'ਉਹੀ ਲੈ ਦਿਆਂਗਾ।'
‘ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਰਚਾਣਾ ਹੀ ਹੈ ਨਾ।'
‘ਸਾਹਿਬ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ ਵੀ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਾ ਸੀ ਹੋ ਸਕਦਾ।'
'ਕਿਤਨੇ ਲਾਭ ਪੁਚਾਏ ਸਨ ਸਾਹਿਬ ਨੇ!'
‘ਕੁੱਤਾ ਇਕ ਨਿਸ਼ਾਨੀ ਹੈ, ਜ਼ਰੂਰ ਯਾਦ ਰਖੇਗਾ।'
ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਪੈਰ ਧਰਦਿਆਂ ਹੀ, ਪਿਤਾ ਦੇ ਖ਼ਿਆਲਾਂ ਦੀ ਪ੍ਰੋੜ੍ਹਤਾ ਹੋ ਗਈ। ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਰੋ ਰਹੀ ਸੀ ਤੇ ਮਾਂ ਸਮਝਾ ਰਹੀ ਸੀ:
“ਹੋਰ ਕੁੱਤਾ ਲਿਆ ਦਿਆਂਗੀ।'
‘..............।'
‘ਚੁਪ ਵੀ ਕਰ, ਉਹ ਮੋਤੀ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਚੰਗਾ ਹੈ।'
‘...............?'
‘ਪਿਤਾ ਨੇ ਵੀ ਬੜਾ ਸਮਝਾਇਆ, ਲਾਲਚ ਵੀ ਦਿਤੇ, ਨਵਾਂ ਕੁੱਤਾ ਲਿਆ ਦੇਣ ਲਈ ਵੀ ਆਖਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੂ ਬੰਦ ਨਾ ਹੋਏ। ਅਖ਼ੀਰ ਮਾਰ ਵੀ ਖਾਧੀ, ਝਿੜਕਾਂ ਵੀ, ਸਹੀਆਂ, ਪਰ ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਨੂੰ ਨਾ ਹੀ ਮੋਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰੇਮ ਮਾਲਾ ਦਾ ਸਿਮਰਨ ਭੁਲਿਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿਚੋਂ ਅੱਥਰੂ ਹੀ ਮੁਕੇ। ਅੱਖਾਂ ਦੇ ਅੱਥਰੂਆਂ ਨੇ ਉਸ ਦੀਆਂ ਕੋਮਲ ਗਲ੍ਹਾਂ ਉਪਰ ਇਕ ਵਗਦੇ ਦਰਿਆ ਵਾਂਗ ਆਪਣੀ ਵਖਰੀ ਸੜਕ ਬਣਾ ਲਈ ਸੀ। ਅੱਥਰੂ ਨਾ ਸੁਕੇ ਤੇ ਮੋਤੀ ਦਾ ਜਾਪ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ । ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਿਆ ਵੀ, ਪਰ ਉਹ ਮੋਤੀ ਨੂੰ ਨਾ ਭੁਲ ਸਕੀ।
ਪ੍ਰੀਤਮਾ ਦੀਆਂ ਖੇਡਾਂ ਤੇ ਹਾਸੇ ਮੁਕ ਗਏ। ਰਾਤੀ ਸੁਤਿਆਂ ਉਹ ਕਈ ਵਾਰੀ ਬਿਫਲਦੀ:
‘ਮੇਰੇ ਮੋਤੀ!'
‘ਤੇਰੇ ਲਈ ਪੱਟਾ!'
-੫੩-