(੧੪੮)
ਕਲਾਮ ਰਾਂਝਾ
ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਮਿਲੂ ਸਜ਼ਾ ਤੈਨੂੰ ਜਿਹਾ ਦਿਲੋਂ ਤੂੰ ਜ਼ੱਨ ਬਣਾ ਬੈਠੋਂ
ਐਡੇ ਝੂਠ ਅਪਰਾਧ ਨੂੰ ਬੋਲਣਾ ਏਂ ਰੋਜ਼ ਹਸ਼ਰ ਦਾ ਅੱਜ ਭੁਲਾ ਬੈਠੋਂ
ਕਿਸੇ ਅਕਲ ਤੇ ਗੈਬ ਦੀਆਂ ਦੇਹ ਖ਼ਬਰਾਂ ਸਿਰ ਕੁਫ਼ਰ ਦਾ ਭਾਰ ਉਠਾ ਬੈਠੋਂ
ਕਰੀਏ ਵੱਧ ਕਲਾਮ ਨਾ ਮੂਲ ਭਾਈ ਕੇਹਾ ਕੂੜ ਦਾ ਫਰਸ਼ ਵਿੱਛਾ ਬੈਠੋਂ
ਅਸਾਂ ਰਾਹ ਮੁਸਾਫ਼ਰਾਂ ਪਾਂਧੀਆਂ ਤੇ ਕੇਹਾ ਇਫ਼ਤਰਾ ਕੂੜ ਬਣਾ ਬੈਠੋਂ
ਵਾਰਸ ਦੀਨ ਤੇ ਦੁਨੀ ਦਾ ਤੱਦ ਥੀਸੇਂ ਨੀਵਾਂ ਹੋ ਕੇ ਅਮਲ ਕਮਾ ਬੈਠੋਂ
ਕਲਾਮ ਅਯਾਲੀ
ਆ ਸੁਣੀ ਚਾਕਾ ਸੁਆਹ ਲਾ ਮੂੰਹ ਤੇ ਜੋਗੇ ਹੋ ਕੇ ਨਜ਼ਰ ਭਵਾ ਬੈਠੋਂ
ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਦਾ ਯਾਰ ਮਸ਼ਹੂਰ ਰਾਂਝਾ ਮੌਜਾਂ ਮਾਣ ਕੇ ਕੰਨ ਪੜਾ ਬੈਠੋਂ
ਖੇੜੇ ਮਾਰ ਲੈ ਗਏ ਮੂੰਹ ਮਾਰ ਤੇਰੇ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਦੀ ਲੀਕ ਲਵਾ ਬੈਠੋਂ
ਤੇਰੇ ਬੈਠਿਆਂ ਵਿਆਹ ਲੈ ਗਏ ਖੇੜੇ ਦਾੜ੍ਹੀ ਪਰ੍ਹੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਮੁਨਾ ਬੈਠੋਂ
ਮੰਗ ਛਡੀਏ ਨਹੀਂ ਜੇ ਜਾਨ ਹੋਵੇ ਵਲੀ ਵੱਧਰਾ ਛੱਡ ਹਯਾ ਬੈਠੋਂ
ਜਦੋਂ ਡਿਠੋ ਈ ਦਾ ਨਾ ਲਗਦਾ ਏ ਬੂਹੇ ਨਾਥ ਦੇ ਅੰਤ ਨੂੰ ਜਾ ਬੈਠੋਂ
ਹੁਣ ਵਾਰ ਕੀ ਪੁੱਛਨੈਂ ਮੂਰਖਾ ਓਇ ਜਦੋਂ ਰੜੇ ਤੇ ਮੋਨ ਮੁਨਾ ਬੈਠੋਂ
ਇੱਕ ਅਮਲ ਨਾ ਕੀਤੋ ਈ ਗਾਫ਼ਲਾ ਓਇ ਐਵੇਂ ਕੀਮੀਆ ਉਮਰ ਗੁਵਾ ਬੈਠੋ
ਸਿਰ ਵੱਢ ਤੇਰਾ ਕਰਨ ਚਾ ਬੇਰੇ ਜਿੱਸ ਵੇਲੜੇ ਖੇੜੀਂ ਤੂੰ ਜਾ ਬੈਠੋਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਤਰਯਾਕ ਦੀ ਬਾਉਂ ਨਾਹੀਂ ਹਥੀਂ ਆਪਣੀ ਜ਼ਹਿਰ ਤੂੰ ਖਾ ਬੈਠੋਂ
ਕਲਾਮ ਰਾਂਝਾ
ਰਾਂਝਾ ਆਖਦਾ ਮਿਲੇਗੀ ਸਜ਼ਾ ਤੈਨੂੰ ਇਹ ਤਾਂ ਹੋਇਆ ਏ ਬਹੁਤ ਕਸੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਐਡੇ ਝੂਠ ਅਪਰਾਧ ਨੂੰ ਬੋਲਣਾ ਏਂ ਲੇਖਾ ਮੰਗਸੀ ਰੋਜ਼ ਨਸੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਅੱਕ ਦੁੱਧ ਦੇ ਵਿੱਚ ਚਾ ਘੋਲਿਓ ਈ ਵੱਡਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਫਿਰ ਫਤੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਗੱਲਾਂ ਵਲਾ ਫੁਲਾ ਦੀਆਂ ਵੇਖ ਕੇ ਤੇ ਡੱਰ ਗਿਆ ਸ਼ੈਤਾਨ ਲੰਗੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਅਪਣੇ ਆਪ ਤੂੰ ਬਣਨਾ ਏਂ ਅਕਲ ਵਾਲਾ ਰਿਹਾ ਅਕਲ ਸ਼ਹੂਰ ਹੈ ਦੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਵਾਰਸ ਚਾਕ ਬਣਾਏਂ ਤੂੰ ਜੋਗੀਆਂ ਨੂੰ ਸੜ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜੀਉ ਮਨੂਰ ਤੈਥੋਂ
ਤਥਾ
ਫ਼ਕਰ ਆਖਦਾ ਪਾਲੀਆ ਸੁਣੀ ਮੈਥੋਂ ਦਸਾਂ ਜੀਉ ਦੀ ਸਭ ਤਦਬੀਰ ਮੀਆਂ
ਸੱਤ ਜਰਮ ਦੇ ਹਮੀਂ ਫਕੀਰ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਨਾਲ ਜਹਾਨ ਦੇ ਸੀਰ ਮੀਆਂ ਅਸਾਂ ਸੇਲੀਆਂ ਖੇਪਰਾਂ ਨਾਲ ਵਰਤਨ ਭੀਖ ਪਾਇਕੇ ਪਾਈਏ ਵਹੀਰ ਮੀਆਂ</poem>}}
