(੮)
ਪਿਆ ਗਲ ਅੰਦਰ ਪਰੇਮ ਪਿਆਲਾ ਪੀਕੇ ਮਰਨੇ ਦੇ ਵਿਚ ਰਹੀਨਾ ਬਾਕੀ ਮਲਕੁਲ ਮੌਤ ਉਡੀਕੇ। ਭਵਾਂ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਦੀਆਂ ਵਿਚੋਂ ਤੀਰ ਨੈਣਾਂ ਦੇ ਛੁਟੇ। ਤੜਫ ਪਿਆ ਉਹ ਘਾਇਲ ਹੋ ਕੇ ਵਾਂਗ ਜਾਨਵਰ ਕੁਠੇ। ਇਕ ਦੋ ਗੜੀਆਂ ਓਸੇ ਗਮ ਵਿਚ ਜਾਂ ਉਹ ਪਿਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਇਸ਼ਕ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਦਾ ਓਹਦੇ ਲੂੰ ਲੂੰਧਮ ਗਿਆ ਸੀ ਸ਼ਾਇਦ ਪਿਛੋਂ ਮੁੜ ਫਿਰ ਉਸਨੂੰ ਹੋਸ਼ ਆਈ ਉਠ ਬਹਿੰਦਾ ਨਜਰ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਵਲ ਕਰਕੇ ਇਹ ਹੈ ਜੀ ਵਿਚ ਕਹਿੰਦਾ। ਜੇ ਹੁਣ ਚਲੀ ਗਈ ਛਡ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਮਸ਼ੂਕ ਪਿਆਰੀ। ਨਿਕਲ ਵਜੂਦੋਂ ਹੋਗੀ ਮੁਸਾਫਰ ਮੇਰੀ ਜਾਨ ਪਿਆਰੀ। ਛਿਪ ਗਿਆ ਜੋ ਇਹ ਹੁਣ ਮੈਥੋ ਸੋਹਣਾ ਚੰਦ ਨੂਰਾਨੀ। ਕਤਲ ਹੋਵੇਗੀ ਉਸੇ ਵੇਲੇ ਇਹ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗਾਨੀ। ਪਰ ਇਹ ਗਲ ਉਸਨੇ ਸੁਣੀ ਸੀ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਅਗੇ। ਜਿਸ ਬੰਦੇ ਨੂੰ ਰਖਤ ਪਰੀ ਦਾ ਜੇ ਸਾਇਤ ਹਥ ਲਗੇ। ਉਹ ਪਰੀ ਵਿਚ ਕਾਬੂ ਆਵੇ ਓਸ ਬੰਦੇ ਦੋ ਹਥੀਂ। ਭਾਵੇਂ ਘਰ ਲੈ ਜਾਵੇ ਉਸ ਨੂੰ ਲਾ ਕੇ ਗਲੀਂ ਕਥੀਂ। ਇਹ ਗਲ ਕਰਕੇ ਚੋਰੀਂ ਚੋਰੀਂ ਹੋਜ ਕਨਾਰੇ ਜਾਕੇ। ਰਖਤ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਦਾ ਲੈ ਕੋ ਬੈਠਾ ਛਿਪ ਛਪਾਕੇ ਇਹ ਹੁਣ ਰਖਤ ਛਪਾਕੇ ਬੈਠਾ ਨੇੜ ਹੋਜ ਕਿਨਾਰੇ ਆਪਸ ਵਿਚ ਕਰਨ ਹੁਨ ਗਲਾਂ ਹਸ ਹਸ ਪਰੀਆਂ ਚਾਰੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਇਕ ਆਦਮੀ ਆਂਥੀ ਦੇਵ ਸਫੈਦ ਤੁਫਾਨੀ, ਫੜ ਲੈ ਆਇਆ ਹੈ ਸ਼ਾਹਜਾਦਾ ਸੂਰਤ ਦਾ ਲਾਸਾਨੀ। ਸੁਣ ਕੇ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਨੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਖਿਆਲ ਨਾ ਕਰੀਏ ਮਤ ਕੋਈ ਪੲ ਕਜੀਆ ਸਾਨੂੰ ਉਸਦੀ ਗਲ ਨਾ ਕਰੀਓ। ਫਿਰ ਨਾਲ ਸ਼ਤਾਬੀ ਨਿਕਲ ਆਈਆਂ ਬਹਾਰ ਓਥੋਂ ਨਹਾਕੇ। ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਹਰ ਇਕ ਲਿਆਵਣ ਜਾਕੇ। ਪੈਹਨ ਪੁਸ਼ਾਕਾਂ ਕਬੂਤਰ ਬਣ ਕੇ ਬੈਠ ਗਈਆਂ ਉਹ ਸਨੇ। ਰਖਤ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਦਾ ਓਥੇ ਢੂੰਡ ਰਹੀਆਂ ਨਾ ਲਵੇ ਹੋ ਹੈਰਾਨ ਖਲੋਤੀਆਂ ਸਭੇ ਹਰੇ ਵਲ ਕਰਨ ਨਿਗਾਹੀਂ। ਰਖਤ ਕਿਤੇ ਵਲ ਲਭਦਾ ਨਾਹੀਂ ਰੋ ਰੋ ਮਾਰਨ ਧਾਹੀਂ। ਰੋ ਰੋ ਕਹਿਣ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਨੂੰ ਵਸ ਨਹੀਂ ਕੁਝ ਸਾਡੇ। ਇਹ ਤਕਦੀਰ ਤੇਰੇ ਤੇ ਨਾ ਗਲ ਕੀਤੀ ਹੈ ਰਬ ਡਾਢੇ। ਕਹੇ ਹੁਸਨ ਬਾਨੋ ਪਰੀਆਂ ਨੂੰ ਕਰਕੇ ਗਿਰੀਆ ਜਾਰੀ। ਵਰਤ ਗਿਆ ਸਿਰ ਮੇਰੇ ਉਤੇ ਇਹ ਕੋਈ ਕਹਿਰ
