ਅਪਨੀ ਮੀਠੀ ਜ਼ਬਾਨ ਸੇ ਬੇ ਤਕਲਫ਼, ਬੇ ਮੁਬਾਲ, ਸਾਫ਼ ਸਾਫ਼ ਕੇ ਹ ਦੇ ਹੋ। ਗੱਲ ਕੀ ਹਿੰਦੀ ਦੇ ਕਵੀ ਸਚਿਆਈ ਨੂੰ ਹੱਥੋਂ ਨਹੀਂ ਛਡ ਕੇ ਫਾਰਸੀ ਉਰਦੂ ਦੇ - ਕ ਵੀ 'ਏਕ ਬਲਵੰਤ ਜੁਵਾਨ ਕੀ ਤਾਰੀਫ · ਕਰਗੇ ਤੋਂ ਰੁਸਤਮ, , ਹਮਨ, ਅਸਫਦਯਾ ਰ ਰੁਈਨ, ਸ਼ੇਰੇ ਬੇਬਾਏ ਦਗ', ਨਿਹੰਗੇ ਕੁਲਜ਼ਮ ਹੇਜਾ, ਵਗੈਰਾ ੨ ਲਿਖ ਕਰ ਸਫੇਹ ' ਸਿਆਹ ਕਰ ਦੰਗੇ, ਲੇਕਨ ਉਸ ਕੀ ਬਲੋਦ ਗਰਦਨ, ਭਰੇ ਹਏ ਫੰਕਰ, ਚੌੜਾ ਸੀਨਾ, ਬਾਜ਼ੁਓਂ ਕੀ ਗੁਲਾ ਵਟ, ਪਤਲੀ ਕਮਰ, ਗਰਜ਼ ਖੁਸ਼ ਨਮੀ ਬਦਨ · ਔਰ ਮੌਜ਼ ਡੀਲ ਡੌਲ ਭੀ ਏਕ ਅੰਦਾਜ਼ ਰਖਤਾ ਹੈ, ਉਸ ਆਪਨੀ ਦਲਾਵ ਔਰ ਜ਼ਾਤ ਬਹਾਦਰੀ ਭੀ ਆਖਰ ਕੁਛ ਨਾ ਕੁਛ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਕਾਰਨਾਮੇਂ ਨੇ ਉਸੇ ਅਪਨੇ ਐਹਦ ਮੇਂ ਮੁਮਤਾਜ਼ ਕਰ ਰਖਾਂ ਹੈ, ਇਸੀ ਕੇ ਏਕ ਵੱਜ਼ਾ ਸੇ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਅਦਾ ਕਰਤੇ । ਜਿਸੇ ਸੁਨੇ ਕਰ ਮੁਰਦਾਰ ਖਿਆਲੋਂ ਮੈਂ ਅਕੜ ਤਕੜ ਔਰ ਕੁਮਲਾਏ ਹੋਏ ਦਿਲੋਂ ਮੇਂ ਉਮੰਗ ਪੈਦਾ ਹੋ ਜਾਏ .. ਅਜ਼ਾਦ ਜੀ ਦਾ ਉੱਪਰਲਾ ਲੇਖ ਬਿਲਕੁਲ ;ਚਾ ਹੈ । ਅਸਲੀਅਤ ਨੂੰ ਉਰਦੂ ਕਵਿਤਾਂ ਅੱਖਾਂ ਦਰ ਰਖਦੀ ਹੈ, ਔਰ ਬਾਹਰਲੀ ਬਨਾਵਟ ਤੋਂ ਮਰਦੀ ਹੈ, ਫੇਰ ਇਕ ਥਾਂ ਉਰਦੂ ਦੀ ਬਾਬਤੇ ਲਿਖਦੇ ਹਨ : "ਬੇਸ਼ਕ ਹਮਾਰੀ ਤਰਜ਼ੇ ਬਿਆਨ ਅਪਨੀ ਚ ਸੜ ਬੰਦਸ਼ ਔਰ ਕਾਫੀਓ ਕੇ ਮੁਸਲਸਲ ਖਟਕੋ ਕਾਨੋਂ ਕੋ ਅੱਛੀ ਤਰਹ ਖਬਰ ਕਰਤੀ ਹੈ । ਅਪਨੇ ਰੰਗੀਨ ਅਲਫ਼ਾਜ਼ ਔਰ ਨਾਜ਼ਕ ਮਜ਼ ਮਨੋਂ ਸੇ ਖਿਆ ਮੱ ਸ਼ੇਖੀ ਕਾ ਲੜ ਫ ਪੈਦਾ ਕਰਤੀ ਹੈ । ਸਾਥ ਉਸਕੇ ਮੁਬਾਰਾ ਕਲਾਮ ਔਰ ਇਬਾਰਤ ਕੀ ਧੂਮ ਧਾਮ ਸੇ ਜ਼ਮੀਨ ਆਸਮਾਨ ਤੋਂ ਤੇਹ : ਬਾਲਾ ਕਰ ਦੇਤੀ ਹੈ ਮਗਰ ਅਸਲ ਮਕਸਦ ਯਾਨੇ ?
- ਅੱਛਾ ਤੁਰ
ਜਾਂ -੬੦
