(੨੩੧)
ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੀ ਤੂੰ ਜੋਗੀ ਨਾਗ ਕਾਲੇ ਸ਼ਾਲਾ ਨਿੱਜ ਹੋਵੇਂ ਸੱਪਰ ਪਿੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਆਟਾ ਘੱਤੀਏ ਫ਼ਕਰ ਨੂੰ ਨਰਮ ਹੋਕੇ ਐਡ ਆਕਰੇ ਗੋਹਨ ਨਾ ਗੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਜਿਹੜੇ ਫਿਰਨ ਮਲੰਗ ਆਜ਼ਾਦ ਬਣਕੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਸੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਪਿਛੋਂ ਨਾਥ ਨੂੰ ਛੇੜਕੇ ਰੋਵਸੇਂਗੀ ਦੇਕੇ ਅੱਖੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਸੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਸਾਨੂੰ ਬੋਲੀਆਂ ਮਾਰਕੇ ਤਾਇਆ ਈ ਸ਼ਾਲਾ ਯਾਰ ਤੋਂ ਰਹੇਂ ਵਿਛੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਲੜੇੇਂ ਨਾਲ ਫ਼ਕੀਰਾਂ ਹੋ ਸਿਰੋਂ ਨੰਗੀ ਸਿਰ ਖੁੱਥੀਏ ਚੂੂੰਡੀਆਂ ਮੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਖੁਲ੍ਹ ਨਾਲ ਫਕੀਰ ਦੇ ਪੇਸ਼ ਆਈਏ ਦਿੱਲ ਝੇੜਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਾ ਰੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਦੇ ਹਾਲ ਤੇ ਰਹਿਮ ਕਰੀਏ ਸਗੋਂ ਲੂਤੀਆਂ ਨਾਲ ਨਾ ਭੁੁੰਨੀਏਂ ਨੀ
ਕਲਾਮ ਸਹਿਤੀ
ਕਿਹਾ ਆਨ ਕੁਪੱਤ ਖਲਾਰਿਆ ਈ ਸਿਰ ਮੁੰਨਿਆ ਕਚਰਿਆ ਡਾਂਝਿਆ ਵੇ
ਤੈਨੂੰ ਖਬਰ ਨਾਹੀਂ ਮੇਰਾ ਨਾਮ ਸਹਿਤੀ ਤੂੰ ਭੀ ਜਗ ਤੇ ਵੱਜਿਆ ਰਾਂਝਿਆ ਵੇ
ਤੇਰੇ ਖੈਰ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਸਿਰਫਾ ਬੁਕ ਆਟੜੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਗਾਂਝਿਆ ਵੇ
ਏਥੇ ਪਲਕ ਦੀ ਨਹੀਂ ਖਲੀਰ ਹੋਣੀ ਉਡੇੇਂ ਵਾਂਗ ਵਰੋਲਿਆਂ ਝਾਂਜਿਆ ਵੇ
ਇਹ ਉੱਲੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਲੱਥ ਵੈਸਨ ਜਦੋਂ ਪਕੜਕੇ ਕਿਸੇ ਚਾ ਮਾਂਜਿਆ ਵੇ
ਚਾਲਾ ਪਕੜ ਕੋਈ ਨੇਕ ਚਾਲਿਆਂ ਦਾ ਵਾਰਸ ਵਾਂਗ ਜਾਸੇਂ ਐਵੇਂ ਵਾਂਝਿਆ ਵੇ
ਕਲਾਮ ਜੋਗੀ
ਝਾਟਾ ਪੱਟ ਕੇ ਮੇਢੀਆਂਖੋਹ ਸਟੂੰ ਗੁਤੋਂ ਪਕੜਕੇ ਦੇਊਂ ਵਲਾਉੜਾ ਨੀ
ਜੇ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦਾ ਖੌਫ਼ ਵਿਖਾਉਨੀਏਂ ਲਿੱਖਾਂ ਪਸ਼ਮ ਤੇ ਇਹ ਗਦਾਉੜਾ ਨੀ
ਤੇਰਾ ਅਸਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਮੁਦਾਪੜਾ ਏ ਨਹੀਂ ਹੋਵਣਾ ਸਹਿਜ ਮਲਾਉੜਾ ਨੀ
ਲੱਤ ਮਾਰਕੇ ਪੱਧਰਾ ਕਰ ਛੱਡੂੰ ਕੱਢ ਆਈਏਂ ਢਿੱਡ ਜਿਉਂ ਤਾਉੜਾ ਨੀ
ਸਣੇ ਬਾਂਦੀ ਕੁਆਰੀ ਦੇ ਮਿੱਝ ਕਢੂੰ ਚਿੱਤੜ ਘੜੂੰਗਾ ਨਾਲ ਪਹਾਉੜਾ ਨੀ
ਹੱਥ ਲਗੇ ਤਾਂ ਸਟੂੂੰਗਾ ਚੀਰ ਰੰਨੇ ਕੱਢ ਲਊਂਗਾ ਦਿਲੇ ਦਾ ਚਾਉੜਾ ਨੀ
ਤੁਸੀਂ ਤੈ੍ਏ ਘੁਲਾਟੜਾਂ ਜਾਣਨਾ ਹਾਂ ਕਚੂੰ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਪੋਸਤ ਆਉੜਾ ਨੀ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ਚੜ੍ਹੀਏਂ ਤੂੰ ਨਿਕਲ ਜਾਏ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਚਾਉੜਾ ਨੀ
ਬਾਂਦੀ ਅਤੇ ਸਹਿਤੀ ਦਾ ਜੋਗੀ ਉਤੇ ਗੁਸਾ
ਬਾਂਦੀ ਸਣੇ ਸਹਿਤੀ ਗੁੱਸੇ ਨਾਲ ਕੜਕੀ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏਂ ਸ਼ੋਰ ਖਿਲਾਰ ਕੇ ਵੇ
ਜੋਗੀ ਹੋਯੋੋਂ ਪਰ ਮਤ ਨਾ ਕਿਸੇ ਦਿਤੀ ਕੀ ਲੈਣਾ ਸੀ ਸਾਂਗ ਸਵਾਰ ਕੇ ਵੇ
ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਜੋ ਰੰਨਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਝਗੜਨ ਕਰਨ ਰਿਕਤਾਂ ਅਖੀਆਂ ਮਾਰ ਕੇ ਵੇ
ਪਹਿਲਾਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਫੂਕ ਦਿੱਤੋ ਕੀ ਲੈਣਾ ਏਂ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜ ਕੇ
