜੱਟ ਸੁਨਿਆਰ ਕਸਾਈਆਂ ਦਾ
ਕਲਾਮ ਰਾਂਝਾ
ਰਾਂਝੇ ਆਖਿਆ ਸਿਆਲ ਰਲ ਗਏ ਸਾਰੇ ਅਤੇ ਹੀਰ ਭੀ ਛਡ ਈਮਾਨ ਚੱਲੀ
ਸਿਰ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਕਰ ਲਿਆ ਫੇਰ ਚੂਚਕ ਜਦੋਂ ਸਥ ਵਿਚ ਆਣ ਕੇ ਗੱਲ ਹੱਲੀ
ਧੀਆਂ ਵੇਚਦੇ ਕੌਲ ਜ਼ਬਾਨ ਹਾਰਨ ਮਹਿਰਾਬ ਮਥੇ ਉਤੇ ਪੌਣ ਢਿਲੀ
