ਪੰਨਾ:ਨਿਰਮੋਹੀ.pdf/167

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਸ ਸਫ਼ੇ ਦੀ ਪਰੂਫ਼ਰੀਡਿੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਗਈ

________________

ਨਿਰਮੋਹੀ ૧૬૧ ਔਣਾ ਜਾਨਾ ਮੇਰੀ ਬਦਨਾਮੀ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਨ ਰਿਹਾ ਹੈ । ਮੈਂ ਚਾਹੇ ਕਿੰਨੇ ਵੀ ਆਜ਼ਾਦ ਖਿਆਲ ਦਾ ਮਾਲਕ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋਵਾਂ, ਫਿਰ ਵੀ ਦੁਨੀਆਂ ਦੀਆਂ ਗਲਾਂ ਤਾਂ ਸੁਨਨੀਆਂ ਹੀ ਪੈਂਦੀਆਂ ਨੇ । ਜਾਂ ਤਾਂ ਸਭ ਗੱਲਾਂ ਛਡ ਤੇ ਫੁਲ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਕਰ ਲੈ, ਨਹੀਂ ਤੇ ਫਿਰ ਇਉਂ ਸਾਨੂੰ ਬਦਨਾਮ ਨਾ ਕਰ। ਉਤਰ ਵਿਚ ਪ੍ਰੇਮ ਨੇ ਕਿਹਾ, 'ਮੈਂ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ, ਗੰਦਰ, ਤੇਰੀ ਇਸ ਵਿਚ ਬਦਨਾਮੀ ਹੈ । ਪਰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਭੁਲਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੁਨ ਸ਼ਾਦੀ ਮੇਰੀ ਏਸੇ ਨਾਲ ਹੋਵੇਗਾ ? ਉਹ ਤੇ ਠੀਕ ਹੈ । ਹੋਰ ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਤਕ ਤੇਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਤੇ ਮਾਲਾਂ ਨਾਲ ਹੋ ਜਾਵੇਗੀ । ਫਿਰ ਇਹ ਤੇਰੀ ਸਾਰੀ ਸ਼ੇਖੀ ਕਿਥੇ ਚਲੀ ਜਾਵੇਗੀ ? ਹਾਂ, ਜੁਗਿੰਦਰ, ਖੂਬ ਯਾਦ ਕਰਵਾਇਆ ਈ । ਕੋਈ ਐਸੀ ਸਲਾਹ ਦੇ ਕਿ ਜਿਸ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਰੁਕ ਜਾਵੇ । ਸ਼ਾਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਨੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦੀ, ਪੇਮ । ਉਹ ਤੋਰੀ ਬਚਪਨ ਦੀ ਸਾਧਨ ਹੈ । ਕੀ ਤੂੰ ਉਸ ਦੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨੂੰ ਦਿਲੋਂ ਭੁਲਾ ਸਕੇਗਾ ? “ਪਰ ਤੂੰ ਇਹ ਕਿਉਂ ਭੁਲ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਮੇਰੇ ਲਾਇਕ ਨਹੀਂ ਹੈ ? ਸਗੋਂ ਠੁਕਰਾਏ ਜਾਣ ਦੇ ਲਾਇਕ ਹੈ । ਆ ਉਸ ਨਾਲ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਕਰਾ ਸਕਦਾ । ਉਸ , ਮਾਲਾ ਬੱਚੀ ਨੇ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਤੜਫਾਇਆ ਹੈ, ਮੈਂ ਵੀ ਉਵੇਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਤੜਫਾ ਤੜਫਾ ਕੇ ਨਾ ਮਾਰਿਆ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਨਾਂ ਵੀ ਮ ਨਹੀਂ ਪਰ ਜੁਗਿੰਦਰ ਨੇ ਉਸ ਨੂੰ ਰੋਕਦੇ ਹੋਇਆਂ ਕਿਹਾ,