(੨੧੧)
ਇਹ ਜੱਟੀ ਸੀ ਕੂੰਜ ਤੇ ਜੱਟ ਉਲੂ ਪਰੀ ਬੱਧੀਆ ਜੇ ਗਲ ਖੇਲੀਏ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਦੇ ਨਾਲ ਹਮਜਿਨਸ ਹੁੰਦੇ ਭੌਰ ਤਾਜਨਾਂ ਗੱਧੇ ਨਾ ਮੇਲੀਏ ਨੀ
ਹੀਰ ਦਾ ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣਾ
ਹੀਰ ਕੰਨ ਧਰਿਆ ਇਹ ਕੌਣ ਆਯਾ ਕੋਈ ਏਹ ਤਾਂ ਹੈ ਦਰਦਖਾਹ ਮੇਰਾ
ਜੇਹੜਾ ਭੌਰ ਤਾਜਨ ਮੈਨੂੰ ਆਖਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਗੱਧਾ ਬਨਾਯਾ ਸੂ ਚਾ ਖੇੜਾ
ਮਤੇ ਚਾਕ ਮੇਰਾ ਕਿਵੇਂ ਆਣ ਮੇਲੇ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਸਬੱਬ ਅਲਾਹ ਮੇਰਾ
ਮੈਂ ਤਾਂ ਓਸਦੇ ਨਾਲ ਉੱਠ ਕਰਾਂ ਝਗੜਾ ਹੋਰ ਪੇਸ਼ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦਾ ਵਾਹ ਮੇਰਾ
ਮੇਰੇ ਆਖਣੇ ਨੂੰ ਭਾਵੇਂ ਮੰਨਿਓਂ ਸੂ ਮਿਹਰਬਾਨ ਹੋਯਾ ਬੇਪਰਵਾਹ ਮੇਰਾ
ਮਤਾਂ ਕੰਨ ਪੜਵਾਕੇ ਮੀਏਂ ਰਾਂਝੇ ਘੱਤ ਮੁੰਦਰਾਂ ਤੇ ਲਿਆ ਰਾਹ ਮੇਰਾ
ਹਮਰਾਜ਼ ਬਾਝੋਂ ਕੌਣ ਕਰੇ ਰਮਜ਼ਾਂ ਪੌਂਦਾ ਹੋਰ ਤੇ ਨਹੀਂ ਵਸਾਹ ਮੇਰਾ
ਕੁੜੀਆਂ ਜੋਗੀ ਦੀ ਗੱਲ ਰੜਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸਨ ਭਾਵੇਂ ਸੈਰ ਚੜ੍ਹਿਆ ਬਾਦਸ਼ਾਹ ਮੇਰਾ
ਓਹਦੇ ਬਾਝ ਮਜਾਲ ਨਹੀਂ ਗੈਰ ਸੰਦੀ ਕਰੇ ਜ਼ਿਕਰ ਜੋ ਖਾਹਮਖਾਹ ਮੇਰਾ
ਬਿਨਾਂ ਜਾਣ ਪਛਾਣ ਦੇ ਕੌਣ ਬੁੱਝੇ ਬੋਲੀ ਬੋਲਿਆ ਜੇ ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਮੇਰਾ
ਕਲਾਮ ਹੀਰ
ਬੋਲੀ ਹੀਰ ਅਵੇ ਅੜਿਆ ਜਾ ਏਥੋਂ ਕੋਈ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾ ਹੋਵੇ ਤੇ ਹੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਪਰਦੇਸੀਆਂ ਜੋਗੀਆਂ ਕਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਿੱਚੋਂ ਜੀਉ ਦਾ ਭੇਤ ਚਾ ਦੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਜਿਹੜਾ ਕੰਨ ਲਪੇਟ ਕੇ ਨੱਸ ਜਾਏ ਮਗਰ ਲਗਕੇ ਓਸਨੂੰ ਧੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਜੇ ਤਾਂ ਆਪ ਇਲਾਜ ਨਾ ਜਾਣੀਏਂ ਵੇ ਜਿੰਨ ਭੂਤ ਤੇ ਜਾਦੂੜੇ ਦੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਜੇ ਤਾਂ ਜਫ਼ਰ ਨਾ ਜਾਲਿਆ ਜਾਏ ਮੂਲੇ ਜੋਗੀ ਪੰਥ ਵਿੱਚ ਆਇਕੇ ਧੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਫ਼ਕਰ ਭਾਰੜੇ ਗੌਰੜੇ ਹੋ ਰਹੀਏ ਕੁਆਰੀ ਕੁੜੀ ਦੇ ਨਾਲ ਖਿੜ ਹੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਜੇ ਕਰ ਅੰਤ ਰੰਨਾਂ ਵਲੇ ਵੇਖਣਾ ਏਂ ਵਾਹੀ ਜੋਤਰੇ ਛੱਡ ਕੇ ਨੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਉਜਾੜਕੇ ਵਸਦਿਆਂ ਨੂੰ ਆਪ ਖੈਰ ਦੇ ਨਾਲ ਫਿਰ ਵੱਸੀਏ ਕਿਉਂ
ਕਲਾਮ ਜੋਗੀ
ਅਸੀਂ ਫ਼ਕਰ ਅਲਾਹ ਜਨਾਬ ਪੂਰੇ ਕੁਝ ਮੰਗ ਲੈ ਅਸਾਂ ਥੀਂ ਗੋਰੀਏ ਨੀ
ਕਰੀਏ ਮਤਲਬ ਸੱਭ ਜਹਾਨ ਪੂਰੇ ਤਕਦੀਰ ਖੁਦਾ ਨਾ ਮੋੜੀਏ ਨੀ
ਸਵਾਲ ਕਿਸੇ ਦਾ ਮੂਲ ਨਾ ਰੱਦ ਕਰੀਏ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹੀ ਰੱਬ ਨੂੰ ਸੋਰੀਏ ਨੀ
ਯਾਰ ਛੱਡ ਕੇ ਯਾਰ ਨੂੰ ਨਸ ਜਾਏ ਨਕਸ਼ ਲਿਖਕੇ ਜੋੜਨਾ ਜੋੜੀਏ ਨੀ
ਘਰ ਵਸਦਾ ਵੇਖ ਸਵਾਲ ਕੀਤਾ ਏਥੇ ਹੋਰ ਹੀ ਘੋਰ ਮਸੋਰੀਏ ਨੀ
ਦੱਸ ਵਿੱਚ ਦੁਨੀਆਂ ਸੱਤਰ ਆਖਰਤ ਨੂੰ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦਿਤਾ ਹੈ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੋੜੀਏ ਨੀ
