ਅੱਜ ਜਨਕ ਨੂੰ ਇਕੱਲਿਆਂ ਹੀ ਪੂਜਾ ਲਈ ਜਾਣਾ ਪਿਆ। ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਮੌਕਾ ਸੀ ਕਿ ਮੁਲਕ ਦੇ ਘਰ ਹੁੰਦਿਆਂ ਉਹ ਇਕੱਲੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਗਈ ਸੀ । ਹਰ ਰੋਜ਼ ਪਹਿਰ ਰਾਤ ਰਹਿੰਦੀ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਜੀਅ ਉਠ ਖਲੋਂਦੇ । ਇਸ਼ਨਾਨ-ਪਾਣੀ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵਖੋ ਵਖਰੇ ਆਸਣ ਲਾ ਉਹ ਆਪਣੇ ਨਿਤਨੇਮ ਦਾ ਪਾਠ ਕਰਦੇ ਤੇ ਫੇਰ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਸ਼ਿਵਾਲੇ ਭਗਵਾਨ ਦੀ ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਜਾਂਦੇ ਸਨ । ਪੂਜਾ ਦਾ ਥਾਲ ਕਦੇ ਮਲਕ ਦੇ ਹੱਥ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕਦੇ ਜਨਕ ਦੇ ਹੱਥ ।
ਪਰ ਅਜ ਮਲਕ ਸਵੇਰੇ ਉਠਿਆ ਨਹੀਂ ਤੇ ਜਦੋਂ ਜਨਕ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਉਠਾਣਾ ਚਾਹਿਆ ਤਾਂ ਤਬੀਅਤ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ਦਾ ਬਹਾਨਾ ਕਰ ਉਸ ਆਪਣਾ ਮੂੰਹ-ਸਿਰ ਵਲ੍ਹੇਟ ਲਿਆ । ਜਨਕ ਨੇ ਵੀ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਦਿਤਾ । ਉਹ ਆਪਣੀ ਰਾਤ ਦੀ ਭੁੱਲ ਤੇ ਪਛਤਾ ਰਹੀ ਸੀ ।“ਮੈਂ ਕਾਹਨੂੰ ਕਹਿਣਾ ਸੀ । ਧੀਆਂ ਪੁੱਤਰ ਕਈ ਬੰਦੇ ਦੇ ਆਪਣੇ ਵਸ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ! ਜੋ ਕਰਮਾਂ ਵਿਚ ਲਿਖਿਐ, ਉਹੀ ਮਿਲਣਾ ਏ ਨਾ । ਮੈਂ ਐਵੇਂ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਦੁਖਾਇਆ । ਪਰ ਮੂੰਹੋਂ ਨਿਕਲੀ ਗੱਲ ਹੁਣ ਵਾਪਸ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ।
ਪਾਠ ਵਿਚ ਉਹਦਾ ਮਨ ਨਹੀਂ ਲੱਗਾ। ਪਜਾ ਕਰਨ ਜਾਣ ਤਿਆਰੀ ਕਰਦੀ ਵੀ ਉਹ ਮੁਲਕ ਦੇ ਉਦਾਸ ਚਿਹਰੇ ਵਲ ਚੋਰ-ਨਜ਼ਰੇ ਝਾਕਦੀ ਰਹੀ ਸੀ । ਤੇ ਫੇਰ ਭੈੜੇ ਜਿਹੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਪੂਜਾ ਦਾ ਥਾਲ ਲਈ ਸ਼ਿਵਾਲੇ ਚਲੀ ਗਈ ਸੀ ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਪਰਤ ਕੇ ਆਈ। ਮਲਕ ਉਦੋਂ ਤਕ ਵੀ ਬਿਸਤਰੇ ਵਿਚ ਪਿਆ ਸੀ। ਜਨਕ ਦੀ ਉਦਾਸੀ ਹੋਰ ਗਾਹੜੀ ਹੋ ਗਈ । ਉਹਦੇ ਮਨ ਦਾ ਸੰਤਾਪ ਹੋਰ ਵਧ ਗਿਆ ।
੫੦
