ਹੋਵੇ ਪਰ ਸਮਝ ਤੇ ਸੋਚੋਂ ਬਾਹਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ । ਜੀਕਨ ਫਲਾਨਾ ਹਾਤਮ ਹੈ, ਕੀ ਮਤਲਬ ਕਿ ਫਲਾਨਾ ਹਾਤਮ ਵਾਂਗਰ ਪਰਉ ਪਕਾਰੀ ਹੈ ਪਰ ਜੇ ਹੋਰ ਵਡਿਆਈਏ ਤੇ ਆਖੀਏ ਹਾਤਮ ਉਸ ਦੀ ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਧੂੜ ਵੀ ਨਹੀਂ। ਜਾਂ ਫਲਾਨਾ ਉਸਦੀ ਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਦੇ ਇਕ ਤੁਛ ਟੁਕੜੇ ਤੋਂ ਲਾਭ ਉਠਾਕੇ ਹਾਤਮ ਬਨ ਗਿਆ, ਆਦਿ ਵਡਿਆਈ ਨੂੰ ਢੇਰ ਵਡਿਆਨਾ ਹੈ । ਜਾਂ ਆਖੀਏ ਕਿ ਲੱਕ ਵੱਡਾ ਪਤਲਾ ਜੋ ਵਾਲੋਂ ਨਿੱਕਾ, ਅਥਵਾ ਉਸਦਾ ਬੌਹ ਨਹੀਂ ਲਗਦਾ। ਏਹ ਮਬਾਲਗਾ ਬੜਾ ਬੁਰਾ ਹੈ । ਵਾਲੋਂ ਨਿੱਕਾ ਲੱਕ ਕੀ ਹੋਸੀ ਅਰ ਜਦ ਉਸਦਾ ਬੌਹ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਇਕ ਖਿਆਲ ਵੈਹਮ ਹੋਇਆ । ਪਰ ਲੱਕ ਤੇ ਚੰਗੀ ਭਲੀ ਦਸਦ, ਜੱਫੀ ਪਾਨ ਵਾਲੀ ਵਸਤ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਅਨਹੁੰਦਾ ਬਨਾਨਾ, ਕਵੀਆਂ ਦੀ ਕੁਲ ਅਰ ਬਾਲਗੇ ਦੀ ਅੱਤ ਹੈ । ਏਸੇ ਤਰਾਂ ਆਖਨਾ ਕਿ ਭੀਮ ਨੇ ਹਾਥੀ ਅਕਾਸ਼ ਤੇ ਸੁਟੇ ਜੋ ਉਥੇ ਈ ਘੁੰਮਦੇ ਰਹੇ । ਭੀਮ ਦੀ ਤਾਕਤ ਤੇ ਬਲ ਦੀ ਅਨਹੋਨੀ ਵਡਿਆਈ ਹੈ । ਕਿਸੇ ਮੁੰਹ ਨੂੰ ਵੇਖ ਸੂਰਜ ਤੇ ਚੰਨ ਦਾ ਸ਼ਰਮਾਨਾ । ਇਹ ਛਡ ਪੈਰ ਦੀ ਲਿਸ਼ਕ ਨੂੰ ੜਕ ਸੁਰ ਜ ਦਾ ਬਦਲੀ ਜਾ ਵੜਨਾ (ਸੂਰਜ ਭੱਜ ਵੜਿਆ ਵਿਚ ਬਦਲੀ ਡਰਦਾ ਲਿਸ਼ਕ ਨਾ ਮਾਰੇ) ਸਭ ਅਨਹੋਨੀਆਂ ਵਡਿਆਈਆਂ ਹਨ ਏਹਨਾਂ ਦਾ ਰਵਾਜ ਤਾਂ ਹੋਗਿਆ ਹੈ, ਪਰ ਏਡਾ ਮਬਾਲਗਾ ਕੋਈ ਰਸਦਾਇਕ ਨਹੀਂ । ਮੁਬਾਲਗਾ ਅਕਸਰ ਕਿਸੇ ਰਾਜੇ, ਮਹਾਰਾਜੇ ਆਦਿ ਦੀ ਉਸਤਤੀ ਵਿਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਬੀਰ ਰਸ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਵਿਚ । ਰਾਵਨ ਦੇ ਕੱਦ ਦੀ ਭਿਆਨਕ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦੇ ੨ ਆਖਨਾ ਕਿ ਸਮੁੰਦਰ ਰਾਵਨ ਦੇ ਗਿਣੇ ਗਏ ਸੀ। ਜਾਂ ਉਸਦੇ ਦੱਬਦਬੇ ਅਰ ਬਲ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦੇ ਆਖਨਾ ਅੱਗ ਉਸਦੇ ਕੱਪੜੇ ਧੋ ਦੀ ਸੀ ਸਭ ਤਿਲ ਦਾ ਪਹੜ ਬਨਾਨਾ ਹੈ । ਜੇ ਕੋਈ ਕਵੀ ਕਹੇ ਕਿ ਬਾਲਗਾ ਨਾ ਵਰਤਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ••੩ ਪ••
