ਪੰਨਾ:ਦਸ ਦੁਆਰ.pdf/114

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਅਵਤਾਰ ਨੇ ਝਟ ਪਟ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਿਵਾਸ ਅਸਥਾਨ ਪੁੱਜ ਕੇ ਆਜੜੀ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਸਾਰਾ ਸਮਾਚਾਰ ਜਾ ਸੁਣਾਇਆ ਜੋ ਕਿਵੇਂ ਅਰਜਨ ਨੇ ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਹੂਲ ਕੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਚਾਇਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਛੁਟ ਸ਼ਰਮ ਮਾਰੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਨੇ ਆਖਿਆ, “ਹੈਰਾਨੀ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਜੋ ਇਸ ਨੇ ਇਹ ਸਭ ਕੁਝ ਉਸ ਭਰਾ ਲਈ ਕੀਤਾ ਹੈ ਜੋ ਸਦਾ ਹੀ ਉਸ ਦਾ ਬੁਰਾ ਚਿਤਵਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰ ਮੁਕਾਣ ਦੀਆਂ ਗੋਂਦਾਂ ਹੀ ਗੁੰਦਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਅਹਿਸਾਨ ਕਰ ਕੇ ਅੱਜ ਉਸ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੁੱਲ ਖ਼ਰੀਦ ਲਿਆ ਹੈ। ਮੈਂ ਤਾਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਦੀਆਂ ਤਦਬੀਰਾਂ ਹੀ ਸੋਚਦਾ ਰਿਹਾ, ਪਰ ਅੱਜ ਇਸ ਪਰਕਾਰ ਬੁਰੇ ਦਾ ਭਲਾ ਕਰ ਕੇ ਉਸ ਮੈਨੂੰ ਹੀ ਮਾਰ ਮੁਕਾਇਆ ਹੈ।"

ਇਸ ਆਪਣੀ ਗੱਲ ਦੇ ਸਬੂਤ ਵਿਚ ਉਸ ਨੇ ਲਹੂ ਨਾਲ ਲਿਬੜਿਆ ਹੋਇਆ ਇਕ ਰੁਮਾਲ ਦੱਸਿਆ ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਲ ਉਸ ਨੇ ਅਰਜਨ ਦੇ ਫੱਟਾਂ ਨੂੰ ਬਧਾ ਸੀ। ਇਸ ਦੇ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਗਿਆਨ ਨੂੰ ਗਸ਼ ਆ ਗਈ ਪਰ ਛੇਤੀ ਹੀ ਹੋਸ਼ ਜੋ ਪਰਤੀ ਤਾਂ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਕਮਜ਼ੋਰੀ ਨੂੰ ਮਖੌਲ ਵਿਚ ਉਡਾਉਣ ਲਈ ਆਖਿਆ, "ਭਰਾ ਨੂੰ ਜਾ ਕੇ ਦਸ ਦੇਵੀਂ ਜੋ ਗਿਆਨ ਚੰਦ ਨੇ ਜਿਸ ਨੂੰ ਤੂੰ ਆਪਣੀ "ਰਾਜ” ਆਖ ਕੇ ਸੱਦਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈਂ, ਅੱਜ ਤੀਵੀਂ ਦਾ ਸਾਂਗ ਇਸ ਖੂਬੀ ਨਾਲ ਨਿਭਾਇਆ ਹੈ ਸੂ ਕਿ ਲਹੂ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਮੱਕਰ ਕੀਤਾ ਸੂ ਜੋ ਸਾਰਿਆਂ ਸਮਝਿਆ ਜੋ ਸੱਚ ਮੁੱਚ ਹੀ ਗਸ਼ ਪੈ ਗਈ ਸੂ।"

ਹੁਣ ਸੁਣੋ ਰੂਪ-ਵਤੀ ਦੀ, ਅਵਤਾਰ ਦੀ ਸਾਫ਼ ਦਿਲੀ, ਆਪਣੇ ਕੀਤੇ ਤੇ ਪਸ਼ਚਾਤਾਪ ਤੇ ਭਰਾ ਲਈ ਦੁਖ ਨੇ ਉਸ ਦੇ ਦਿਲ ਉਤੇ ਕੁਝ ਇਹੋ ਜਿਹਾ ਅਸਰ ਕੀਤਾ ਜੋ ਉਹ ਉਸ ਉਤੇ ਮੋਹਿਤ ਹੀ ਹੋ ਗਈ।

-੧੧੦-