ਸ਼ਾਹ ਹੁਸੈਨ-ਦ ਵ ਦ ੜੇ ਦਾ ਹਾਲ ਨ ਮੇਂ ਨੂੰ ਅੱਖਾਂ । ਸੂਲਾਂ ਮਾਰ ਦਿ ਵਾਨੀ ਕੀਤੀ ਬੂਹਾਂ ਪਏ ਖਿਆਲ ਨੀ ! | ਮੈਂ ਕੈਨੂੰ ਆਖਾਂ 11 ਜੰਗਲ ਜੰਗਲ ਫਿਰਾਂ ਢੁਡੇ ਦੀ ਅਜੇ ਨਾ ਆਇਆ ਮਹੀਂਵਾਲ ਨੀ ਮੈ ਕੈਨੂੰ ਆਖਾਂ ! ਛੱਜੂ ਭਗਤ-ਸਿਖੋ ਨੀ ਸੁਹਾਗਨੀ ਸਿਖਾ ਕੰਨੋ ਸਰ । ਛਜ ਅੰਦਰ ਆਸਾ ਰਖਦੀਆਂ ਬਾੜਾ ਨਾ ਪੀਵਨ ਨੀਰ। , ਬਾੜਾ ਨੀਰ ਨਾ ਅਚ ਵਨੀ, ਭੀੜੀ ਵਰਤਨ ਗਾਤੁ ॥ ਨੋਟ-ਇਸ ਛੰਦ ਵਿਚ , ਕਿ ਭ ਦਾ ਜ਼ੋਰ । ਬਲਾ-ਰਾਂਝੇ ਨੂੰ ਮੈਂ ਗਾਲੀਆਂ ਦੇ ਵi ਮਨੋ ਕ ਰ ਦੁਆਈ । ਮੈਂ ਤੇ ਰਾਂਝਾ ਇਕੋ, ਦੁਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਅਜਮਾਈ। ਜਿਸ ਬੇਲੇ ਵਿਚ ਬੋਲੀ ਵਸੇ, ਉਸ ਦੀਆਂ ਲਵਾਂ ਬਲਾਈਂ । ਬੁਲਾ ਸ਼ਾਹ ਨੂੰ ਪਾਸੇ ਛਡਕੇ, 'ਜੰਗਲ ਵਲ ਨ ਜਾਈਂ । ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਇਸ਼ਕ ਮਜਾਜ਼ੀ ਦੇ ਕਿਸੇ ਲਿਖਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਏ । ਅਰ ਇਕ ਮਾਸ਼ੂਕ ਨੂੰ ਰਤੀ ਬਨਾ ਸੰਵਾਰ ਕੇ ਦੇ ਸਨਾ ਪਇਆ । ਨਵੀਆਂ ਤਸ਼ਬੀਹਾਂ ਤੇ ਤਮਲੀਲਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਪਈ । ਤਦ ਫਾਰਸੀ ਦੀ ਸਹੈਤਾ ਲਈ । ਏਹਨਾਂ ਕਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਲਖਨ ਵਾਲੇ ਸਨ ਮੁਸਲਮਾਨ । ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤ ਤੇ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਸੀ । ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਫਾਰਸੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਸੀ ਭੁਲੇਖਾ ਤੇ ਸ਼ੀਰੀ ਫਿਰ ਹਾਦ ਦੇ ਕਿਸੇ ਮੁਸ਼ਾਹਰ ਸਨ । ਬਸ ਉਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਅਪਨਾ ਨਮਨਾ, ਬਨਾਇਆ | ਅਨਗੋਹਲੀ ਏਡੀ ਕੀਤੀ " ਵਾਰਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਸਬਕ ਨਾ ਲੀਤਾ ॥ ਛੰਦਾਂ ਦਾ ਵਜ਼ਨ (ਤੋਲ) ਵੀ ਫਾਰਸੀ ਹੋ ਗਇਆ ਅਰ ਪਾ ਦਾ ਬੰਦੇਜ ਵੀ ਓਹੀ । ਐਪਰ ਬੋਲੀ ਪੰਜਾਬੀ ਰਹੀ ਪਰ ਉਹ -੭੮
