ਛੰਨ-ਪੱਤਰਾ ਵਿੱਚ, ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੋਰ ਇਕ ਪਿਆਪਕ ਹੋਂਦ, ਜਿਸ ਦਾ ਨਾ “ਬੰਗਲਾ ਦੇਸ’ ਤੋਂ ਸਿਵਾ ਹੋਰ ਕੁਛ ਦੇ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ। ਰੁੱਤਾਂ, ਨਦੀਆਂ ਤੇ ਬੇਲਿਆਂ ਬਿਰਛਾਂ ਭਰੀ ਬੰਗਾਲ ਦੀ ਪੇਂਡੂ ਕੁਦਰਤ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਸ਼ੋਭਾ, ਸਗੰਧ, ਸਿਲ ਲੈ ਕੇ ਇਸ ਪੁਸਤਕ ਦੇ ਅੱਖਰਾਂ ਤੋਂ ਅਜਿਹੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਾਡੀਆਂ ਇੰਦਰੀਆਂ ਉਤੇ ਲਪਕ ਪੈਂਦੀ ਹੈ ਕਿ 'ਛੰਨ-ਪੱਤਰ' ਨਾਂ ਦਾ ਉਚਾਰਣ ਕਰਦਿਆਂ T5F ਹੀ ਅਸੀਂ ਬੰਗਾਲ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਇਕ ਮਨ-ਮੂਰਤੀ · ਵੇਖ ਲੈਂਦੇ ਹਾਂ । ਅਤੇ ਇਹ 15157 ਸਾਰੀਆਂ ਖਾਲਿਸ ਚਿੱਠੀਆਂ, ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਮਿੱਤਰਾਂ ਜਾਂ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਹਾਲ, ਦਾਲ਼, ਭੇਜਣਾ ਹੀ ਹਨ, ਇਥੇ ਸੁਚੇਤ ਕਾਰੀਗਰੀ ਦੀ ਕੋਈ ਚੇਸ਼ਟਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲਿਖ ਪਿਛੋਂ ਰਵੀਨਾਥ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁਲ ਜਾਂਦੇ ਸਨ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਆਪ-ਮੁਹਾਰਤੂ ਏਥੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਜਈ ਹੈ । ਓ ਨਉ ਨit ਨਾਵਾਕਿਫ਼ ਜਾਂ ਥੋੜੇ ਵਾਕਿਫ਼ ਸ਼ਰਧਾਲੂਆਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਤਮ-ਘਾਟੂਨ -508 55 ਚਿਲਕ ਲਈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸੌਖਾ ਸੀ ਰਵੀਂਦ੍ਰਨਾਥ ਲਈ · ਉਤਨਾ ਸੌਖਾ ਹੋਣਾ, ਉਨਾਂ ਦੇ ਸਭਾਵ ਦੇ ਵਿਰੁੱਧ ਸੀ; ਅਸੀਂ ਵੇਖਦੇ ਹਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਜਿਸ ਕਿਸੇ ਸ ੯ਉਜੱਲੇ ਚਿੱਠੀਆਂ ਕਿਸੇ ਨੇੜੇ ਦੇ ਸੰਬੰਧੀ ਜਾਂ ਗੂੜੇ ਮਿਤਰ ਨੂੰ ਲਿਖੀਆਂ ਹੋਈif · ਸਤਾਰਾਂ ਵਰਿਆਂ ਦੀ ਉਮਰ ਵਿੱਚ, ਪਹਲੀ ਵਾਰ ਵਲੈਤ ਜਾ ਭੇ; ਉਬਲੇ; ਸਫ਼ਰਨਾਮਾ ਲਿਖਿਆ ਉਸ ਨੂੰ ਵਾਰਤਕ ਸਾਹਿਤ ਵਿੱਚ ਉਨ੍ਹਾਂ ਬੀਬਸੰਤਝਾ :ਜ਼ੀਨ ਪਹਲੀ ਛਾਪ · ਆਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ; ਭਾਵੇਂ ਯੋਰਪੁਰ ਦੀਆਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਉਸ ਸਮੇਂ ਦੇ ਮਾਸਿਕ-ਪੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪੀਆਂpਈ ਝੂਪ ਲਈ ਨਹੀਂ ਸਨ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਸਚ- ਸੰਚੇ: ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ ਵਲ ਲਿਖੀਆਂ ਗਈਆਂ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਉbਵਿੱਚ" ਉਹਨ ਗੰਜ ਰਹੀ ਹੈ, ਜੋ ਪਿਛੋਂ ਸਾਨੂੰ “ਛਿਨ-ਪੱਤਰ’ ਵਿੱਚ ਲਾੜੇ' ਉਝੜ ਲੇ ਡਾਇਰੀ ਵਿੱਚ ਮਿਲਦੀ ਹੈ, ਪਰ ਪਿਛੋਂ ਲਿਖੇ ਗਏ ਛੁਗਲ-ਬਾਲਕੇ ਗਿੱਲ ਪੱਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਜੇ ਲਗ ਭਗ ਅਲੋਪ ਹਨ । ਬਿਖ਼ਸ ਖ਼ੁਸ਼ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਜਿਸ · ਸਮੇ ਰਵੀਂਦਰਨਾਥ ਅਤੇ ਕਲੀ'; ਨਉ (ਸਧ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਲਿਖ ਰਹੇ ਸਨ, ਉ ਊBਵੀ ਲਾਭੌਲੇ ਲੌ ਬਹੁਤ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਘਰੇਲੂ ਸਾਹਿਊਂਡ ਚਲੰਡ ਓਏ ਮੁਹਬੀਨੂੰ ਸੀ, ਇਤਨੀ.ਭਾਵਿਕ ਕਲਾਕੁਸ਼ਲਤਾ ਦੇ ਬਲਿ ਰੰਝੇ ਉਲgਸ ਪੱਬੇਲੀ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਚਲੰਤ ਭਾਸ਼ਾ ਦੀ ਮ-ਖੁਲਾ ਨਵਜੋਂ ਸੰਭੋਗ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਅਸੀਂ ਹੈਰਾਨ ਝੱਲੋਂ ਨਿਹ੬TE: ਇੱਕ ਏਲੀਓ ਓਤੀ ਨਲਬ ਜਵਾਨੀ ਪਿਛੋਂ ਰਵੀਂਦਰਨਾਥ ਦੇ ਗੂੜੇਬੰਦੂਕੋੲd fਸyਬੱਕ ਵਿਰਾਟ ਭਗਤ ਸੰਪਰਦਾ, ਜੋ ਰਜ-ਕੱਚਰਵੰਬਲੈਂਕ ਸਬੰਆਂਵਿੰਡਲੀਆਂ 828
