ਪੰਨਾ:ਬੁਝਦਾ ਦੀਵਾ.pdf/68

ਵਿਕੀਸਰੋਤ ਤੋਂ
ਇਹ ਸਫ਼ਾ ਪ੍ਰਮਾਣਿਤ ਹੈ

ਗਈ ।

ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਪਿਛੋਂ ਪਤਾ ਲਗਾ ਕਿ ਸੁਜਾਨ ਕੌਰ ਲਾਹੌਰ ਦਾ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਲੈ ਆਈ ਹੈ । ਵਿਚਾਰੇ ਨੇ ਇਹ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਵੀ ਸਬਰ ਦਾ ਘੁੱਟ ਭਰ ਲਿਆ ਤੇ ਗੱਲ ਆਈ ਗਈ ਹੋ ਗਈ । ਇਕ ਦਿਨ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਆਪਣੇ ਮਕਾਨ ਨੂੰ ਜੰਦਰਾ ਲਾ ਕੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਇਕ ਮਿਤ੍ਰ ਬੜਾ ਘਾਬਰਿਆ ਹੋਇਆ ਆਇਆ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗਾ-“ਤੇਰੀ ਵਹੁਟੀ ਤੇਰਾ ਸਾਰਾ ਸਾਮਾਨ ਕੱਢ ਕੇ ਲਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਜੇ ਕੁਝ ਬਚਾ ਸਕਦਾ ਹੈਂ, ਤਾਂ ਬਚਾ ਲੈ ।"

ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਵਿਚਾਰਾ ਜੋ ਬੀਮਾਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਅੱਗੇ ਹੀ ਲੱਤਾਂ ਤੋਂ ਹੀਣਾ ਸੀ, ਬਥੇਰਾ ਨਸਿਆਂ ਭੱਜਿਆ, ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਭ ਸਫ਼ਾਈ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਸੀ।

ਉਸ ਦੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣ ਤੇ ਤਮਾਸ਼ਬੀਨਾਂ ਦਾ ਮੇਲਾ ਲਗ ਗਿਆ; ਕੋਈ ਕੁਝ ਆਖੇ, ਕੋਈ ਕੁਝ । ਇਕ ਨੇ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਗਲੀਂ ਬਾਤੀ ਲਾ ਕੇ ਸੁਜਾਨ ਕੌਰ ਨੂੰ ਖਿਸਕਾ ਦਿਤਾ ।

ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਤੇ ਬਰਾਦਰੀ ਪਾਸ ਫਰਿਆਦ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕਮਜ਼ੋਰ ਤੇ ਦੁਖੀ ਦੀ ਗੱਲ ਕੌਣ ਸੁਣਦਾ ਹੈ । ਅੰਤ ਪੁਲੀਸ ਦਾ ਦਰਵਾਜ਼ਾ ਖਟ-ਖਟਾਇਆ, ਪਰ ਨਿਰਬਲ ਤੇ ਨਿਰਧਨ ਨੂੰ ਏਥੇ ਵੀ ਨਿਰਾਸ਼ ਹੀ ਮੁੜਨਾ ਪਿਆ ।

ਕਹਿਰ ਦੀ ਸਿਆਲੀ ਰਾਤ ਸੀ, ਜੋ ਨੀਲੇ ਸਾਫ਼ ਆਕਾਸ਼ ਉੱਤੇ ਤਾਰਿਆਂ ਦੀ ਚਾਦਰ ਵਿਛਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਏਸ ਸਰਦੀ ਵਿਚ ਵਿਚਾਰਾ ਸਰਦਾਰ ਸਿੰਘ ਕੀ ਕਰਦਾ । ਨਾ ਘਰ ਵਿਚ ਕੋਈ ਬਿਸਤਰਾ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਭਾਂਡਾ | ਕਮਰੇ ਦੀਆਂ ਚੌਹਾਂ ਨੁੱਕਰਾ ਕਰਾਂ ਵਿਚ ਬੁਹਾਰੀ ਫਿਰੀ ਹੋਈ ਸੀ । ਕਿਸਮਤ ਨੇ ਇਕ ਇਕ ਸ਼ੈ ਹਰ ਲਈ ਜਾਪਦੀ ਸੀ।

੭੦

ਬੇ-ਵਫਾ