(੨੧੮)
ਜਿੱਸ ਰੱਬ ਦੇ ਅਸੀਂ ਫ਼ਕੀਰ ਹੋਏ ਵੇਖ ਕੁਦਰਤਾਂ ਓਸ ਵਿਖਾਈਆਂ ਨੀ
ਮੇਰੇ ਪੀਰ ਨੂੰ ਰੱਬ ਤੌਫੀਕ ਦਿੱਤੀ ਲੱਖ ਸੰਗਤਾਂ ਸੁਰਗ ਨੂੰ ਧਾਈਆਂ ਨੀ
ਮੇਰੇ ਪੀਰ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੋਰ ਕੋਈ ਆਸਾਂ ਜਿੱਸ ਨੇ ਸੱਭ ਪਹੁੰਚਾਈਆਂ ਨੀ
ਮੇਰੇ ਪੀਰ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਮੋਯਾ ਗਿਆ ਤਾਈਂ ਗਾਲ੍ਹੀਆਂ ਦੇਣੀਆਂ ਲਾਈਆਂ ਨੀ
ਲੱਕ ਬੰਨ੍ਹ ਹਥਿਆਰ ਕੁਆਰ ਵਾਲੇ ਕਿਉਂ ਫ਼ਕਰ ਤੇ ਕਰਨੀ ਏਂ ਧਾਈਆਂ ਨੀ
ਜੇੜ੍ਹੇ ਸਿਦਕ ਯਕੀਨ ਤੇ ਰਹਿਣ ਸਾਬਤ ਰੱਬ ਬਖਸ਼ਦਾ ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਵਡਿਆਈਆਂ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਉਹ ਸਦਾ ਈ ਜਿਉਂਦੇ ਨੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਨੇਕ ਕਮਾਈਆਂ ਨੀ
ਕਲਾਮ ਸਹਿਤੀ
ਪਤੇ ਡਾਚੀਆਂ ਦੇ ਬੁਰੇ ਲਾਉਂਨਾ ਏਂ ਦੇਂਦਾ ਮਿਹਣੇ ਸ਼ਾਮਤਾਂ ਦੌੜੀਆਂ ਵੇ
ਮਥਾ ਡਾਹਿਓ ਈ ਨਾਲ ਕੁਆਰੀਆਂ ਦੇ ਤੇਰੀਆਂ ਲੌਂਦੀਆਂ ਜੋਗੀਆ ਮੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਤੇਰੀ ਜੀਭ ਮਵੇਸੀਆਂ ਹੱਥ ਆਲਤ ਅਤੇ ਚਿੱਤੜੀਂ ਲੜਦੀਆਂ ਧੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਖੈਰ ਮਿਲੇ ਸੋ ਲਏਂ ਨਾ ਨਾਲ ਮਸਤੀ ਮੰਗੇਂ ਦੁੱਧ ਤੇ ਪਾਨ ਫਲੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਇੱਕ ਦੇਣ ਆਟਾ ਇੱਕ ਟੁੱਕ ਚੱਪਾ ਭੱਰ ਦੇਣ ਨਾ ਚਾਟੀਆਂ ਕੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਏਸ ਅੰਨ ਨੂੰ ਢੂੰਡਦੇ ਓਹ ਫਿਰਦੇ ਚੜ੍ਹਨ ਹਾਥੀਆਂ ਤੇ ਹੋਣ ਚੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਠੀਕ ਮਾਰ ਸੁਆਰ ਦੀਆਂ ਭੂਤ ਰਾਖਸ਼ ਜੇੜ੍ਹੀਆਂ ਮਹਿਰੀਆਂ ਹੋਣ ਅਪੂਰੀਆਂ ਵੇ
ਅਸੀਂ ਜੱਟੀਆਂ ਹਿੰਮਤੋਂ ਘੱਟ ਨਾਹੀਂ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਮੱਝੀਆਂ ਚੁੰਘੀਆਂ ਬੂਰੀਆਂ ਵੇ
ਵਡੇ ਕਮਲਿਆਂ ਦੀ ਅਸਾਂ ਭੰਗ ਝਾੜੀ ਇਥੇ ਕੇਹੀਆਂ ਵਲੱਲੀਆਂ ਸੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਤੂੰ ਕੌਣ ਜੋਗੀ ਬਣਿਆ ਫਿਰੇਂ ਐਵੇਂ ਅਸਾਂ ਗੰਦਲਾਂ ਕੱਪੀਆਂ ਕੌੜੀਆਂ ਵੇ
ਸੋਟਾ ਵੱਡਾ ਇਲਾਜ ਕੁਪੱਤਿਆਂ ਦਾ ਤੇਰੀਆਂ ਭੈੜੀਆਂ ਦਿਸਦੀਆਂ ਤੌਰੀਆਂ ਵੇ
ਵਾਰਸ ਫ਼ਕਰ ਹੋਯੋਂ ਜ਼ਿੱਦ ਛੱਡੀਆ ਨਾ ਦੇਖ ਰੰਨਾਂ ਨੂੰ ਘੱਤਨੈੈਂ ਘੂਰੀਆਂ ਵੇ
ਕਲਮ ਜੋਗੀ
ਜਿਹੀ ਸੁਣੀਦੀ ਸੈਂ ਤਿਹੀ ਡਿੱਠੀਏਂ ਨੀ ਲੱਖ ਲਾਨ੍ਹਤਾਂ ਤੇਰੀਆਂ ਖੂਬੀਆਂ ਨੀ
ਫਿੱਟੀ ਊਠਨੀ ਵਾਂਗ ਅੜਾਤ ਘੱਤੇੇਂ ਤੂੰ ਤਾਂ ਸਿੱਖੀਏਂ ਕਰਨ ਮਹਿਬੂਬੀਆਂ ਨੀ
ਛਾਤੀ ਵੱਟਵੀਂ ਕਿਸੇ ਉਭਾਰੀਆ ਈ ਝੱਗਾ ਪਾੜਕੇ ਪੱਟੀਆਂ ਬੂਬੀਆਂ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਫ਼ਕੀਰ ਨੂੰ ਕਰਨ ਰਾਜ਼ੀ ਤਾਹੀਏਂ ਭਾਗ ਭਰੀਆਂ ਹੋਵਣ ਸੂਬੀਆਂ ਨੀ
ਕਲਾਮ ਸਹਿਤੀ
ਮੁੜ ਮੁੜ ਊਠ ਬਲੋਚ ਸਮਝਾਉਨਾ ਏਂ ਤੇਰੀ ਬੜੀ ਜ਼ਬਾਨ ਚਲਾਕ ਹੈ ਵੇ
ਤੈਨੂੰ ਖਬਰ ਨਾਹੀਂ ਊਠਾਂ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਸੱਸੀ ਜਿਹੀਆਂ ਫਿਰਨ ਰਲਾਕ ਹੈ ਵੇ
ਮੱਥੇ ਆਸ਼ਕਾਂ ਮਲੀ ਮੂੰਹ ਕਾਲਖਾਂ ਨੂੰ ਇਸ਼ਕ ਆਪ ਮਲਾਮਤੋਂ ਪਾਕ ਹੈ ਵੇ