ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਤੁਰੀ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਮੋਟਰ ਰੁਕੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇਲਕਰ ਆਇਆ ਸਮਝ ਕੇ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹੀਆਂ। ਨਹੀਂ, ਲੋਕੀ ਰਤਾ ਸਾਹ ਲੈਣ ਲਈ ਲਹਿ ਰਹੇ ਸਨ। ਉਹ ਵੀ ਲਹਿਣ ਲਗੀ। ਪਲਾ ਕਿਸੇ ਕੰਡੇ ਨਾਲ ਅੜ ਕੇ ਪਾਟ ਗਿਆ। ਉਹਦੇ ਨਾਲ ਵਾਲਾ ਬੈਠਾ ਮੁਸਾਫ਼ਰ ਮੁਸਕਾ ਪਿਆ। ਉਹ ਹੇਠਾਂ ਉਤਰ ਆਈ, ਇਕ ਹੋਰ ਹੱਸ ਪਿਆ। ਉਸ ਕ੍ਰੋਧ ਵਿਚ ਮੁੜ ਕੇ ਪਿਛੇ ਵਲ ਤਕਿਆ, ਹੋਰ ਕਈ ਸਵਾਰੀਆਂ ਹਸੀਆਂ। ਸ਼ਰਮ ਤੇ ਕ੍ਰੋਧ ਨਾਲ ਉਸ ਦੇ ਪੈਰ ਕੰਬਣ ਲਗੇ। ਉਹ ਥਾਂ ਤੋਂ ਹਿਲ ਨਾ ਸਕੀ, ਤਾਪ ਦੀ ਘੂਕੀ ਵਿਚ ਜਿਵੇਂ ਸਿਰ ਚਕਰਾਂਦਾ ਹੈ, ਇਹੋ ਹਾਲਤ ਸੀ ਉਸ ਦੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਭਾਸਦਾ ਸੀ, ਮਾਨੋ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਉਸ ਵਲ ਘੂਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਸਾਰੇ ਉਸ ਦਾ ਅਪਮਾਨ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਸ ਦੇ ਕੋਮਲ ਹਿਰਦੇ ਉਪਰ ਡਾਢੀ ਸੱਟ ਵੱਜੀ, ਤਿੱਖੀ ਤਿੱਖੀ ਤੁਰਦੀ ਉਹ ਇਮਲੀ ਦੇ ਦਰੱਖ਼ਤ ਹੇਠਾਂ ਛਾਂ ਵਿਚ ਜਾ ਪੁਜੀ, ਮਗਰੇ ਮਗਰ ਡਾਂਗ ਫੜੀ ਵੀਰਾਂਡੀ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਪਿਆ।
ਲਾਲ ਅੱਖਾਂ ਤੇ ਦੰਦਾਂ ਵਿਚ ਘੁਟ ਘੁਟ ਕੇ ਲਾਲ ਲਾਲ ਕੰਬਦੇ ਨਾਜ਼ਕ ਬੁਲ੍ਹ ਹਵਾ ਵਿਚ ਉਡਣ ਵਾਲੀਆਂ ਨਾਗਨੀਆਂ ਲਿਟਾਂ, ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਭਦੀ ਹੋਈ ਉਹ ਬੋਲੀ:
“ਚਲੋ, ਘਰ ਮੁੜ ਚਲੀਏ!" ਉਸ ਦੀ ਬਾਰੀਕ ਅਵਾਜ਼ ਵਿਚ ਬੇ-ਬਸੀ ਤੇ ਅਧੀਰਤਾ ਸੀ।
"ਕਿਉਂ?"
"ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਚੰਗਾ ਲਗਦਾ।"
"ਮੁੜਾਂਗੇ ਕਿਵੇਂ?"
"ਪੈਰੀਂ ਤੁਰ ਕੇ।"
"ਵੀਹ ਕੋਹ ਈ ਏਥੋਂ!"
"ਫੇਰ ਕੀ ਹੋਇਆ?"
-੧੪-
