(੩੬)
ਨੇੜੇ ਆਣਕੇ ਸ਼ੀਹਣੀ ਦੇ ਵਾਂਗ ਗੱਜੀ ਅੱਖੀਂ ਰੋਹ ਦਾ ਨੀਰ ਪਲੱਟਿਆ
ਸਿਰੋਂ ਲਾਹ ਟੋਪੀ ਗਲੋਂ ਤੋੜ ਸੇਹਲੀ ਲਕੋਂ ਚਾਇਕੇ ਜਿਮੀਂ ਤੇ ਸਟਿਆ ਸੂ
ਫੇਰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਮਾਇਆ ਨਾਲ ਗੁੱਸੇ ਧੋਬੀ ਪੱਟੜੇ ਤੇ ਖੇਸ ਛੱਟਿਆ ਸੂ
ਕੈਦੋ ਲੰਙੇ ਨੂੰ ਪਕੜ ਕੇ ਚੋਰ ਵਾਂਗੂੰ ਮਾਰ ਮਾਰ ਕੇ ਤੇ ਚਾ ਫੱਟਿਆ ਸੂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਫ਼ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਅਰਸ਼ ਉੱਤੋਂ ਸ਼ੈਤਾਨ ਨੂੰ ਜ਼ਿਮੀਂ ਤੇ ਸੱਟਿਆ ਸੂ
ਕੈਦੋ ਨੂੰ ਡਰਾਉਣਾ ਹੀਰ ਨੇ
ਹੀਰ ਢਾਹ ਕੇ ਆਖਿਆ ਮੀਆਂ ਚਾਚਾ ਚੂਰੀ ਦੇਹ ਦੇ ਜੀਉਣਾ ਲੋੜਨਾ ਏਂ
ਨਹੀਂ ਤੇ ਮਾਰਕੇ ਜਿੰਦ ਗਵਾ ਦੇਸਾਂ ਮੈਨੂੰ ਕਿਸੇ ਨਾ ਹਟਕਣਾ ਹੋੜਨਾ ਏਂ
ਬੰਨ੍ਹ ਹੱਬ ਤੇ ਪੈਰ ਲਟਕਾ ਦੇਸਾਂ ਲੜ ਲੜਕੀਆਂ ਨਾਲ ਕੀ ਜੋੜਨਾ ਏਂ
ਚੂਰੀ ਦੇਹ ਖਾਂ ਨਾਲ ਹਯਾ ਆਪੇ ਕਾਹੇ ਅਸਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਅਜੋੜਨਾ ਏਂ
ਦਾੜ੍ਹੀ ਪੁੱਟਕੇ ਦੁਬਰ ਵਿਚ ਦੇਊਂਗੀ ਮੈਂ ਕਿਉਂ ਸ਼ਰਮ ਦੀ ਲਜ ਨੂੰ ਤੋੜਨਾ ਏਂ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਗੁਨਾਹ ਦੀ ਨਦੀ ਅੰਦਰ ਐਵੇਂ ਰਾਇਗਾਂ ਉਮਰ ਨੂੰ ਰੋੜ੍ਹਨਾ ਏਂ
ਫਰਿਆਦ ਕੈਦੋ
ਅੱਧੀ ਡੁੱਲ੍ਹ ਪਈ ਖੋਹ ਲਈ ਚੁਣ ਮੇਲਕੇ ਪਰ੍ਹੇ ਲਿਆਉਂਦਾ ਏ
ਕਹਿਆ ਮੰਨਦੇ ਨਹੀਂ ਸਉ ਮੂਲ ਮੇਰਾ ਚੂਰੀ ਪਲਿਓਂ ਖੋਹਲ ਵਿਖਾਉਂਦਾ ਏ
ਨਹੀਂ ਚੂਚਕੇ ਨੂੰ ਕੋਈ ਮਤ ਦੇਂਦਾ ਨਢੀ ਮਾਰਕੇ ਨਹੀਂ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਏ
ਚਾਕ ਨਾਲ ਇਕੱਲੜੀ ਜਾਇ ਬੇਲੇ ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਕੋਈ ਲੀਕ ਲਾਉਂਦਾ ਏ
ਇਹ ਗੱਲ ਜਹਾਨ ਜੇ ਖਿੰਡ ਜਾਸੀ ਢੂੰਡੇ ਵੇਲੜੇ ਨੂੰ ਪਛੋਤਾਉਂਦਾ ਏ
ਗੱਲ ਆਖਣੀ ਸੀ ਸੋ ਮੈਂ ਆਖ ਛੱਡੀ ਢੋਲੀ ਢੋਲ ਨੂੰ ਜਿਵੇਂ ਵਜਾਉਂਦਾ ਏ
ਚਾਕ ਰੱਖਿਆ ਮਹਿਰ ਨੇ ਜਿੱਸ ਵੇਲੇ ਓਸ ਵੇਲੜੇ ਨੂੰ ਪਛੋਤਾਉਂਦਾ ਏ
ਨੱਢੀ ਹੀਰ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਾਉਂਦਾ ਏ ਅਤੇ ਚਾਕ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਤਰਾਹੁੰਦਾ ਏ
ਅੱਜ ਉੱਡ ਗਈ ਮੱਤ ਚੂਚਕੇ ਦੀ ਜਿਹੜੀ ਚਾਕ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਹਟਾਉਂਦਾ ਏ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਜੋ ਐਬ ਨ ਕੱਜਦਾ ਏ ਰੱਬ ਓਸਦਾ ਨਹੀਂ ਛੁਪਾਉਂਦਾ ਏ
ਕਲਾਮ ਚੂਚਕ
ਚੂਚਕ ਆਖਦਾ ਕੂੜੀਆਂ ਕਰੇਂ ਗਲਾਂ ਹੀਰ ਖੇਡਦੀ ਵਿੱਚ ਸਹੇਲੀਆਂ ਦੇ
ਪੀਂਘਾਂ ਪਾਇਕੇ ਸ਼ਈਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਝੂਟੇ ਤਿੰਝਣ ਜੋੜਦੀ ਵਿੱਚ ਹਵੇਲੀਆਂ ਦੇ
ਇਹ ਚੁਗਲ ਜਹਾਨ ਦਾ ਮਗਰ ਲੱਗਾ ਫ਼ਕਰ ਜਾਣ ਦੇ ਹੋ ਨਾਲ ਸੇਲੀਆਂ ਦੇ
ਕਦੀ ਨਾਲ ਮਦਾਰੀਆਂ ਭੰਗ ਘੋਟੇ ਕਦੀ ਜਾ ਨੱਚੇ ਨਾਲ ਚੇਲੀਆਂ ਦੇ
ਨਹੀਂ ਚੂਹੜੇ ਦਾ ਪੁੱਤ ਹੋਵੇ ਸਯਦ ਘੋੜੇ ਹੋਣ ਨਾਹੀਂ ਪੁੱਤ ਲੇਲੀਆਂ ਦੇ
