ਪੰਨਾ:Alochana Magazine October 1957 (Punjabi Conference Issue).pdf/84

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਭਰਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਹੋਵੇ, ਲੋਕ ਉਸ ਨੂੰ ਸੌ ਯਤਨ ਕਰ ਕੇ ਸਮਝ ਲੈਣਗੇ । | ਇਹ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਤਾਰਾ ਸਿੰਘ ਦੀ ਇਹ ਰਚਨਾ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਹੋਰ ਵੀ ਪੱਕੀ ਹੋਈ ਹੈ । ਤਾਰਾ ਸਿੰਘ, ਇਕ ਥੋੜਾ ਜੇਹਾ ਪੜਿਆ ਹੋਇਆ ਕਿਰਤੀ, ਕਿਸ ਭਾਂਤ ਦੀ ਦੁਰਗਮ ਜੇਹੀ, ਸੂਖਮ ਜੇਹੀ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖਦਾ ਹੈ । ਇਸ ਵਿਚ ਇਹ ਦੁਰਗਮ ਸੁਖਮਤਾ ਕਿਥੋਂ ਆ ਗਈ ? ਮੈਂ ਕੁਝ ਪਲਾਂ ਲਈ ਹੈਰਾਨ ਹੋਇਆ | ਪਰ ਫਿਰ ਸਮਝ ਗਇਆ ਕਿ ਜੇ ਕਿਸੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਸੂਖਮ ਭਾਵ ਹੈ ਤਾਂ ਉਹ ਸਧਾਰਣ ਜੇਹੇ, ਘਸੇ ਹੰਢੇ ਹੋਏ ਕਪੜਿਆਂ ਵਿਚ ਕਿਵੇਂ ਲਪੇਟਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ? ਆਪਣੇ ਬੱਚੇ ਦੀ ਵਰੇ-ਗੰਢ ਉਤੇ ਵਿਚ ਉਹ ਆਖਦਾ ਹੈ ਕਰਮ ਕਾਂਡਾਂ ਦੇ ਝਗੜੇ ਤੇ ਬਖੇੜੇ ਮਰਨ ਜੰਮਣ ਦੇ, ਇਹ ਜਿਸ ਦਿਨ ਮੁੱਕਣੇ ਨੇ, ਤੂੰ ਹੈ ਤਾਰਾ ਉਸ ਸਵੇਰੇ ਦਾ | ਤੇਰੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦੀਆਂ ਕਿਰਨ ਲਈ ਬੇਤਾਬ ਨੇ ਢੱਰੇ, ਤੇਰੀ ਮੰਜ਼ਲ ਹੈ ਬਸ, ਖ਼ਾਤਮਾ ਜਗ ਚੋਂ ਹਨੇਰੇ ਦਾ । ਜਾਂ ਰਾਤ ਬਾਕੀ ਹੈ ਅਜੇ ਵਿਚ ਇਨਸਾਨ ਦੀ ਮਿਹਨਤ ਦੇ ਉੱਤੇ ਲਗੇ ਹੋਏ ਚਾਂਦੀ ਦੇ ਦਾਗ਼ । ਜਾਂ ਹੋ ਗਏ ਨੇ ਮੇਰੇ ਨੈਣ ਭਾਰੇ ਜਿਹੇ ਵਿਚ ਪਰ ਅਚਤੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਚਿਤਰਕਾਰੀ ਵਿਚ, ਫ਼ਾਕਿਆਂ ਦੇ ਵੀ ਰੰਗ ਘੁਲ ਗਏ ਹੋਣਗੇ । ਮੇਰੀ ਬੁਰਸ਼ੀ ਸਜਾਈ ਹੋਈ ਸਾਂਵਰੀ, ਰਾਖਵੇਂ ਭੇਤ ਵੀ ਖੁਲ ਗਏ ਹੋਣਗੇ । ਜਾਂ ਫਿਰ “ਕੋਈ ਜੁਗਨੂੰ, ਕੋਈ ਤਾਰਾ ਵਿਚ ਭਾਰ -ਅਗਨੀ ਦਾ ਚਾ ਕੇ ਵਿਸ਼ਵ-ਨੇਰ ਦਾ ਸਾਰਾ, ਆਪੇ ਚਮਕ ਪਵੇਗਾ ਰਾਤੀ ਕੋਈ ਜੁਗਨੂੰ, ਕੋਈ ਤਾਰਾ | | ' {੭}