ਅੱਖਾਂ ਲੱਗੀਆਂ ਮੜਨ ਨਾ ਵੀਰ ਮੇਰੇ, ਬੇਬੇ ਘੋਲ ਘੱਤੀ ਬਲਿਹਾਰੀਆਂ ਵੇ ! ਵੇਹਨ ਪਏ ਦਰਿਆਓ ਨਾ ਕਦੇ ਮੁੜਦੇ, ਭਾਵੇਂ ਘੱਤੀਏ ਬੰਨੀਆਂ ਭਾਰੀਆਂ ਵੇ । ਲੋਹੂ ਕੀਕਨੋਂ ਨਿਕਲਨੇ ਰਹੇ ਓਥੋਂ, ਜਿੱਥੇ ਲੱਗੀਆਂ ਪ੍ਰੇਮ ਕਟਾਰੀਆਂ ਵੇ । ਲਗੇ ਦਸਤ ਇਕ ਵਾਰ ਨਾ · ਬੰਦ ਕੀਜਨ, ਵੈਦ ਲਿਖਦੇ ਵੇ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਵੇ | ਸਿਰ ਦਿੱਤਿਆਂ ਬਾਝ ਨਾ ਇਸ਼ਕ ਪੱਕੇ, ਨਹੀਂ ਏਹ ਸੁਖਾਲੀਆਂ ਯਾਰੀਆਂ ਵੇ । ਵਾਰਸ ਸ਼ਾਹ ਮੀਆਂ ਭਾਈ ਵ ਰ ਜ ਦੇ ਨੀ, ਵਖ ਇਸ਼ਕ ਨੇ ਲਾਈਆਂ ਖਵਾਰੀਆਂ ਵੇ ॥ ਅੰਤ ਹੀਰ ਦੀ ਜਿੱਤ, ਚਾਕ ਨੂੰ ਮੁੜ ਬੁਲਾਇਆ ਈ ਬੁਲਾ (eਆ | ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਅਜੇਹਾ ਡਰਾਇਆ, ਵਿਚਾਰੇ ਫੇਰ ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ * ਲਿਆਏ ਅਰ ਹੀਰ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ੀ ਕਰਾਇਆ, ਰਾਂਝਾ ਵੀ ਭਾਰਾਂ ਦੇ ਆ । ਅੰਤ ਮਲਕੀ ਨੇ fਮਿਨ ਕੀਤੀਆਂ ਤੇ ਆਇਆ। ਵਾਹ ਡਾ, ਤੂੰ ਜਿੱਤੀ ਤੇ xਪਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ਸੱਤੀ । ਮਾਪਿਆਂ ਨੇ ਹੀਰ ਦੇ ਆਹ ਦਾ ਆਰੰਭ ਕੀਤਾ ਖੇੜਿਆਂ ਦੇ ਸਾਕ ਕਰ ਦਿਤਾ, ਏਹੀ ੨ਆ ਕਿ ਵਿਆਹੀ ਜਾਉ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਘਰੋਂ ਚਾਕ ਦੀ ਬਲਾ ਜਾਉ ! ਹੁਣ ਵਿਚਾਰੀ ਫਾਥੀ ਡਾਢੀ, ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਲੈਕੇ ਤੇ ਚਲ; ਰਾਂਝਾ ਨਾ ਮੰਨਿਆ, ਅੰਤ ਜੰਝ ਆਈ, ਨਕਾਹ ਹੋਲੱਗਾ, ਅਦ ਕਾਜ਼ੀ ਇਸ਼ਨ ਲੈਨ ਆਏ ਏਹ ਆਕੜ ਬੈਠੀ, ਉਹ ਜਬਾਬ ਦੇ ਕੇਤੇ ਕਿ ਮੱਲਾਂ ਕਾਜ਼ੀ ਤੰਗ ਆ ਗਏ, ਜਟੀ ਪੜੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਦੀ ਸ਼ਾਨ ਤੇ ਚੜ੍ਹੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਕਾਜ਼ੀ ਨੂੰ ਆfਖਿਆ: ਦਾ ਹਕ ਦੀ ਆਸ਼ਕ। ਮੰਨ ਲਈ, ਤੱਕੀ ਹੋਰ ਨਾ ਕਿਤੇ ਨਹ ਕਾਜ਼ੀ । ਅੱਖਰ ਲਖ ਦੇ ਲਿਖੇ ਨਾ ਮੁੜਨੇ ਹਰਗਿਜ਼, ਕਿਉਂ ਹੋਵਨਾ ਏ ਸਮਝ ਗੁਮਰਾਹ ਕਾ ॥ -੧੬੩
