ਬੈਂਤ ਬੜੇ ਸਵਾਦਲੇ ਅਰ ਬਾਰਾ ਮਾਂਹ ਇਕ ਨਰਾਲੇ ਢੰਗ ਦਾ ਹੈ । ਏਹ ਕਵੀ ਹਦਾਇਤ ਉੱਲਾਹ ਜੀ ਹੈਨ । | ਇਸ ਸ਼ਰੇਨੀ ਵਿਚ ਸੀਹਰਫੀਆਂ ਦਾ ਜ਼ੋਰ ਹੈ । ਬਹੁਤੀਆਂ ਨੇ ਤੇ ਲੀਕ ਵਾਰੀ ਹੀ ਹਨ, ਪਰ ਫੇਰ ਵੀ ਕੋਈ ਕਵੀ ਚੰਗੇ ੧੩ ਸੁਨਾਦੇ ਹਨ ਅਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਕਵਿਤਾ ਜੀ ਤੇ ਚੋਟ, ਵੀ "ਰਦੇ ਹੋ:- ਸਾਧੂ ਬਿਰਤੀ ਪਰ ਪੇਮ ਕਠੇ ਕਵੀ ਹਸੈਨ ਤੇ ਅਸ਼ਰਫ ਅਪਨੀ ਹੀਰ ਦੀਆਂ ਸੀਹਰਫੀਆਂ ਪੜ ਪੜ ਮਸਤੀ ਨਾਲ ਅਰ ਸੁਨਣ ਵਾਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵਜਦ ਵਿਚ ਲਿਆਉਂਦੇ ਹਨ । 00ਮ ਸ਼ਾਹ ਤੇ ਖਲਦੀ ਦੀਆਂ ਸੀਹਰਫੀਆਂ ਜ਼ਮਾਨੇ ਦੇ ਹਾਲ ਦਾ ਨਕਸ਼ਾ ਖਿਚਦੀਆਂ ਹਨ । ਲੋਕ ਸੁਣ ਸੁਣ ਕੇ ਵਡਿਆਈ ਕਰਦੇ ਹਨ । ਇਹ ਸਿਲਸਿਲਾ ਬੜਾ ਲੰਮਾ ਹੈ । ਕਿਧਰੇ ਆਗਾ ਹਕੀਮ ਆਪਨੇ ਸ਼ਗਿਰਦਾਂ ਪੜ ਸ਼ਗਿਰਦਾਂ ਨਾਲ ਆਉਂਦੇ ਹਨ, ਵਿਚ ਹੀ ਮੌਲਾ ਬਖਸ਼ ਕੁਸ਼ਤਾ, ਇਕ ਹੀਰ ਦੇ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਾ ਸੁਦੇ, ਇਸੇ ਟੋਲੀ ਦੇ ਆਦਮੀ ਵਾਹ ਵਾਹ ਕਰਦੇ ਹਨ, ਹੈ । ਹਰ ਸੁਨਣ ਵਾਲੇ ਚੁੱਪ । ਜਿਨਾਂ ਵਾਰਸ ਦੀ ਟੋਲੀ ਸੁਣੀ ਨੂੰ ਏਹ ਕਿੱਸੇ ਵਿਕੇ ਲਗਦੇ ਹਨ । ਇਸ ਭੀੜ ਵਿਚ ਕਵੀ ਦਾ ਪਤਾ ਝੋ ਲਗਦਾ ਨਹੀਂ। 8 ਜੀ ਅੰਤ ਨੂੰ ਜੋ ਵੀ ਗਈ । ਪਰ ਏਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਫੇਰ ਲੈਂਦੇ ਦੇ ਕਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਭਾੜ ਵਿਚ ਕਵੀ ਵੀ ਲੋਹਦੇ ਦੇ ਕਿਸੇ | ਇਥੇ ਬੰਦਾ ਜੋ ਕਵੀ ਸਫੇਦ ਪੇਸ਼ ਹੈ ਜਿਸ ਦੇ ਉਥੇ ਰਚੇ ਕਿਸਿਆਂ ਦਾ ਦਥਾ ਫੜਿਆ ਹੈ, ਏਹ ਬੂਟਾ ਗੁਜ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੁਹੰਮਦ ਆਦਿ ਕਵੀ ਇਸ ਪਾਸੇ ਦੇ ਹਨ । ਦਾ ਰੰਗ ਫਜ਼ਲ ਦੇ ਰੰਗ ਵਾਂਗ ਜਾਪਦਾ ਹੈ । ਔਹ ਲੈ ਨੇ ਢੋਲਕੀ ਦੀ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਆਈ ਜੀਕਨ ਕੋਈ ਭਗਤਾਂ ਲਾ ਹੈ । ਇਸ ਟੋਲੇ ਵਿਚ ਢੇਰ ਸਾਰੇ ਕਵੀ ਹਨ, ਏਹ ਭੀੜ ਵੀ ਤਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਭੀ ਅਪਨੇ ਰਚੇ ਕਿ ਰਾਤੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ “ਮਾਂ ਏਹਨਾਂ ਦਾ ਰੰਗ ਹਨ ਛੇਨੇ ਢੋਲਕਾਂ ਦੀ ੯੭
