ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਹੋਈ ਬੂਹਾ ਖੜਕਿਆ। ਮੈਂ ਅਗੇ ਹੀ ਜਾਗਦੀ ਸਾਂ। ਚੁਪ ਕੀਤੀ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖੋਲ੍ਹ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆਈ। ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ, ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਖੜੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੇ ਪਿਛੇ ਪਿਛੇ ਤੁਰ ਪਈ। ਇਕ ਵਾਰ ਵੀ ਨਾ ਵਿਚਾਰਿਆ ਜੋ ਮੇਰੇ ਜਾਣ ਨਾਲ ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਦੀ ਕਿੰਨੀ ਨਿਰਾਦਰੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਪਰ ਇਸ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਹੋਰ ਛੁਟਕਾਰਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਿਨਾਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ ਐਸ ਵੇਲੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਮੇਰੇ ਵੈਰੀ ਸਨ। ਮਾਤਾ ਪਿਤਾ ਵਲ ਧਿਆਨ ਗਿਆ, ਮਨ ਬੜਾ ਦੁਖੀ ਹੋਇਆ। ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਤੀਸਰੇ ਦਿਨ ਜਦ ਵਿਆਹ ਦੀ ਚਰਚਾ ਹਟ ਜਾਵੇਗੀ ਤਾਂ ਮੈਂ ਮੁੜ ਆਵਾਂਗੀ।
ਮੈਂ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਦੇ ਘਰ - ਆਪਣੇ ਸੌਹਰੇ ਪਹੁੰਚ ਗਈ। ਉਸ ਨੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਹੀ ਇਕ ਆਦਮੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਰ ਦਿਤਾ - ਮੈਂ ਨਾਲ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬੜੀ ਸ਼ਰਮਾਈ - ਪਰ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨਾ ਨੇ ਐਡੀ ਕਾਹਲੀ ਪਾਈ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਤੁਰਨਾ ਹੀ ਪਿਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਭੈ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਨਾ ਵੇਖ ਲਵੇ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕਿਹੜਾ ਆਦਮੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ? ਮਦਨ ਲਾਲ!
ਮਦਨ ਲਾਲ ਜਵਾਨ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਮੁਟਿਆਰ ਸਾਂ, ਏਸ ਲਈ ਨਾਲ ਜਾਣੋਂ ਡਰੀ, ਪਰ ਕਰ ਹੀ ਕੀ ਸਕਦੀ ਸਾਂ? ਜੇ ਘਰ ਮੁੜਦੀ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਦੀ ਬਿਪਤਾ ਗਲ ਪੈਂਦੀ। ਹੋ ਕੀ ਗਿਆ ਜੇ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿਚ ਮੇਰਾ ਕੋਈ ਸਹਾਇਕ ਨਹੀਂ, ਸਿਰਜਨਹਾਰ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਅੰਗ ਸੰਗ ਹੈ।
ਮੈਂ ਅਨੁਭਵ ਕੀਤਾ ਕਿ ਅਸੀਂ ਦਰਿਆ ਵਾਲੀ ਸੜਕ ਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਮਦਨ ਲਾਲ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ, 'ਮਦਨ ਲਾਲ ਬਾਬੂ, ਤੁਹਾਡੇ ਸਰੀਰ ਵਿਚ ਕਿੰਨਾ ਕੁ ਬਲ ਹੈ? ਉਸ ਨੇ ਅਸਚਰਜ ਹੋ ਕੇ ਕਿਹਾ, ਕਿਉਂ?'
ਮੈਂ - 'ਐਵੇਂ ਹੀ ਪੁਛਦੀ ਹਾਂ?'
ਮਦਨ - 'ਘੱਟ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ।'
੨੧.
