ਪੰਨਾ:Alochana Magazine October 1964.pdf/29

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਨੈਵੀਗੇਸ਼ਨ 'ਤੇ ਜਾਓ ਸਰਚ ਤੇ ਜਾਓ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

ਆਮ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਤਿੰਝਣ ਸੀ। ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਨੇ ਭੀ ਪੰਜਾਬੀ ਰਵਾਇਤ ਅਨੁਰਾਰ ਅਜਿਹੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਅਲੰਕਾਰ ਆਦ ਵਰਤੋਂ ਵਿਚ ਲਿਆਂਦੇ ਜਿਹੜੇ ਸਾਹਿਤਕ ਪਰੰਪਰਾ : ਸਾਂਸਕ੍ਰਿਤਕ ਪਿਛੋਕੜ ਨਾਲ ਤਾਲ ਮੇਲ ਪੈਦਾ ਕਰਨ । ਉਹ ਲਿਖਦਾ ਹੈ :- ਛੱਡ ਤਿੰਵਣ ਕਰ ਸੁੰਝਾ ਵਿਹੜਾ, ਉੱਠ ਉੱਠ ਜਾਵਣ ਸਈਆਂ । ਇਕ ਗਈਆਂ ਇਕ ਡਲੇ ਚੜੀਆਂ, ਇਕ ਦਾਜ ਸਮੇਟਣ ਪਈਆਂ । ਅਸਾਂ ਭੀ ਜਾਣਾ ਢਿਲਣ ਆਇਆ, ਪਰ ਚਰਖਾ ਕਿਉਂ ਚਾਈਏ, ਓਨੀਆਂ ਤੰਦਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਨੇ, ਜਿੱਨੀਆਂ ਕੱਤੀਆਂ ਗਈਆਂ । ਪਰੰਤੂ ਏਨਾ ਕੁਝ ਹੋਣ ਤੇ ਭੀ ਚਾਤ੍ਰਿਕ ਦਾ ਰਹੱਸ ਨਿਰੋਲ ਸੂਫ਼ੀਆਂ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਕਹਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ । ਨਿਰਾ ਵਲਵਲਿਆਂ ਭਰਪੂਰ ਨਹੀਂ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਮਤਿ ਰਹੱਸ ਦੀ ਪੱਧਰ ਦਾ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਜਿਹਾ ਪ੍ਰਤੀਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਹਲਕਾ ਜਿਹਾ, ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਸਿਦਕ ਭਰਪੂਰ, ਥੋੜੀ ਜਿਹੀ ਸੂਫ਼ੀ ਰੰਗਣ ਵਾਲਾ । ਇਸ਼ਕ ਵਿਚ ਜਲ ਰਹੀ ਆਤਮਾ ਦੀ ਕੂਕ ਨਹੀਂ, ਬਿਰਹਾ ਦੀਆਂ ਕਸਕਾਂ ਨਹੀਂ। "ਇਕ ਘੜੀ ਨ ਮਿਲਤੇ ਤਾਂ ਕਲਜੁਗ ਹੋਤਾ ਵਾਲੀ ਕਹਰਾਂ ਦੀ ਤੀਬਰਤਾ ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਅਲੋਪ ਹੈ । (ਤੇਰੇ ਦਰ ਦੀ ਕੁੱਤੀ ਹਾਂ' ਵਰਗੇ ਸਮਰਪਣ ਵਾਲੇ ਭਾਵ ਇਸ ਵਿਚੋਂ ਕਾਫੂਰ ਹੋ ਚੁਕੇ ਹਨ, ਗਿਲਾ ਜ਼ਰੂਰ ਉਪਲਬਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਭੀ ਮਿੱਠਾ ਮਿੱਠਾ । at