(੩੫੮)
ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਇਕਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਬਿਨਤੀ ਕੀ ਕਿ ਹੇ ਪ੍ਰਭੂ ਜੋ ਕੁਛ ਉਸ ਬਟੋਹੀ ਨੇ ਕਹਾ ਸੋ ਸਭ ਸੱਚ ਹੈ ਇਸ ਰਾਹ ਮੇਂ ਕੋਈ ਉਪਾਧੀ ਨਹੀਂ ਰਹੀ ਤਬ ਤੋ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਬਿਦਤ ਕਰਦੀਆ ਕਿ ਵੁਹ ਰਾਹ ਖੁਲ੍ਹ ਗਈ ਜਿਸਕਾ ਜੀ ਚਾਹੇ ਬੇਖਟਕੇ ਚਲਾ ਜਾਏ ਫਿਰ ਹਾਤਮ ਸੇ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਬਡੀ ਅਧੀਨਤਾ ਸੇ ਬੋਲਾ ਕਿ ਮੁਝਸੇ ਭੂਲ ਹੋਗਈ ਜੋ ਮੈਨੇ ਆਪਕੋ ਸਖ਼ਤ ਬਚਨ ਕਹਾ ਸੋ ਮੇਰਾ ਗੁਨਾਹ ਮੁਆਫ਼ ਕਰੋ ਔਰ ਬਹੁਤਸਾ ਧਨ ਰਤਨ ਉਸਕੇ ਆਗੇ ਰੱਖਾ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਜਬ ਮੈਂ ਇਸ ਅਪਦਾ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਂ ਆਯਾ ਹੂੰ ਕੁਛ ਯਹਾਂ ਕਾ ਅਨਯਾਇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਾ ਆਪ ਇਤਨੀ ਅਧੀਨਤਾ ਕਿਉਂ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਨੇ ਕਹਾ ਕਿ ਤੁਮ ਨਹੀਂ ਜਾਨਤੇ ਕਿ ਮੈਂ ਊਪਰ ਸੇ ਤੁਮਾਰਾ ਆਦਰ ਸਨਮਾਨ ਕਰਤਾ ਥਾ ਔਰ ਲੋਗੋਂ ਸੇ ਕਹਿ ਦੀਆ ਥਾ ਕਿ ਜਬਤਕ ਰਾਹ ਕਾ ਸਮਾਚਾਰ ਨ ਆਵੇਗਾ ਤੁਮ ਯਹਾਂ ਸੇ ਜਾਨੇ ਨ ਪਾਓਗੇ ਜੋਕਰ ਤੁਮਾਰੀ ਬਾਤ ਝੂਠੀ ਨਿਕਲਤੀ ਤੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਤੁਝਕੋ ਸੂਲੀ ਦੀ ਜਾਤੀ ਕਿ ਫੇਰ ਕੋਈ ਐਸੀ ਬਾਤ ਨ ਉਡਾਵੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕੋ ਸੁਨਕਰ ਹਾਤਮ ਬੋਲਾ ਕਿ ਆਪਨੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਉਚਿਤ ਕੀਆ ਥਾ ਚਤੁਰ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਐਸਾ ਹੀ ਚਾਹੀਏ ਕਿ ਸਚੇ ਕੀ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਟਾ ਕਰੇ ਔਰ ਝੂਠੇ ਕੀ ਗਰਦਨ ਮਾਰੇ ਆਪ ਬ੍ਰਿਥਾ ਸੰਤਾਪ ਕਰਤੇ ਹੈਂ ਔਰ ਮੈਂ ਭੀ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਕਹਿਤਾ ਕਿ ਅੱਛੇ ਲੋਗ ਝੂਠ ਨਹੀਂ ਬੋਲਤੇ ਇਸ ਬਾਤ ਕਾ ਬੁਰਾ ਭੀ ਨਹੀਂ ਮਾਨਤਾ ਪਾਦਸ਼ਾਹ ਕੋ ਯਹੀ ਚਾਹੀਏ ਪਰਮੇਸ਼੍ਵਰ ਸਦਾ ਹੀ ਆਪ
