ਗੀਤਾਂ ਤੋਂ ਅਤ੍ਰਿਕਤ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟ ਪਿਆਰ ਦੇ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਫ਼ੀਰ ਦਾ ਅਨੁਭਵ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਤੋਂ ਅੱਡਰਾ ਹੈ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇ-ਪਕੜ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਹੈ। ਇਕੋ ਹੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਿੱਨੇ ਵਿਸ਼ੇ ਛੁੁਹ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਪਿਆਰ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ ਉਹ ਦੇਸ਼-ਭਗਤੀ, ਰੁਮਾਂਸ, ਮਿਥਿਆਸ, ਇਸ਼ਕ, ਸਦਾ-ਚਾਰ, ਧਰਮ, ਫਲਸਫਾ, ਇਤਿਹਾਸ, ਸਮਾਜਕ ਸਮਸਿਆਵਾਂ, ਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਅੰਦੋਲਨਾਂ ਉੱਤੇ ਤਿਲਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ| ਇਹ ਚੀਜ਼ ਉਸ ਦੇ ਕਾਵਿ ਅਨੁਭਵ ਨੂੰ ਇਕ ਅਜਬ ਵਿਚਿੱਤ੍ਰ ਵਿਸ਼ਾਲਤਾ ਹੈ ਪਰਦਾਨ ਕਰਦੀ ਹੈ।
ਤਕਨੀਕੀ ਪੱਖ ਤੋਂ ਅੰਮ੍ਰਿਤਾ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਤੇ ਸਫ਼ੀਰ ਦੋਹਾਂ ਤੋਂ ਊਣੀ ਹੈ। ਉਸ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਾਵਿ-ਨਿਪੁੰਣਤਾ ਨਹੀਂ ਜੋ ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਵਿੱਚ ਦਿਸਦੀ ਹੈ। ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਵਰਗੀ ਮੌਲਕਤਾ ਹੈ। ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਕਈ ਨਵੇਂ ਛੰਦ-ਪਰਬੰਧਾਂਂ ਦਿੱਤੇ ਹਨ । ਰਵਾਇਤੀ ਛੰਦ-ਪਰਬੰਧਾਂ, ਬੈਂਤ ਚੌਪਈ, ਦੇਹਰਾ, ਸਿਰਖੰਡੀ, ਦਵਈਏ ਤੇ ਚਿਤਰ-ਕਲੇ ਤੋਂ ਛੁੱਟ ਭਿੰਨ ਭਿੰਨ ਕਿਸਮ ਦੇ ਮੁਕਤ-ਛੰਦ ਵਰਤੇ ਹਨ, ਜਿਨਾਂ ਦੇ ਅੰਤ੍ਰੀਵ-ਤਾਲ ਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤੁਕਾਂਤ-ਪਰਬੰਧ ਨੇ ਉਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਨੂੰ ਕਹਿਰਾਂ ਦੀ ਰਵਾਨੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ ਹੈ। ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਛੰਦ-ਚਾਲ ਖਿਆਲ ਦੀ ਉਡਾਰੀ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚਲਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਮੁੱਚਾ ਪਰਭਾਵ ਕਿ ਸੀ ਅਕਹਿ ਸੌਦਰਯ ਦਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। 'ਕੁੜੀ ਪੋਠੋਹਾਰ ਦੀ' 'ਬੇ- ਵੱਡੀ', 'ਤਾਰੇ', 'ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਗੀਤ', 'ਦੋ ਤਿੱਤਲੀਆਂ,' 'ਮੁੜ ਸੁਣਨਾ ਚਾਹਵਾਂ' 'ਮੇਰੀ ਬੱਚੀ! ਮੇਰਾ ਦੇਸ਼! ਮੋਤਿਸੰਗ’, ‘ਕੁਝ ਚਿਰ ਪਿੱਛੋਂ, 'ਮੈਨੂੰ ਅਜ ਕਿਸੇ ਨੇ ਦੱਸਿਆ' ਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਕਾਢ-ਸ਼ਕਤੀ ਦੀਆਂ ਸੁਹਣੀਆਂ ਉਦਾਹਰਣਾਂ ਹਨ। ਉਸ ਦੀ ਛੰਦ-ਚਾਲ ਤੇ ਸ਼ਬਦ-ਚਿੱਤਰਾਂ ਦੇ ਰਸ ਨੂੰ ਮਾਨਣ ਲਈ ਜ਼ਰਾ ਇਸ ਇਕ ਬੰਦ ਨੂੰ ਦੇਖੋ:-
ਦੋ ਤਿੱਤਲੀਆਂ:-
ਘੁੰਮਰੇ ਘੁੰਮਰੇ ਟਾਹਣਾਂ ਵਾਲੇ
ਬੋੜ੍ਹ ਪਛਾੜੀ,
ਬਣ ਗੁਲਨਾਰੀ,
ਵੱਡਾ ਗੋਲਾ ਸੂਰਜ ਦਾ ਜਦ ਮੂੰਹ ਛਪਾਵੇ,
ਆ ਮੇਰੀ ਬਾਰੀ ਦੇ ਸਾਹਵੇਂ,
ਫੁੱਲ-ਪਤੀਆਂ ਦੀ ਪਤਲੀ ਛਾਵੇਂ,
[੩੯