(6)
ਅੱਖੀਂ ਪਰਤਕੇ ਨਜ਼ਰਨਾ ਮੂਲ ਕਰਸਾ ਐ ਪਰ ਸੂਲੀ ਚੜਨ ਕਬੂਲ ਕਰਸਾਂ
ਕੰਨੀ ਖਿੱਚਕੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਾਹਰ ਆਯਾ ਆਖੇ ਧਰਮ ਗਵਾ ਇਕੇ ਨਾ ਹਿ ਮਰਸਾਂ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਵਗਾਰ ਕੇ ਕਹੇ ਲੂਣਾ ਤੇਰੇ ਲਹੂਦੇ ਪੂਰਨਾ ਘੁਟ ਭਰਸਾ
ਲਾਹ ਲਾਹਕੇ ਹਾਰ ਸ਼ਿੰਗਾਰ ਰਾਣੀ ਰਾਜੇ ਆਂਵਦੇ ਨੂੰ ਮੰਦੇ ਹਾਲ ਹੋਈ
ਰਾਜਾ ਦੇਖ ਹੈਰਾਨ ਅਸਚਰਜ ਹੋਯਾ ਮਹਿਲੀ ਜਗਿਆਨਾ ਸ਼ਮਾਦਾਨ ਕੋਈ
ਬੈਠ ਪੁਛਦਾ ਰਾਣੀਏਂ ਦਸ ਮੈਨੂੰ ਵੇਲੇ ਸੰਧਿਆ ਦੇ ਚੜ ਪਲੰਘ ਸੋਈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਇਹ ਝੂਠ ਪਹਾੜ ਜੇਡਾ ਰਾਣੀ ਰਾਜੇ ਕੋਜਾ ਸਿਖਾਇਆ ਈ
ਮੀਮ-ਮੈਨੂੰ ਕਰੋ ਰਾਜਿਆਂ ਪਛਦਾ ਏ ਮੇਰੇ ਦੁਖ ਕਲੇਜੜਾ ਜਾਲਿਆ ਈ
ਪੁਛ ਜਾਇਕੇ ਆਪਣੇ ਪੁਤ ਕੋਲੋਂ ਜੇਹੜਾ ਧੌਲਰੀ ਕਤਲ ਪਲਿਆ ਈ
ਓਹਨੂੰ ਰੱਖ ਤੇ ਦੇ ਜਵਾਬ ਸਾਨੂੰ ਸਾਡਾ ਸ਼ੌਕ ਜੋ ਦਿਲੋਂ ਉਠਾਇਆ ਈ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਇਹ ਝੂਠ ਪਹਾੜ ਜੇਡਾਂ ਰਾਣੀ ਰਾਜੇਕੋ ਜਾ ਸਿਖਾਇਆ ਈ
ਨੂੰਨ-ਨਾਮ ਲੈ ਰਾਣੀ ਏਓ ਸਰਲ ਦਾ ਜੇੜੀ ਗਲ ਤੈਨੂੰ ਪੂਰਨ ਆਖ ਗਿਆ
ਜੇਕਰ ਨਾਲ ਤੇਰੇ ਮੰਦਾ ਬੋਲਿਓ ਸੂ ਉਸਨੂੰ ਦਿਆਂ ਫਾਹੇ ਮੇਰਾ ਪੁਤ ਕੇਹਾ
ਅੱਜ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰਨ ਸੁਖਨ ਐਸੇ ਭਲਕੇ ਦੇ ਮੈਨੂੰ ਖਟੀ ਖੱਟ ਏਹਾ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਸੀ ਸੋਈ ਬੇਦਾਦ ਨਗਰੀ ਅੰਨੇਰਾ ਰਾਜੇ ਦੇ ਪੂਰਨ ਵੱਸ ਪਿਆ
ਵਾਓ-ਵੇਖ ਰਾਜਾ ਮੰਦਾਹਾਲ ਮੇਰਾ ਲੂਣਾ ਆਖ ਦਿਲੋਂ ਦਰਸ ਦਜਿਆ ਏ
ਪੁੱਤਰ 2 ਮੈਂ ਆਪਦੀ ਰਹੀ ਉਹਨੂੰ ਪੂਰਨ ਪੁਤਰਾਂ ਵਾਂਗਨਾ ਹਸਿਆ ਏ
ਵੀਣੀ ਕਢਕੇ ਦਸਦੀ ਵੇਖ ਚੂੜਾ ਮੰਨੀ ਵੀਰ ਜਾਂ ਹਥ ਵਲ ਸਿਆ ਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਪੁਕਾਰ ਕੀਤੀ ਪੂਰਨ ਜਦੋਂ ਮਹਿਲਾਂ ਚੋਂ ਨਸ਼ਿਆਏ
ਹੇ-ਹੇ ਖਲਾਂ ਦਿਲਗੀਰ ਰਾਜਾ ਰਤੋਂ ਰਤ ਹੋਇਆ ਮਥੇ ਵਟ ਪਾਏ
ਪਥਰ ਜੀਅ ਹੋਇਆ ਸਕੇ ਪੁਤ ਵਲੋਂ ਦਿਲੋਂ ਗਸ਼ਦੇ ਭਾਂਬੜ ਮਚ ਆਏ
ਮਛੀ ਵਾਂਗ ਸੀ ਤੜਫਦੇ ਰਾਤ ਕਟੀ ਕਦੇ ਪਵੇ ਲੰਮਾ ਕਦੇ ਉਠ ਜਾਏ
ਕਾਦਰਯਾਰ ਮੰਦਾਦੁਖ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦਾ ਪੂਰਨ ਜੀਉਂਦਾ ਕਿਸੇ ਸਬਬ ਆਏ
ਲਾਮ ਲੂਤੀਆਂ ਬਹਿਨ ਨਾ ਦੇਦੀਆਂ ਨੀਲ ਫਾਂ ਨਾਲ ਮੁਲਕ ਵੈਰਾਨ ਕੀਤੇ
ਮੁਢੋਂ ਲਗ ਏਹ ਹੁੰਦੀਆਂ ਆਈਆਂ ਨੇ ਅਰੇ ਕਈਆਂ ਨੇ ਲਖ ਬਿਆਨ ਕੀਤੇ
ਪੂਰਨ ਭਗਤ ਵਿਚਾਰਾ ਸੀ ਕੋਣ ਕੋਈ ਜਿਸਦੀ ਮਾਂ ਨੇ ਐਡ ਤੂਫਾਨ ਕੀਤੇ