੧੪੬
ਦੁਆਬੇ ਸਿੰਧ ਸਾਗਰ ਦੇ ਨਗਰ
ਮਿਲ਼ਦਾ ਹੈ,ਅਤੇ ਛੱਛ ਅਰ ਹਜਾਰੇ ਅਰ ਅਟਕ ਦੇ ਵਸਕੀਣਾਂ ਦਾ ਭਰਾਵਾ ਬਲਾਇਤ ਅਰ ਪਸੌਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ਼ ਰਲ਼ਦਾ ਹੈ; ਅਤੇ ਜਿਹੜੇ ਲੋਕ ਦਰਿਆਓ ਬਹਿਤ(ਜਿਹਲਮ) ਦੇ ਕੰਢੇ ਅਤੇ ਥਲ਼ਾਂ ਅਰ ਬਲੋਚਿਸਤਾਨ ਦੇ ਮੁਲਕ ਵਿੱਚ ਵਸਦੇ ਹਨ, ਤਿਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਭਰਾਵਾ ਹੋਰ ਡੌਲ਼ ਦਾ ਹੈ; ਅਰਥਾਤ ਓਹ ਸਾਰੇ ਸਿਰ ਉੱਪਰ ਬਾਲ਼ ਰੱਖਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਤੰਬੇ ਨਹੀ ਪਹਿਨਦੇ; ਬਲਕ ਤੰਬੇ ਦੇ ਬਦਲੇ ਚਾਦਰ ਲੱਕ ਬੰਨ੍ਹਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਇਸੀ ਪ੍ਰਕਾਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਵਿਚ ਵੀ ਥੁਹੁੜਾ ਬਹੁਤ ਫਰਕ ਹੈ। ਬਾਜਿਆਂ ਦੀ ਲਾਹੌਰੀ ਬੋਲੀ ਨਾਲ਼ ਮਿਲਦੀ ਹੈ,ਅਤੇ ਥੁਹੁੜਿਆਂ ਕੁ ਦੀ ਪਸਤੋ ਨਾਲ਼, ਅਤੇ ਕਈਆਂ ਦੀ ਮੁਲਤਾਨੀ ਅਰ ਸਿੰਧੀ ਬੋਲੀ ਨਾਲ਼ ਰਲਦੀ ਹੈ। ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਖੇਤ ਸਿੰਜਣ ਦਾ ਰਾਹ ਬੀ ਆਪੋ ਆਪਣਾ ਅੱਡੋ ਅੱਡ ਹੈ। ਕਿਧਰੇ ਚਰਖੀ, ਅਰ ਕਿਧਰੇ ਨਹਿਰਾਂ ਨਾਲ਼ ਸਿੰਜਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਥਲਾਂ ਅਰ ਬਲੋਚਾਂ ਦੇ ਮੁਲਖ ਵਿਚ ਮੀਂਹ ਪੁਰ ਖੇਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਦੁਆਬੇ ਵਿਚ ਮਨਕੇਰੇ ਦੇ ਬੰਨੇ ਤੀਕੁਰ,ਸਿੱਖਾਂ ਦਾ ਰਾਜ ਹੈ; ਅਤੇ ਜਿੱਥੇ ਦੋਨੋਂ ਦਰਿਆ ਜਾ ਕੇ ਕੱਠੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ, ਤਿਥੇ ਨਬਾਬ ਬਹਾਉਲਪੁਰੀਏ ਅਰ ਸਿੰਧੀਆਂ ਦਾ ਰਾਜ ਹੈ। ਅਤੇ ਇਸ ਦੁਆਬੇ ਦੇ ਛਿਤਾਲ਼ੀ ਮਹਾਲ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਬੈਤਾਲ਼ੀ ਲਹੌਰ ਦੇ ਤਾਬੇ, ਅਤੇ ਚਾਰ ਮੁਲਤਾਨ ਨੂੰ ਲੱਗਦੇ ਹਨ।
