ਤਾਰਾ ਸਿੰਘ ਗੁਰੂ ਪਦ ਬੰਦ ਬੈਠਾ, ਜਾਇ ਸਿਖਰ ਸੁਮੈਰ ਦੇ ਥਿਤ 'ਮਾਹੀ ॥੩੩॥ (੨) ਸੀਹਰਫ਼ੀ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਕੀ (ਕ੍ਰਿਤ ਕਵੀ ਗੰਗਾ ਰਾਮ) ਅਲਫ-ਆਇ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਲਾਉਣ ਲਗਾ, | ਮਾਤਾ ਦੇਖ ਮਹਲ ਦੇ ਵਿਚ ਰੋਈ । ਛਡ ਗਏਨੀ ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਲ ਰਾਦੇ, ਜਾਂਦੀ ਵਾਰ ਨਾ ਲੈ ਗਿਆ ਨਾਲ ਕੋਈ । ਜੇੜੇ ਰਾਜ ਤਿਆਗ ਕੇ ਹੋਣ ਜੋਗੀ, ਉਨਾਂ ਮਿਲੇ ਦਰਗਾਹ ਦੇ ਵਿਚ ਢੋਈ । ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਪੁਕਾਰਦੀ ਮੇਨਵੰਤੀ, ਜੇਹੜੀ ਭਾਂਵਦੀ ਆ ਕਰੀ ਗੱਲ ਸੋਈ ॥੧॥ ਬੇ-ਬੋਲਿਆ ਈ ਗੋਪੀ ਚੰਦ ਰਾਜਾ, ਸਚ ਆਖ ਮਾਤਾ ਮਨ ਕੀ ਆਈ ! ਜੰਗੀ ਹੋਵਣਾ ਤੇ ਫੇਰ ਭਏ ਸੌਣਾ, ਨਹੀਂ ਲੋਟਣਾ ਲੇਫ ਲੇ ਕਰਿ ਤੁਲਾਏ । ਮੈਂ ਤਾਂ ਰੱਜ ਕੇ ਰਾਜ , ਨਾ ਮੂਲ ਕੀਤਾ, ਨਹੀਂ ਪਾਇਆ ਰਾਣੀਏਂ ਸੁਖ ਕਾਈ । ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਬਾਰਾਂ ਵਰੇ ਰਾਜ ਕਰਕੇ, | ਫੇਰ ਹੋਵਾਂਗਾ ਜੋਗੀ ਤੂੰ ਸੁਣੀ ਮਾਈ ॥੨॥ ਤੇ-ਤਖਤ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸੀ ਪਤਾ ਤੇਰਾ, ਜਿਹੜਾ ਕਰਦਾ ਸੀ ਰਾਜ ਤੇ ਭੋਗ ਪੂਤਾ । ਮਲੇ ਤੇਲ ਫੁਲੇਲ ਤੇ ਅਤਰ ਚੰਬਾ, ਓੜਕ ਹੋਇਆ ਮੌਤ ਦੀ ਚੋਗ ਪੂਤਾ । ਜਿਹੜੇ ਰਾਜ ਤਿਆਗ ਕੇ ਹੋਣ ਜੋਗੀ, | ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇਹੀ ਨਾ ਲਗਦਾ ਰੋਗ ਪੁਭਾ । ਗੰਗਾ ਰਾਮ ਪੁਕਾਰਦੀ ਮੈਨਾਵੰਤੀ, ਛਡ ਰਾਜ ਨਿਸੰਗ ਲੈ ਜੋ ਪਤਾ | ੩ ॥
