ਮੋਹਲੀ ਦਰਦ ਫਿਰਾਕ ਵਜੂਦ ਚੀਨਾ ਘੱਤ ਉੱਖਲੀ ਇਸ਼ਕ ਦੀ ਛੜਨ ਲੱਗੋਂ
ਅਸਲੀ ਵਤਨ ਕਦੀਮ ਨੂੰ ਛੱਡ ਟੁਰਿਓਂ ਪੈਰ ਓਰੇ ਦੇਸ ਵਿਚ ਧਰਨ ਲੱਗੋਂ
ਵੇਖ ਹੁਸਨ ਮਿਸਾਲ ਮਾਸ਼ੂਕ ਰੋਸ਼ਨ ਆਸ਼ਕ ਵਾਂਗ ਪਤੰਗ ਦੇ ਸੜਨ ਲੱਗੋਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਅੱਲਾ ਫਤਹਿ ਦੇਇ ਤੈਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵੈਰੀਆਂ ਦੇ ਜੱਟਾ ਵੜਨ ਲੱਗੋਂ
ਰਾਂਝੇ ਨੇ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਸਹਿਰ ਵਿਚ ਵੜਨ
ਰਾਂਝੇ ਅਗੇ ਅਯਾਲ ਨੇ ਕਸਮ ਖਾਧੀ ਨਗਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਜਾ ਧੱਸਿਆ ਏ
ਯਾਰੋ ਕੌਣ ਸਰਦਾਰ ਗਰਾਂ ਕੇਹੜਾ ਅਤੇ ਲੋਕ ਕਦੋਕਣਾ ਵੱਸਿਆ ਏ
ਅਜੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਖੂਹ ਤੇ ਭਰਨ ਪਾਣੀ ਕੁੜੀਆਂ ਨਾਲ ਰਾਂਝਾ ਖਰਮੱਸਿਆ ਏ
ਯਾਰ ਹੀਰ ਦਾ ਭਾਵੇਂ ਤਾਂ ਇਹ ਜੋਗੀ ਕਿਸੇ ਲਭਿਆ ਤੇ ਨਹੀਂ ਦੱਸਿਆ ਏ
ਇਹਦਾ ਨਾਮ ਹੈ ਰੰਗਪੁਰ ਖੇੜਿਆਂ ਦਾ ਕਿਸੇ ਭਾਗਭਰੀ ਚਾ ਦੱਸਿਆ ਏ
ਪਾਣੀ ਪੀ ਨੱਢਾ ਛਾਵੇਂ ਘੋਟ ਬੂਟੀ ਸੁਣ ਪਿੰਡ ਦਾ ਨਾਮ ਖਿੜ ਹੱਸਿਆ ਏ
ਅਰੀ ਕੌਣ ਸਰਦਾਰ ਹੈ ਭਾਤ ਖਾਣੀ ਸਖੀ ਸ਼ੂਮ ਕੇਹਾ ਨਾਮ ਜੱਸਿਆ ਏ
ਅਜੂ ਨਾਮ ਸਰਦਾਰ ਹੈਂ ਪੁਤ ਸੈਦਾ ਜਿਸਨੇ ਹਕ ਰੰਝੇਟੇ ਦਾ ਖ਼ੱਸਿਆ ਏ
ਬਾਗ਼ ਬਾਗ਼ ਰੰਝੇਟੜਾ ਹੋ ਗਿਆ ਜਦੋਂ ਨਾਮ ਜਟੇਟੀਆਂ ਦੱਸਿਆ ਏ
ਖੁਸ਼ੀ ਐਸ਼ ਨੇ ਆ ਮੁਕਾਮ ਕੀਤਾ ਗ਼ਮ ਫਿਕਰ ਅੰਦੇਸੜਾ ਨੱਸਿਆ ਏ
ਓਥੇ ਖੂਬ ਲਿਬਾਸ ਬਣਾਇਕੇ ਤੇ ਜੋਗੀ ਹੋ ਤਿਆਰ ਉਠ ਨੱਸਿਆ ਏ
ਸਿੰਝੀ ਖਪਰੀ ਬੰਨ੍ਹ ਤਿਆਰ ਹੋਯਾ ਲਕ ਚਾ ਫਕੀਰ ਨੇ ਕੱਸਿਆ ਏ
ਕੋਈ ਕਰੇ ਜੇ ਰੱਬ ਸਬੱਬ ਮੇਰਾ ਹੋਯਾ ਵੱਸ ਤੋਂ ਕੰਮ ਬੇ ਵੱਸਿਆ ਏ
ਝੱਬ ਵਿਛੜੇ ਯਾਰ ਮਿਲ਼ਾ ਸਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਮੁਦਤਾਂ ਜੀਉ ਤਰੱਸਿਆ ਏ
ਕਦੀ ਲਏ ਹੂਲਾ ਕਦੀ ਝੂਲਦਾਂ ਏ ਕਦੀ ਰੋ ਪਿਆ ਕਦੀ ਹੱਸਿਆ ਏ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਕ੍ਰਿਸਾਨ ਜਿਉਂ ਹੋਣ ਰਾਜੀ ਮੀਂਹ ਔੜ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿਚ ਵੱਸਿਆ ਏ
ਰੰਗਪੁਰ ਵਿਚ ਰਾਝੇ ਨੇ ਜੋਗੀਆਂ ਦੇ ਲਿਬਾਸ ਵਿਚ ਸੈਰ ਕਰਨੀ
ਫਿਰਨ ਬਾਲ ਕੁੜੀਆਂ ਮਗਰ ਜੋਗੀੜੇ ਦੇ ਖੈਰ ਮੰਗਦਾ ਸੀ ਘਰਾਂ ਸਾਰਿਆਂ ਦੇ
ਆਖ ਜੋਗੀਆ ਕਿਹਾ ਇਹ ਦੇਸ ਡਿਠੋ ਪੁਛਣ ਗੱਭਰੂ ਬੈਠ ਵਿਚ ਦਾਰਿਆਂ ਦੇ
ਓਥੇ ਝੂਠ ਮਸਤਾਨੀਆਂ ਕਰੇ ਗਲਾਂ ਸੁਖਣ ਸੁਣੋ ਕੰਨ ਪਾਟਿਆਂ ਭਾਰਿਆਂ ਦੇ
ਕਰਾਂ ਕੌਣ ਤਾਰੀਫ ਮੈਂ ਖੇੜਿਆਂ ਦੀ ਝੁੰਡ ਫ਼ਿਰਨ ਚੌਤਰਫ ਕਵਾਰੀਆਂ ਦੇ
ਮਾਰ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਚਾ ਕਰਨ ਬੇਰੇ ਨੈਣ ਤਿਖੜੇ ਨੋੱਕ ਕਟਾਰੀਆਂ ਦੇ
ਦੇਣ ਆਸ਼ਕਾਂ ਨੂੰ ਤੋੜੇ ਨਾਲ ਨੈਣਾਂ ਨੈਣ ਰਹਿਣ ਨਾਹੀਂ ਬੁੱਰਿਆਈਆਂ ਦੇ
ਏਸ ਜੋਬਨੇ ਦੀਆਂ ਵਣਜਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ ਆਣ ਸੁਦਾਗਰ ਨੇ ਯਾਰੀਆਂ ਦੇ
