ਉੱਤਰ - ‘ਤੇਰੀ ਮੌਤ!' ਅਵਾਜ਼ ਇਸਤ੍ਰੀ ਦੀ ਸੀ। 'ਜੇ ਮੌਤ ਹੈ ਤਾਂ ਇੰਨੇ ਦਿਨ ਕਿਥੇ ਸੈਂ?' ਉਸ ਦਾ ਕ੍ਰੋਧ ਅਜੇ ਵੀ ਠੰਢਾ ਨਾ ਹੋਇਆ, ਹੁਣ ਤੈਨੂੰ ਸਿੱਝਾਂਗੀ, ਚੰਦਰੀ, ਮਾਂ ਪਿਓ ਖਾਣੀ' ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਅਨੇਕਾਂ ਗਾਲ੍ਹੀਆਂ ਦੀ ਬੁਛਾੜ ਪੈਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ, 'ਅੰਨ੍ਹੀਏਂ ਹੁਣ ਵੀ ਸਮਝ ਜਾਹ! ਜੇ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਪਤੀ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਤੈਨੂੰ ਜ਼ਹਿਰ ਦੇ ਕੇ ਕਜੀਆ ਮੁਕਾ ਦਿਆਂਗੀ।'
ਮੈਂ ਸਮਝ ਗਈ, ਇਹ ਤਾਂ ਸ੍ਰੀ ਮਤੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕੁਮਾਰੀ ਜੀ ਹੈ। ਆਦਰ ਸਹਿਤ ਪਾਸ ਬਿਠਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, 'ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਾਲ ਇਕ ਸਲਾਹ ਕਰਨੀ ਹੈ'। ਇਹ ਸੁਣ ਕੇ ਹੁਣ ਉਹ ਕੁਝ ਕੁ ਠੰਡੀ ਹੋਈ ਮੈਂ ਆਖਿਆ,'ਮੈਨੂੰ ਇਸ ਵਿਆਹ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਮੁਸੀਬਤ ਚੋਂ ਕਢੋ।'
'ਤੂੰ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਨੂੰ ਕਹੁ।'
'ਮੈਂ ਕਹਿ ਚੁਕੀ ਹਾਂ ਪਰ ਸਭ ਵਿਅਰਥ।'
‘ਕੁਸਮ ਕੁਮਾਰੀ ਦੀ ਪੈਰੀਂ ਪੌ।'
'ਉਥੇ ਵੀ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸੁਣੀਂਦਾ।'
ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਬੋਲੀ, 'ਸਿਰਫ਼ ਇਕ ਉਪਾਵ ਹੈ।'
ਮੈਂ - ‘ਉਹ ਕੀ?'
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ - 'ਦੋ ਦਿਨ ਕਿਤੇ ਲੁਕ ਕੇ ਕੱਟ ਲੈ।'
ਮੈਂ - 'ਕਿਥੇ? ਮੇਰੇ ਪਾਸ ਕੋਈ ਥਾਂ ਨਹੀਂ।'
ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਫੇਰ ਕੁਝ ਸੋਚ ਕੇ ਬੋਲੀ, 'ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਦੇ ਘਰ ਜਾ ਰਹੁ, ਮੈਂ ਬੰਦੋਬਸਤ ਕਰ ਦੇਨੀ ਹਾਂ।' ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਇਸ ਵਿਚ ਹਰਜ ਕੀ ਹੈ? ਹੋਰ ਤਾਂ ਛੁਟਕਾਰੇ ਦਾ ਕੋਈ ਵਸੀਲਾ ਨਹੀਂ ਲਭਦਾ। 'ਪਰ ਕੀ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਉਥੇ ਰਹਿਣ ਦੇਣਗੇ ਤੇ ਰਸਤਾ ਕੌਣ ਦਸੇਗਾ?'
'ਇਹ ਕੰਮ ਮੇਰਾ ਰਿਹਾ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਇਕ ਆਦਮੀ ਭੇਜ ਦਿਆਂਗੀ ਜੋ ਤੈਨੂੰ ਅਰਾਮ ਨਾਲ ਛੱਡ ਆਵੇਗਾ। ਤੂੰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਵੇਲੇ ਤਿਆਰ ਰਹੀਂ।'
ਮੈਂ ਇਹ ਗੱਲ ਮੰਨ ਲਈ।
