(੭੧)
ਤਥਾ
ਘਰ ਆਈਆਂ ਦੌਲਤਾਂ ਕੌਣ ਦੇਂਦਾ ਕਿਸੇ ਬੰਨ੍ਹ ਪਿੰਡੋਂ ਕੌਣ ਟੋਰਿਆ ਏ
ਅਸਾਂ ਜੀਉਂਦਿਆਂ ਨਹੀਂ ਜਵਾਬ ਦੇਣਾ ਸਾਡਾ ਰੱਬ ਨੇ ਜੋੜਨਾ ਜੋੜਿਆ ਏ
ਕਿਸੇ ਚਿੱਠੀਆਂ ਖੱਤ ਸੁਨੇਹਿਆਂ ਤੇ ਮਾਲ ਲੁੱਟਿਆ ਨਾਹੀਓਂ ਮੋੜਿਆ ਏ
ਜਾਏ ਭਾਬੀਆਂ ਭਾਈਆਂ ਪਾਸ ਜਮ ਜਮ ਕਿਸੇ ਹਟਕਣਾ ਤੇ ਨਾਹੀਂ ਹੋੜਿਆ ਏ
ਵਿਚਲੇ ਹਾਲ ਦੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਖ਼ਬਰ ਸਾਨੂੰ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲ ਤੋਂ ਰੁਸਿਆ ਦੌੜਿਆ ਏ
ਮੰਗੂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਦੇ ਸਾਂਭਦਾ ਏ ਅਸਾਂ ਢੂੰਡ ਕੇ ਚਾਕ ਇਹ ਲੋੜਿਆ ਏ
ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਰਹੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ਹਸਦਾ ਇਕ ਘੜੀ ਨਾ ਅਸਾਂ ਵਿਛੋੜਿਆ ਏ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਹਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ਬਾਗ ਵਿਚੋਂ ਅਸਾਂ ਫੁਲ ਗੁਲਾਬ ਦਾ ਤੋੜਿਆ ਏ
ਰਾਂਝੇ ਦੀਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਨੇ ਹੀਰ ਵਲ ਖਤ ਲਿਖਣਾ
ਭਰਜਾਈਆਂ ਰਾਂਝੇ ਦੀਆਂ ਤੰਗ ਹੋ ਕੇ ਖੱਤ ਹੀਰ ਸਿਆਲ ਨੂੰ ਲਿੱਖਿਆ ਏ
ਸਾਥੋਂ ਛੈਲ ਵਧੀਕ ਸੌ ਵਾਰ ਸੁਟੀ ਲੋਕ ਯਾਰੀਆਂ ਕਿਧਰੋਂ ਸਿੱਖਿਆ ਏ
ਦੇਵਰ ਚੰਦ ਸਾਡਾ ਸਾਥੋਂ ਰੁੱਸ ਆਯਾ ਬੋਲ ਬੋਲ ਕੇ ਘਰਾਂ ਥੀਂ ਤ੍ਰਿੱਖਿਆ ਏ
ਸਾਡਾ ਲਾਲ ਮੋੜੋ ਸਾਨੂੰ ਖੈਰ ਪਾਓ ਜਾਣੋ ਕਮਲੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਈ ਭਿੱਖਿਆ ਏ
ਝੱਟ ਕੀਤਿਆਂ ਲਾਲ ਨਾ ਹੱਥ ਆਵਣ ਸੋਈ ਮਿਲੇ ਜੋ ਤੋੜ ਦਾ ਲਿੱਖਿਆ ਏ
ਕੋਈ ਢੂੰਡੋ ਵਡੇਰੜਾ ਕੰਮ ਜੋਗਾ ਅਜੇ ਇਹ ਨਾ ਯਾਰੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆ ਏ
ਕੁੜੇ ਨਾ ਸਾਂਭੋ ਮਾਲ ਰਾਂਝਿਆਂ ਦਾ ਕਰ ਸਾਰਦਾ ਦੀਦੜਾ ਤਿੱਖਿਆ ਏ
ਵਾਰਸ ਲੈ ਕੇ ਚਿੱਠੀਆਂ ਦੌੜਿਆਂ ਈ ਕੰਮ ਕਾਸਦਾਂ ਦੇ ਮੀਆਂ ਸਿੱਖਿਆ ਏ
ਹੀਰ ਦੇ ਪਾਸ ਖਤ ਆਉਣਾ
ਜਦੋਂ ਕਾਸਦੇ ਖ਼ੱਤ ਲਿਆ ਦਿੱਤਾ ਨੱਢੀ ਹੀਰ ਨੇ ਤੁਰਤ ਪੜ੍ਹਾਇਆ ਏ
ਸਾਰੇ ਮਾਮਲੇ ਅਤੇ ਮਿਲਾਪ ਸਾਰੇ ਗਿਲਾ ਲਿੱਖਿਆ ਵਾਚ ਸੁਣਾਇਆ ਏ
ਅੱਠੇ ਪਹਿਰ ਰੋਵਣ ਸੱਭੇ ਵੀਰ ਉਸਦੇ ਇਹ ਲਿੱਖਿਆ ਦਾ ਬਤਾਇਆ ਏ
ਘਲੋ ਮੋੜਕੇ ਦੇਓਰ ਅਸਾਡੜੇ ਨੂੰ ਮੁੰਡਾ ਰੁੱਸ ਹਜ਼ਾਰਿਓਂ ਆਇਆ ਏ
ਹੀਰ ਸਦ ਕੇ ਰਾਂਝਣੇ ਯਾਰ ਤਾਈਂ ਸਾਰਾ ਮਾਮਲਾ ਖੋਹਲ ਵਿਖਾਇਆ ਏ
ਵਾਰਸਸ਼ਾਹ ਰਾਂਝੇ ਸੁਣੀ ਗਲ ਸਾਰੀ ਕਿਹਾ ਭਾਬੀਆਂ ਨੇ ਝੇੜਾ ਲਾਇਆ ਏ
ਰਾਂਝੇ ਦੀ ਸ਼ਕਾਇਤ ਭਾਬੀਆਂ ਨੂੰ
ਭਾਈਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਚਾ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ ਮੈਨੂੰ ਵਤਨ ਥੀਂ ਚਾ ਤ੍ਰਾਹਿਓ ਜੇ
ਭੂਈ ਖੋਹਕੇ ਬਾਪ ਦਾ ਲਿਆ ਵਿਰਸਾ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਗਲੋਂ ਚਾ ਲਾਹਿਓ ਜੇ
ਮੈਨੂੰ ਮਾਰਕੇ ਬੋਲੀਆਂ ਭਾਬੀਆਂ ਨੇ ਕੋਈ ਸੱਚ ਦਾ ਕੌਲ ਨਾ ਭਾਇਓ ਜੇ
