ਬੋਲਿਆ "ਸ਼ੁਕਰੀਆ"
“ਕਦੋਂ ਪਰਤਗੇ ।" ਤੁਰਨ ਲਈ ਉਠੇ ਮਲਕ ਦੇ ਕਦਮ ਨੂੰ ਜਨਕ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਨੇ ਉਥੇ ਹੀ ਰੋਕ ਲਿਆ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਜਨਕ ਵਲ ਤੱਕਦਾ ਮਲਕ ਬੋਲਿਆ : “ਜਦੋਂ ਕਹੋ ।"
‘‘ਛੇਤੀ ਆ ਜਾਇਆ ਜੇ ।"
"ਕਿੱਡੀ ਛੇਤੀ ?"
'ਏਡੀ ਛੇਤੀ |' ਜਨਕ ਨੇ ਚੁਟਕੀ ਮਾਰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ ਤੇ ਫਿਰ ਉਹ ਦੋਵਾਂ ਹੀ ਖਿੜ ਖਿੜਾਕੇ ਹੱਸ ਪਏ ।
“ਹੱਛਾ।' ਕਹਿ ਮਲਕ ਫੇਰ ਤੁਰਨ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ । ਕਿ ਜਨਕ ਫਰ ਬੋਲ ਪਈ : “ਸੱਚ ਜ਼ਰਾ ਸੁਣਿਆ ਜੇ ।"
"ਦਸੋ ਹਜ਼ੂਰ । ਮੈਨੂੰ ਦੇਰ ਹੋ ਰਹੀ ਏ ।"
“ਦੁਪਹਿਰੇ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਆਉਗੇ ਨ ?
'ਨਹੀਂ। ਅਜ ਤੇ ਮੁਸ਼ਕਲ ਏ । ਮੈਂ ਏਨੇ ਦਿਨ ਬਾਹਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ, ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਪਿਛੇ ਕੰਮ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਉਲਝਿਆ ਪਿਆ ਏ ।
"ਆ ਜਾਇਆ ਜੇ ਕੰਮ ਤੇ ਸਦਾ ਹੁੰਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ " ਜਨਕ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਤਰਲਾ ਪਾਇਆ । ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਕੁੱਝ ਦੇਰ ਰੁਕ ਕੇ ਬੋਲੀ "ਅਜ ਦੁਪਹਿਰੇ ਪਰੋਹਿਤ ਜੀ ਦਾ ਭੋਜਣ ਆਖਿਆ ਹੋਇਆ ਏ, ਜ਼ਰੂਰ ਆਇਆ ਜੇ ।"
"ਕੋਸ਼ਸ਼ ਕਰਾਂਗਾ ।”
‘‘ਕੋਸ਼ਸ਼ ਨਹੀਂ, ਜ਼ਰੂਰ । ਕਹਿ ਜਨਕ ਨੇ ਉਹਦੇ ਗਲ ਬਾਹਵਾਂ ਪਾ ਲਈਆਂ ।
“ਹੱਛਾ ਬਾਬਾ ਜ਼ਰੂਰ ਸਹੀ। ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਜਨਕ ਦੀ ਪਿੱਠ ਪਲੋਸਦਾ ਮਲਕ ਬੋਲਿਆਂ : “ਪਰ ਭੋਜਨ......ਕੁੱਝ ਕਹਿੰਦਾ ਕਹਿੰਦਾ ਮਲਕ ਰੁਕ ਗਿਆ । ਉਹਦੀ ਨਜ਼ਰ ਡਿਉਢੀ ਵਲ ਮੁੜੇ ਜਾਂਦੇ ਮਿਸਰ ਤੇ ਜਾ ਪਈ ਸੀ। ਮਿਸਰ ਦੇ ਕੁਛੜ ਇਕ ਬਚਾ ਚੁਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ ਜੋ ਮਿਸਰ ਦੇ ਮੋਢੇ ਨਾਲ ਲਗਾ ਏਧਰ ਹੀ ਝਾਕ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਇਹ ਕਦੋਂ ਦਾ ਇਥੇ ਖੜਾ ਏ ? ਸੋਚ ਮਲਕ ਕੱਚਾ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਫ਼ੇਰ ਉਸ ਜਨਕ ਨੂੰ ਮੋਢਿਓਂ ਫੜ ਪਰ੍ਹਾਂ ਕਰਦਿਆਂ ਆਖਿਆ "ਜਾਨ ਤੂੰ ਵੀ ਖਿਆਲ
੬੬
