ਤੁਹਾਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਦੂਜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਿਖਣ ਸ਼ੈਲੀਆਂ ਦੇ ਅਧੀਨ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ; ਪਰ ਤੁਸੀਂ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਉਨ੍ਹਾਂ 'ਤੇ ਥੋਪ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ।"
ਇੱਕ ਹੋਰ ਚੀਜ਼ ਜੋ ਚੰਗੇ ਮੁਲਾਂਕਣ ਨੂੰ ਵਿਕਸਿਤ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ, ਕੁਝ ਅਜਿਹਾ ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਫੈਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਜਾਂ ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਸੰਯੁਕਤ ਰਾਜ ਵਿੱਚ। ਕਵੀ-ਅਨੁਵਾਦਕ ਰੋਸਾਨਾ ਵਾਰੇਨ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ, "ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ-ਪਿਤਾ ਦੀ ਬਹੁਤ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰ ਹਾਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੱਢ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਇੱਕ ਫ੍ਰੈਂਚ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਾਰਾਂ ਅਤੇ ਤੇਰਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਸੀ, ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਮੈਨੂੰ ਬਹੁਤ ਕੁਝ ਯਾਦ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਮੈਂਨੁੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ ਬਹੁਤ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ, ਇੱਕ ਮੁਕੰਮਲ ਕੁੰਜੀ। ਇਹ ਮਨ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਸ਼ੇਕਸਪੀਅਰ ਵਰਗੀ ਚੀਜ਼ ਨਾਲ ਮਨ ਨੂੰ ਆਕਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿੰਦੇ, ਤਾਂ ਉਹ ਮਨ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਇਸਦੀਆਂ ਤੁੱਛ ਪ੍ਰਵਿਰਤੀਆਂ ਨਾਲ ਦਿੰਦਾ ਹੈ।
ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਨੌਜਵਾਨ ਅਨੁਵਾਦਕ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਵਜੋਂ ਉਸਦੀ ਆਪਣੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਪਰਿਪੱਕਤਾ ਦਾ ਸਵਾਲ ਹੈ। ਇਹ ਕਿ, ਉਹ ਇੱਕ ਲੇਖਕ ਕਿਉਂ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲਿਖਣ ਵਿੱਚ ਅਜਿਹੀ ਕੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਸਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਦਿਲਚਸਪੀ ਹੈ। ਇੱਥੇ ਇੱਕ ਨਿਯਮ ਲਾਗੂ ਹੁੰਦਾ ਜਾਪਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਿੰਨਾ ਕਿਸੇ ਘੱਟ ਕਹਿਣਾ ਹੈ, ਓਨਾ ਹੀ ਉਸ ਗੱਲ ਨੂੰ ਕਹਿਣ ਦੀ ਵੱਧ ਉਤੇਜਨਾ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਬਹੁਤੇ ਨੌਜਵਾਨ ਲੇਖਕ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਜੋ ਉਹ ਸੰਸਾਰ ਪ੍ਰਤੀ ਆਪਣਾ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਨਜ਼ਰੀਆ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰ ਸਕਣ। ਉਹ ਰਚਨਾਤਮਕਤਾ ਨੂੰ ਮੌਲਿਕਤਾ ਨਾਲ ਅਤੇ ਮੌਲਿਕਤਾ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਨਾਲ ਉਲਝਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਕੋਈ ਅਜਿਹਾ ਨੌਜਵਾਨ ਹੋਵੇ ਜਿਸ ਦਾ ਧਿਆਨ ਸਵੈ-ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਰੱਖ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸਦੀ ਬਜਾਏ ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ, ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਅਨੁਵਾਦਕ ਬਣਨ ਲਈ, ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਸਵੈ-ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਹੋਰ ਕਾਰਨਾਂ ਕਰਕੇ ਲਿਖਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚ, ਜਿੱਥੇ ਅਨੁਵਾਦਕਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮੰਗ ਹੈ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਲੋਕ ਦੂਜੀਆਂ ਭਾਸ਼ਾਵਾਂ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੋਲਦੇ ਹਨ, ਅਨੁਵਾਦ ਨੌਜਵਾਨ ਲੇਖਕਾਂ ਲਈ ਆਪਣੇ ਕਿਰਾਏ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਉਹ ਅਜਿਹਾ ਕਰਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਹੈ। ਇੱਕ-ਭਾਸ਼ੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ਸੰਸਾਰ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਹਨ, ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਕਿਰਾਏ ਦਾ ਭੁਗਤਾਨ ਕਰਨਗੀਆਂ। ਇਹ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਇਲੀਅਟ ਵੇਨਬਰਜਰ ਨੇ ਲਿਖਿਆ ਹੈ, "ਅਨੁਵਾਦ ਕਰਨਾ ਇਹ ਸਿੱਖਣਾ ਹੈ ਕਿ ਕਵਿਤਾ ਕਿਵੇਂ ਲਿਖੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਹੋਰ ਇੰਨਾ ਸਫਲ ਅਧਿਆਪਕ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਵੈ-ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦਾ ਕੋਈ ਬੋਝ ਨਹੀਂ ਚੁੱਕਦਾ।"
ਬਹੁਤੇ ਲੋਕ ਜੋ ਲਿਖਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ-ਜਿਵੇਂ ਉਹ ਬੁੱਢੇ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕੁਝ ਖ਼ਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਅਜਿਹੇ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਪਰਫ਼ਾਰਮ ਕਰਨਾ ਆਸਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਕੋਲ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਖ਼ਾਸ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਜਾਂ ਸ਼ੈਲੀ ਹੈ। ਅਨੁਵਾਦ, ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ, ਇੱਕ ਅਧੇੜ ਉਮਰ ਦੀ ਕਲਾ ਹੈ। ਅਨੁਵਾਦਕ ਜਦੋਂ ਜੁਆਨ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਇਸਤੇ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ ਜਾਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਵਿੱਚ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ; ਅਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਵੱਡੇ ਹੁੰਦੇ ਨੇ ਤਾਂ ਬਹੁਤੇ ਸਿਰਜਣਾਤਮਕ ਲੇਖਕ ਪਹਾੜੀ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਤਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਨੇ ਅਤੇ ਅਨੁਵਾਦਕ ਆਪਣਾ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ; ਅਤੇ ਫਿਰ, ਜਦੋਂ ਉਹ ਆਪਣੇ ਸੱਠਵਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਹਿਸਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕੋਈ ਮੌਲਿਕ ਕੰਮ ਕਰਨ ਲਈ ਇਹ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਆਖਰੀ ਮੌਕਾ ਹੈ
25
