| ਦੁਆਬੇ ਬਾਰੀ ਦੇ ਨਗਰ। | ੮੭ |
ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਉਹ ਬੀ ਹਿੰਦੂਆਂ ਦੇ ਦੀਨ ਪੁਰ ਨਿਹਚਾ ਰਖਦਾ ਸੀ, ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਬੀ ਉਹ ਦੇ ਲਿਖੇ ਨੂੰ ਮੰਨਦੇ ਹਨ; ਸੋ ਉਹ ਆਈਨ ਅਕਬਰੀ ਵਿਚ ਉਸ ਜਾਗਾ ਦੀ ਵਾਰਤਾ ਇਸ ਤਰਾਂ ਲਿਖਦਾ ਹੈ, "ਜੋ ਨਗਰਕੋਟ ਪਹਾੜ ਪੁਰ ਇਕ ਸਹਿਰ ਹੈ, ਉਸ ਜਾਗਾ ਦੇ ਕਿਲੇ ਨੂੰ ਕਾਂਗੜਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਉਹ ਦੇ ਪਾਸ ਮਹਾਮਾਈ ਦਾ ਸਥਾਨ ਹੈ, ਜੋ ਲੋਕ ਦੂਰ ਦੂਰ ਤੇ ਉਹ ਦੀ ਜਾਤ੍ਰਾ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਇਸ ਮਤ ਦੇ ਸਿਅਾਣੇ ਲੋਕ ਸਕਤ ਨੂੰ ਮਹਾਮਾੲੀ ਆਖਦੇ ਹਨ।" ਅਤੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, ਜੋ ਪਾਰਬਤੀ ਮਲੀਣ ਦਿਸਟ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅਾਪਣੇ ਅਾਪ ਤੇ ਬਿਖਰ ਗੲੀ, ਅਤੇ ੳੁਹ ਦੇ ਚਾਰ ਟੁਕੜੇ ਹੋਕੇ ਚੋਹੁੰ ਜਾਗੀਂ ਜਾ ਪੲੇ; ੳੁਹ ਦਾ ਸਿਰ ਅਤੇ ਕੋੲੀ ਹੋਰ ਅੰਗ, ਜੋ ਕਸਮੀਰ ਦੇ ਪਹਾੜ ਵਿਚ ਕਾਮਰਾਜ ਦੀ ਵਲ ਜਾ ਪਿਅਾ, ੳੁਸ ਨੂੰ ਸਿਰਧਾ; ਅਤੇ ਜਿਹੜਾ ਅੰਗ, ਦੱਖਣ ਵਾਲੇ ਬੀਜਾਪੁਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਜਾ ਪਿਅਾ, ਤਿਸ ਨੂੰ ਤਲੀ ਭਵਾਨੀ; ਅਤੇ ੳੁਹ, ਜੋ ਕਾਂਵਰੂ ਦੇਸ ਵਿਚ ਜਾ ਪਿਅਾ, ੳੁਹ ਨੂੰ ਕਾਮੱਛਾ ਕਰਕੇ ਅਾਖਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਜੋ ਅਾਪਣੇ ਠਿਕਾਣੇ ਸਿਰ ਰਿਹਾ, ਸੋ ਜਾਲੰਧਰੀ ਕਰਕੇ ਮਸਹੂਰ ਹੋ ਗਿਅਾ; ੳੁਹ ਦੇ ਜਵਾਲਾਮੁਖੀ ਦੀ ਧਰਤੀ ਹੈ, ਜਿਥੋਂ ਅੱਗ ਦੀਅਾਂ ਲਾਟਾਂ ਨਿੱਕਲਦੀਅਾਂ ਹਨ। ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ੳੁਥੇ ਦੇਵੀ ਪਰਸਣ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਸੋ ਜਲਨਹਾਰੀਅਾਂ ਵਸਤਾਂ ਹੋਮ ਵਿਚ ਪਾੳੁਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੁਰਾਦਾਂ ਪੂਰੀਅਾਂ ਹੋਣ ਦੀ ਅਾਸ ਧਰਦੇ ਹਨ। ਅਤੇ ਅਜਿਹਾ ਜਾਣ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਜੋ ੳੁਥੇ ਠੀਕ ਗੰਧਕ ਦੀ ਖਾਣ ਹੈ। ਕੲੀ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪਾਤਸਾਹ ੲਿਸ ਜਾਗਾ ਪਹੁੰਚੇ ਹਨ, ਅਤੇ ੳੁਨਾਂ ਨੈ ਠਾਕੁਰਦਵਾਰੇ ਢਾਹਕੇ ੲਿਸ ਜਾਗਾ ਨੂੰ ਮੁੱਢੋਂ ਖਰਾਬ ਕਰ ਸਿਟਿਅਾ ਹੈ; ਜਿਹਾ ਕੁ ਮੁਹੰਮਦਸਾਹ ਦੇ ਪਿਛੋਂ ਸੁਲਤਾਨ ਫਰੋਜਸਾਹ, ਜਾਂ ੲਿਸ ਜਾਗਾ ਅਾੲਿਅਾ, ਤਾਂ ੳਨ ੲਿਸ ਮੰਦਰ ਨੂੰ ਢਾਹਕੇ ੲਿਹ
