ਦੇਵਾਂ ਫਿਰ ਬੋਲਿਆ:
'ਰੂਪਾਂ, ਸਚ ਦਸ ਤੂੰ, ਕਿਸ ਲਈ ਹੈਂ ਤੂੰ?'
'ਉਸ ਝਾਂਜਰੀ ਲਈ।'
'ਝਾਂਜਰੀ............?'
'ਹਾਂ, ਝਾਂਜਰੀ ਲਈ, ਝਾਂਜਰੀ ਦੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਲਈ।'
ਰੂਪਾਂ ਤੇ ਝਾਂਜਰਾਂ ਦੀ ਮਿੱਤ੍ਰਤਾ ਕਿਸੇ ਪਾਸੋਂ ਲੁਕੀ ਛਿਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਦੇਵਾਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾ ਹੋਈ, ਪਰ ਜਿਸ ਉਤਰ ਦੀ ਉਸ ਨੂੰ ਆਸ ਸੀ, ਉਹ ਨਾ ਮਿਲਿਆ । ਉਹ ਇਹੋ ਜਹੇ ਨਵੇਕਲੇ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਕਿਵੇਂ ਖ਼ਾਲੀ ਗੰਵਾ ਦਿੰਦਾ?
ਅਸਲ ਵਿਚ ਦੇਵਾਂ ਤੇ ਸੋਮਾਂ ਦੋਵੇਂ ਬਚਪਨ ਥੀਂ ਇਕੱਠੇ ਖੇਡੇ ਸੁਚੇ ਮਿੱਤਰ ਸਨ। ਚੰਗਾ ਤੇ ਭਰਾਵਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਚੰਗਾ, ਤੇ ਗੂੜ੍ਹਾ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸੀ। ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਮਛੀਆਂ ਫੜਦੇ, ਇਕੱਠੇ ਹੀ ਤਾਰੀਆਂ ਲਾਂਦੇ, ਇਕੱਠੇ ਤੁਰਦੇ-ਫਿਰਦੇ, ਇਕੱਠੇ ਮੇਲੇ ਜਾਂਦੇ, ਸੈਰਾਂ ਕਰਦੇ, ਦਿਨ ਵਿਚ ਕਈ ਕਈ ਵਾਰੀ ਆਪੋ ਵਿਚ ਮਿਲਦੇ-ਬਹਿੰਦੇ, ਦੋਹਾਂ ਉਪਰ ਜਵਾਨੀ ਵੀ ਇਕੱਠੀ ਹੀ ਆਈ ਤੇ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਪਿਆਰ ਵੀ ਇਕੋ ਪਾਸੇ ਵੱਲ ਵਗ ਤੁਰਿਆ। ਜਿਹੜੇ ਸੁਪਨੇ ਇਕ ਨੂੰ ਆਉਂਦੇ, ਉਹੀ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਵੀ ਆਇਆ ਕਰਦੇ। ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਹਿਰਦਿਆਂ ਵਿਚ ਜੋਬਨ-ਲਹਿਰਾਂ ਉਠੀਆਂ ਤੇ ਰੂਪਾਂ ਦੀ ਪਿਆਰ-ਪੀਂਘ ਦੋਹਾਂ ਹਿਰਦਿਆਂ ਵਿਚ ਸਮਾ ਗਈ।
ਅਜ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਵੇਖ ਕੇ ਦੇਵਾਂ ਅਧੀਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਅਜ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਅਨੰਦ-ਮਈ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਏਗਾ, ਪਰੰਤੂ ਉਸ ਨੂੰ ਕੀ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸੇ ਦਿਨ ਸਵੇਰੇ ਸੋਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਰੂਪਾਂ ਨੂੰ ਜਾਲ ਸੁਟਣ ਵਿਚ ਮਦਦ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਆਪਣੇ ਪਿਆਰ ਦੀ ਸਾਰੀ ਵਿਥਿਆ ਆਖ ਸੁਣਾਈ ਸੀ।
ਰੂਪਾਂ ਕੇਵਲ ਮੁਸਕ੍ਰਾਈ। ਉੱਤਰ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ
-੧੧੧-
