ਤੁਹਾਨੂੰ ਦਰਿਆ ਤੇ ਸੈਰ ਲਈ ਲੈ ਚੱਲਾਂ"। ਥੋੜ੍ਹੇ ਜਿਹੇ ਟਾਲ-ਮਟੋਲੇ ਮਗਰੋਂ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਹੁਰਾਂ ਨਾਲ ਤੁਰ ਪਿਆ।
ਤੁਰਨ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਡਾਕਟਰ ਹੋਰਾਂ ਨੇ ਮੇਰੀ ਵਹੁਟੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਤਕੀਦ ਕੀਤੀ ਜੋ ਦਵਾਈਆਂ ਕਿਧਰੇ ਰਲ ਨਾ ਜਾਣ।
ਉਸ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੈਂ ਪਰਸ਼ਾਦ ਵੀ ਡਾਕਟਰ ਦੇ ਘਰ ਛਕਿਆ ਤੇ ਚੋਖੀ ਰਾਤ ਗੁਜ਼ਰਨ ਮਗਰੋਂ ਘਰ ਵਾਪਸ ਆਇਆ। ਵਾਪਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ, ਜੋ ਮੇਰੀ ਵਹੁਟੀ ਦੀ ਦਸ਼ਾ ਬਹੁਤ ਮੰਦੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਬੇਵਕੂਫ਼ੀ ਤੇ ਅਫ਼ਸੋਸ ਹੋਇਆ ਜੋ ਕਿਉਂ ਮੈਂ ਇਤਨਾ ਚਿਰ ਘਰ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰਿਹਾ। ਮੈਂ ਕਾਹਲੀ ੨ ਪੁਛਿਆ, "ਕੀ ਤੁਹਾਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤਕਲੀਫ਼ ਹੋ ਗਈ ਹੈ?"
ਉਹ ਉੱਤਰ ਨਹੀਂ ਦੇ ਸਕਦੀ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਕੇਵਲ ਮੇਰੇ ਵਲ ਵੇਖਿਆ, ਉਸ ਦਾ ਸਾਹ ਰੁਕ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਮੈਂ ਝਟ ਪਟ ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਬੁਲਵਾ ਭੇਜਿਆ।
ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਡਾਕਟਰ ਹੁਰਾਂ ਨੂੰ ਕੁਛ ਸਮਝ ਨਾ ਆਈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਪੁਛਿਆ, "ਕੀ ਮਾਲਸ਼ ਕਰਨ ਨਾਲ ਦਰਦ ਨੂੰ ਅਰਾਮ ਨਹੀਂ ਆਇਆ?" ਨੀਲੀ ਸ਼ੀਸ਼ੀ ਖ਼ਾਲੀ ਪਈ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਘਬਰਾ ਕੇ ਪੁਛਿਆ, "ਕੀ ਭੁਲੇਖੇ ਨਾਲ ਤੁਸਾਂ ਇਹ ਦਵਾਈ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਪੀ ਲੀਤੀ?" ਉਸ ਦੇ ਸਿਰ ਨੀਵਾਂ ਕਰਨ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਪਤਾ ਲੱਗ ਗਿਆ, ਜੋ ਠੀਕ ਇਹੋ ਹੀ ਗੱਲ ਹੋਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਉਸ ਵੇਲੇ ਬੇਹੋਸ਼ ਹੋ ਕੇ ਬਿਸਤਰੇ ਤੇ ਡਿੱਗ ਪਿਆ।
ਜਿਵੇਂ ਮਾਤਾ ਬੀਮਾਰ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਤਸੱਲੀ ਦੇਂਦੀ ਹੈ, ਤਿਵੇਂ ਹੀ ਮੇਰੀ ਵਹੁਟੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਲ ਖਿੱਚ ਕੇ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਨਾਲ ਲਾਇਆ ਤੇ ਹੱਥਾਂ ਦੇ ਇਸ਼ਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਦੇ ਭਾਵ ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ। ਘੜੀ ਮੁੜੀ ਉਹ ਇਹੋ ਆਖਦੀ ਸੀ, "ਤੁਸੀਂ ਕੋਈ ਰੰਜ ਨਾ ਕਰੋ, ਜੋ ਕੁਝ ਹੋਇਆ ਚੰਗਾ ਹੋਇਆ, ਤੁਸੀਂ ਇਹ ਜਾਣ ਕੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹੋਵੋਗੇ ਜੋ ਮੈਂ ਮਰਨ ਵੇਲੇ ਪ੍ਰਸੰਨ ਹਾਂ।"
-੨੫-
